आज पुरानी राहों से,
चलने लगा हूँ।
छुटा हुआ पिछे,
ढुँढने लगा हूँ।
अपने जो राहों से भटके थे,
उने फिर राह पर लाने लगा हूँ।
मंजिल पाने के लिए छुटे हुए,
हाथो को पकडने लगा हूँ।
जाने अनजाने मे टुटे हुए,
दिलो को मनाने लगा हूँ।
(पुरी कविता अनुशिर्षक मे पढियें)

-

नसेल अस्तित्व माझे,मृत्यू मला गिळंकृत करून घेईल (22)
माणसांची गर्दी डोकावून माझ्या आयुष्याचे क्षण पहिल (21)
चिता जळत असेल वृत्ती मात्र भरकटत राहील (20)
जगण्याचा अट्टाहास मनात घुसमटत राहील (19)
होणारा मनाचा कोंडमारा अग्नीत भस्म होईल (18)
फुटता कवटी क्षणात सारं संपून जाईल (17)
कमवलेले सारे शून्यात विलीन होईल (16)
आपलेच माणूस दूर करून जाईल (15)
स्मशान शांतता अनुभवास येईल (14)
माझ्यातला मला अनंत तो घेरील (13)
आत्मा माझा विरून नभी जाईल (12)
तप्त तो अग्नी शांतता घेईल (11)
माझा मी लुप्त मनी होईल (10)
राखेत विलीन हा देह (9)
वावटळ होऊन तो (8)
मृत्यूच पूर्णत्वास (7)
घेऊन जाईल (6)
निनावी जीव (5)
तुझा माझा (4)
जीवनी (3)
उरे (2)
मी.(1)

-

"आई तिथेच उभी असते"
निरोप देण्यासाठी मला,
ती गावच्या वेशीपर्यंत येते.
चुरगळलेली शंभराची नोट,
पटकन माझ्या हातात देते.
काळजी घे बर म्हणताना,
ती डोळ्याजवळ हात नेते.
अगदी काही क्षणातच ती,
डोळ्यांमधून बरचकाही बोलते.
बोलणं चालू असतानाच,
बस येऊन उभी राहते.
निरोप घेताना मग तिचा,
माझ्याही डोळ्यात पाणी येते.
बस दूर दूर जात असताना,
मी मागे पाहत असतो.
धुळीच्या लोटांमधून पाहत असताना,
आई तिथेच उभी असते.

-

ओळखुनी स्वतःस,
मन इतरांचे ऐकावे....

न बोलता काही,
समजुनी समोरच्यानी घ्यावे....

टेकूनी माथा देवासमोर,
दिवा लावावा तिने सांजेला....

जसे असुनी दूर तिने,
स्पर्श करावा माझ्या मनाला....

-

ना मी ऋषि विश्र्वामित्र,
नाही तु मेनका...!!
माझी तु रुक्मिणी,
मी तुझा विठू सावळा...!!
गाठायला माझं हृदय,
कशाला हवा तुला रस्ता...!!
आधीच तर ठेऊनी हाथ कमरेवर,
साथ देतीये तु मला...!!

-

देह आकर्षक काळं मन
पुढे मिष्ट मागं फन
हे कसली सुंदरता?
घान कपडे़ फाटले जोड़े
पण निर्मळ हृदय निर्मळ डोळे
हेचं असली सुंदरता।

-

पाऊस पडत आहे मुसळधार,
झाला निर्सग हिरवागार,
घ्या तुम्ही आता थोडासा चहा,
आणि तुम्ही बाहेर जाऊन निर्सग पहा ॥

-

मायेचे घर

मातीच लिंपन होते
शेणाचे सारवण होते
तुटके , फुटके जरी होते
तरी घराला घरपण होते .....

कुडा काट्याचे कुंपण होते
कुंपणावरती वेल होती
वेलीला त्या प्रेमाची बहर होता
बहरलेल्या वेलीला सुखाचा वर्षाव होता

मायेची कूस होती
आजी आजोबा चे प्रेम होते
करुणेची हाक होती
माणूसपण जपणारी
नाती जरा वेगळीच होती .....

हसण्या खिदळण्याची गुंज होती
आठवणीचा साठा होता
मनाची श्रीमंती होती
समाधानाचे जगणे होते .......

मिणमिणता जरी प्रकाश होता
तरी अंधारलेल्या कोपऱ्यात
मंद प्रकाशाची किरणे होती
घराच्या प्रत्येक कोपऱ्यात
खरच मायेची माणसे होती .....

सौ. मनोरमा मुसळे

-

विचारांच्या समुद्रात बुडताना
वास्तवतेच लाईफ जॅकेट घालावं
आभासी जगात जगताना
सत्याचा शोध घेणं शिकावं

वाहणाऱ्या प्रत्येक वाऱ्याबरोबर
आपलं दु:ख झटकावं
आणि
पडणाऱ्या प्रत्येक पावसाबरोबरं
डोळ्यांतलं पाणी लपवावं

येणाऱ्या प्रत्येक वादळाचा
हसत हसत सामना करावा
या भावशून्य जगाशी लढताना
भावनांना आवर घालावा!

-

रडलो नाही तुझ्या समोर,
डोळ्यात अश्रू असताना...!
भिजला असता पदर तुझा,
डोळे माझे पुसताना...!

-