आपलं म्हणावं असं एक घर असावं, असं प्रत्येकाला नेहमी वाटत असतं.
त्याचप्रमाणे आपलं म्हणावं असं प्रत्येकाचे एक जर झाड असलं तर.....

-

आता विचार सुद्धा शिस्तीत वागतात,
एक एक करून ते रांगेत उभे राहतात.
गर्दी सहसा आता होत नाही विचारांची,
त्यांना इथे किंमत नाही, हे कळलं असावं बहूतेक.

-

आजोळी जावं म्हणतो.....
आठवणी गोळा करण्यासाठी का होईना,
पण पुन्हा एकदा आजोळी जावं म्हणतो.
ज्या ठिकाणी खूप खेळ खेळायचो,
त्या ठिकाणी अजून एक खेळ खेळू म्हणतो.
ज्या मंदिराच्या पारावर रात्री झोपायचो,
एक रात्र त्याच पारावर शांत झोपू म्हणतो.
ज्या नदीवर पोहायला जायचो,
तिथं जाऊन पुन्हा एकदा पोहू म्हणतो.
जिथं निस्वार्थ जिवाभावाचे मित्र भेटले
तिथं जाऊन पुन्हा एक मित्र करू म्हणतो.
ज्या चावडीवर खूप भजन ऐकलीत,
तिथं जाऊन अजून एक भजन ऐकावं म्हणतो.
ज्या रानात बैलांना चारायसाठी न्यायचो,
त्याच रानात बैलां मागं पुन्हा जाऊ म्हणतो.
ज्या घरी लहानपणी लाड पुरवले जायचे,
त्याच घरी जाऊन एक लाड अजून करून घेऊ म्हणतो.
जिथे लहानपणी आजी कडून खूप गोष्टी ऐकल्या,
तिथे जाऊन आजीची अजून एक गोष्ट ऐकावी म्हणतो.
एका उन्हाळ्यात सुट्टी काढून,
पुन्हा एकदा आजोळी जावं म्हणतो.

-

Gopal Gote

-

............

-

आडरानातल घर...

-

गावाकडचा रस्ता.....

गावापासून थोडंसं दुर,
शेताकडे जाणारा हा रस्ता.
नेहमीच आठवणी जिवंत करतो.
.
.
.
ती सायंकाळची वेळ असायची,
याच रस्त्यावरून शेतातून माणसं,
गुरं ढोरं घेऊन घराकडे परतायचे.
रातकिड्यांची किरकिर,
नुकतीच सुरु व्ह्यायची.
गुरांच्या गळ्यातील कसाट्यांचा आवाज,
पक्षांचा किलबिलाट, गाईंचं ते हंबरन,
आणि झाडांच्या पानाची सळसळ,
एक वेगळंच संगीत तयार करायचे.
आणि गाव जसजसं जवळ यायचं,
तसतसं गावातील मंदीरातल्या भजनाचा आवाज,
स्पष्ट होत जायचा.
.
.
.
मग हा रस्ता सकाळ पर्यंत निर्मनुष्य व्हायचा,
आणि सकाळ झाली की गावामध्ये गेलेली माणसे,
गुर ढोरं घेऊन पुन्हा याचं रस्त्यावरून शेताकडे जायचे.

-

घाटावरचा दिवा..

-

सायंकाळ आणि समुद्रकिनारा...

-

कारणं असंख्य असतात,
मनाची घालमेल होण्यासाठी.
मनाने मात्र तयार असावं,
विचारांना दूर लोटण्यासाठी.

-