।।सुरेश के दोहे।।
धोबी का कुत्ता बना,घर का रहा न घाट।
घर की रखवाली करूॅ॑,या जाऊॅ॑ मै घाट।

नीबू को मत चाखिए,दाॅ॑त खटे कर देत।
नहि फिर खाना खा सको,दुख सदैव है देत।

घड़ियाली आॅ॑सू विकट,देखो रहे बहाय।
हमदर्दी दिल में नहीं,झूठ रहे दिखलाय।

बातें खूब हैं कर रहे,मिर्ची नमक लगाए।
कुछ साॅ॑ची कुछ झूठ है,रहे सब बतलाए।

बीन भैंस आगे कभी,मती बजाओ यार।
खड़े खड़े पागुर करे,नहीं दिखाती प्यार।

ईद के हुए चाॅ॑द तुम,दिखते कभी कभार।
न जाने किस खोह में,रहते दुपके यार।

जिस घर खाना खाइए, बनिये नमक हलाल।
अपनी भी इज्जत बढ़े,रखना इसका ख्याल।

अकला भाड न फोड़ता, चना होय बलजोर।
चुप होकर के बैठ जा, मती लगाओ जोर।

-

अब सुरेश रैना ने भी अंतरराष्ट्रीय क्रिकेट को अलविदा कह दिया..

-

लाभले अम्हास भाग्य बोलतो मराठी
जाहलो खरेच धन्य ऐकतो मराठी
धर्म, पंथ, जात एक जाणतो मराठी
एवढ्या जगात माय मानतो मराठी

आमुच्या मनामनात दंगते मराठी
आमुच्या रगारगात रंगते मराठी
आमुच्या उराउरात स्पंदते मराठी
आमुच्या नसानसात नाचते मराठी

आमुच्या पिलापिलात जन्मते मराठी
आमुच्या लहानग्यात रंगते मराठी
आमुच्या मुलामुलीत खेळते मराठी
आमुच्या घराघरात वाढते मराठी

आमुच्या कुलाकुलात नांदते मराठी
येथल्या फुलाफुलात हासते मराठी
येथल्या दिशादिशात दाटते मराठी
येथल्या नगानगात गर्जते मराठी

येथल्या दरीदरीत हिंडते मराठी
येथल्या वनावनात गुंजते मराठी
येथल्या तरुलतात साजते मराठी
येथल्या कळीकळीत लाजते मराठी

येथल्या नभामधून वर्षते मराठी
येथल्या पिकांमधून डोलते मराठी
येथल्या नद्यांमधून वाहते मराठी
येथल्या चराचरात राहते मराठी

पाहुणे जरी असंख्य पोसते मराठी
आपुल्याच घरात हाल सोसते मराठी
हे असे कितीक खेळ पाहते मराठी
शेवटी मदांध तख्त फोडते मराठी

दंगते मराठी, रंगते मराठी
स्पंदते मराठी, गर्जते मराठी
गुंजते मराठी ,गर्जते मराठी

कवी : सुरेश भट

-

ऐ दुनियां सफलता की दीवानी है,
ओ हार हर सफलता की कहानी है,
चंद लफ्जों मे बयान ना होगी ये कहानी,
ऐ हर महा खिलाड़ी की निशानी है।

-

जन्मलो तेव्हाच नेत्री आसवे घेऊन आलो
दे तुझी आकाशगंगा बोल मी केव्हा म्हणालो

घेतला मी श्वास जेव्हा कंठ होता कापलेला
पोळलेला प्राण माझा बोलण्याआधीच गेला...

जीवनाची प्रेतयात्रा थांबली जेंव्हा स्मशानी
घेतला काढून खांदा ओळखीच्या लोकांनी..

सुरेश भट

-

जन्मलो तेव्हाच नेत्री आसवे घेऊन आलो
दे तुझी आकाशगंगा बोल मी केव्हा म्हणालो

घेतला मी श्वास जेव्हा कंठ होता कापलेला
पोळलेला प्राण माझा बोलण्याआधीच गेला...

जीवनाची प्रेतयात्रा थांबली जेंव्हा स्मशानी
घेतला काढून खांदा ओळखीच्या लोकांनी..

सुरेश भट

-

तरुण आहे रात्र अजुनी

तरुण आहे रात्र अजुनी, राजसा निजलास का रे
एवढयातच त्या कुशीवर, तू असा वळलास का रे

अजूनही विझल्या न गगनी, तारकांच्या दीपमाळा
अजून मी विझले कुठे रे, हाय तू विझलास का रे

सांग या कोजागिरीच्या चांदण्याला काय सांगू
उमलते अंगांग माझे, आणि तू मिटलास का रे

बघ तुला पुसतोच आहे, पश्चिमेचा गार वारा
रातराणीच्या फुलांचा गंध तू लूटलास का रे

उसळती ट्टदयात माझ्या, अमृताच्या धुंद लाटा
तू किनार्‍या सारखा पण कोरडा उरलास का रे

ओठ अजुनी बंद का रे, श्वास ही मधुमंद का रे
बोल शेजेच्या फुलावर, तू असा रुसलास का रे
- कविवर्य सुरेश भट

-

उशीर

हेही असेच होते, तेही तसेच होते
आपापल्या ठिकाणी सारे ससेच होते!

केले न बंड कोणी.. त्या घोषणाच होत्या!
ज्यांनी उठाव केला तेही घसेच होते!

आला न गंध त्यांना केव्हाच चंदनाचा..
सारे उगाळलेले ते कोळसेच होते!

तू भेटलीस तेव्हा मी बोललोच नाही!
तू भेटतेस तेव्हा माझे असेच होते!

होती न ती दयाही.. ती जाहिरात होती!
जे प्रेम वाटले ते माझे हसेच होते!

झाला उशीर जेव्हा हाका तुला दिल्या मी.
मातीत पावलांचे काही ठसेच होते!

(एल्गार)
कविश्रेष्ठ सुरेश भट

-