काही वेळा सुख आणि दुःख दोन्ही आपल्या आयुष्यात जगत असलेल्या प्रत्येक क्षणात समानतेने वास करत असतं. या दोघांपैकी कुणाला जवळ करायचंय हे आपलं आपण ठरवायचं असतं.

-

फक्त ध्येय साध्य होईपर्यंत आपण एकटं चालायचं असतं.ध्येय साध्य होण्याच्या जवळ येऊन ठेपलेला काळ अत्यंत कठीण असतो. तो इतका कठीण की ते ध्येय सोडून द्यावं की काय अशी परिस्थिती आपल्यासमोर निर्माण होते पण त्या परिस्थितीपुढे हारून न जाता फक्त ठरवलेलं ध्येय गाठण्यावर स्वतःचं लक्ष केंद्रित करायचं असतं. हे जमलं की आपली ध्येयप्राप्ती आणि प्रतिकूल परिस्थितीवर विजय निश्चित..

-

खऱ्या प्रेमाला जीवापाड जीव लावून जगलेल्या नात्याला अपूर्णतेचा शाप असतो. त्या व्यक्तीच्या आयुष्यात त्या विशेष व्यक्तिशिवाय आयुष्य भर जळत राहणं नाहीतर परिस्थितीमागे ती नेईल तिकडे पळत राहणं असतं.

-

मिळालंय त्यात नाही समाधान,निसटत चाललंय त्यात गुरफटून दुःखी आहे,
माणूस आजकाल माणूस नाही राहिला, तरीही माणूस माणसाच्या शोधात आहे.

जीवापाड प्रेम करूनही एकटेपणा, कर्तव्य पालन म्हणुन लग्नबंधनात अडकतो आहे..
निस्वार्थी होऊन जगणारं असेल का कोणी? या विचारातच माणूस माणसाच्या शोधात आहे.

दुःखाला कंटाळून मरणाला मिठी विचार रोज पाहुणा म्हणुन मनाचे दार ठोठावत आहे.
फक्त समजून घेऊन द्यावा निस्वार्थी आधार याच अपेक्षेत माणूस माणसाच्या शोधात आहे.

हारून प्रेमात इच्छा संपल्या मनात जगण्या मरण्याचा रोज खेळ सुरु आहे.
देवाकडे जे मागून मिळेना त्या अपेक्षा पुर्तीकरता माणूस माणसाच्या शोधात आहे..

वाटते कळले आता आयुष्य सारे तोवर नवा धडा तयार त्याच्याकडे आहे.
प्रेमाची अपूर्णता जगत असलेला व्यक्ती मात्र कित्येकपटीने दूर स्वतःमध्येच गुरफटलेला आहे.

-

ज्या व्यक्तिवर आपण जीवापाड प्रेम केलेलं असतं तो व्यक्ती आयुष्यभरासाठी आपल्या सोबत असेल ही शाश्वती मिळाल्यानंतर चेहऱ्यावर उमटलेलं हास्य जीवनातील सगळ्यात सुंदर आणि अप्रतिम हास्य असतं.

-

सगळं काही ठीक आहे असं वाटणं आणि खरोखर सगळं ठीक असणं यात खूप फरक आहे.

-

जो वेंधळेपणा होता तो चांगला होता.. कधी कधी वाटतंआपल्याला लिहायला येतं ही गोष्ट देखील माहित नव्हती व्हायला पाहिजे. कारण यासोबत आणखीन एक दुःख जोडलं गेलंय आयुष्यात.. सुचलं तर असं वाटतं हे का सुचलं आणि नाही सुचलं तर वाटतं सुचत का नाहीये आजकाल चांगलं काही.. नुसता मनात गोंधळ.. यामुळे ना नीट शब्दांची मांडणी होते ना आयुष्याची फरफट थांबते.. मनावर रोज असंख्य विचार कोरले जातात पुसले जातात. पण सारच काही लिहावं वाटतं नाही आजकाल. लिहिलं तरी काय आणि नाही लिहिलं तरी काय आयुष्य जैसे थे...
रोज तारुण्यात वृद्धत्व घेऊन जगणारे मरणाला रोज विनवणी करत आला दिवस लोटणारे दिसतात, भेटतात. मग वाटतं आपणही यातलेच एक होऊ का कधी???..... का आत्ता आपण आहोत यांच्यासारखे.. की आणखीन वेगळं काही चालूय आपल्या आयुष्यात.. माणूस जवळची माणसं दुरावल्याने दुःखी होतो मान्य, पण सर्वात जास्त दुःख त्याला स्वतःच्या जीवनाची नेमकी व्याख्या काय? हे न समजून आल्याने होतं.माझ्याच बाबतीत का हे असं म्हणुन रोज देवाला कोसून जे आयुष्य वाट्याला आलंय ते लोटायचं असं कुठवर चालायचं या सगळ्या माग काय कारण असेल.. शोध घ्यायला हवाय..

-

कितने दिन बीत गये तुम्हारे जाने के
बाद, मैं अकेला कभी सोया नही,
वो साथ होती है तो आँख तो खुलती है
लेकिन वो बिस्तर छोडने नही देती
वो हर वक्त मेरे साथ रेहती है..
नींद से उठने के बाद तो मुझे छोडती ही नही वो..
शायद वो मेरे गहन प्यार मैं डुब रही है,
उसे तुम बोलोगी क्या इतना प्यार भी लाजमी नही..
हात मैं कुछ आता नही.. फिर भी वो तुम्हारी एक ना सुनेगी..
'बैचैनी' है वो एक बार प्यार कर बैठी तो मरते दम तक
सच्चे प्रेमी की तरह साथ निभायेगी..

-

माझं आयुष्य म्हणजे,
भेटुनही न भेटल्यासारखं,
असूनही नसल्यासारखं,
मिळुनही न मिळल्यासारखं..
जगूनही न जगण्यासारखं..

-

उसवलेल्या अस्तित्वाचा रोज डाव चालतो आहे,
माझ्यातील मला भेटुनही हिशोब चुकतो आहे...
कळेना निखळले काय देह तर सहीसलामत आहे..
प्रश्नांचा भाडीमार रोज जीवनावर तेही निरुत्तर आहे..— % &

-