ನನ್ನೊಳಗಿನ ಭಯಕ್ಕೆ ಉತ್ತರವೇನು?
ಹೃದಯದ ತೀವ್ರ ನಿಶ್ಯಬ್ದವೇ ಉತ್ತರವಾಯಿತು
ಹೆದರಿಕೆಯ ಹಸಿರು ನುಡಿಗಳೇ ಮೌನದ ಜವಾಬುಗಳಾದವು

ತಿಳಿಯದೆ ನಾ ಭಯಬಿದ್ದೆನು
ಅದು ನನ್ನ ತಪ್ಪೆ ಅಲ್ಲ…
ಅದೊಂದು ಮನುಷ್ಯನ ತೀವ್ರತೆಯ ಸ್ಪಂದನೆ
ಅದು ನನ್ನೊಳಗಿನ ಜಗತ್ತು ಬದಲಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಘಳಿಗೆ

ಕತ್ತಲು ಕಂಡ್ರೆ ಈಗ ಯಾಕೋ ಭಯವಾಗಿದೆ
ಏಕೆಂದರೆ ಕತ್ತಲಿಗೆ ಈಗ ನನ್ನ ನೆರಳು ಪರಿಚಯವಿಲ್ಲ
ಒಮ್ಮೆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ನಾನು ನೀಲಿ ರೇಖೆಯಲ್ಲಿದ್ದೆ
ಇಂದು ಆಕಾಶವಿಲ್ಲದ ನಿಶಾಭ್ದ ಬಲೆಗೆ ಬೀಳುತ್ತೇನೆ

ನಾನು ಯಾರನ್ನು ಕೇಳಲಿ?
ಇಲ್ಲದೆ ಇದ್ದ ದೇವರನ್ನು?
ಹಾಗಾದರೆ,
ನಾನು ನನ್ನನ್ನು ಕೇಳಿದೆ

ಉತ್ತರ ಬಂದಿತ್ತೆ?
ಹೌದು…
ಆ ಉತ್ತರ ನನ್ನ ಭಯವೇ ಆಗಿತ್ತು
ಆ ಭಯ – ನನ್ನ ಹುಟ್ಟಿಗೆ ಉತ್ತರವಾದ ಭಾವನೆ

-

“ಮರೆಯಾಗದ ಬೆಳಕು”

ಮುಗಿಯದ ಸ್ವಪ್ನವ ಹಾರಿಸಿ ನಿಲ್ಲದ ಹಾದಿ
ಮೌನದ ಮಿಂಚಿಗೆ ಹಾಡಾಗಿ ಬೆರಗಾಗು ||ಪ||

ತಾನು ಕಣ್ಣೀರ ಹಾಸು ಹೊತ್ತರೂ ನಗೆಯನು
ಬಡವ ಹೆಣೆಯ ತೊಡೆಯಲಿ ಹರಡಿದ ಹೂವಂತೆ
ಹೇಗೆ ಸುಟ್ಟ ಹೃದಯಕೆ ಹಸಿ ಆಸೆ ನೀಡುವುದೋ
ಹಾಗೆ ಬಾಳಿಸು ಗುರುವೆ ದಯೆಯಿಟ್ಟು ||

ತಾನು ನದಿಯಲಿ ಕೊಚ್ಚುತ್ತಿದ್ದರೂ ಸಹ
ಬೆರಳಬಿಂಬದ ಕೈ ಹಿಡಿದ ಶಿಶುವಂತೆ
ಹೇಗೆ ಬದುಕನ ಚಿರಂತನವಾಗಿ ರಚಿಸುವೋ
ಹಾಗೆ ಬಾಳಿಸು ಗುರುವೆ ಪ್ರೀತಿಯಿಟ್ಟು ||೧||

ತಾನು ಮಂಜಿನಲ್ಲಿ ಕರಗುತ್ತಿದ್ದರೂ ಕೂಡ
ಬಿಸಿಲನು ತಡೆದ ಮೋಡದ ನೆರಳಾಗಿ
ಹೇಗೆ ಅಂಜಿದ ಬಾಳಿಗೆ ಬೆಂಕಿಯ ಆಶೆಯ ಬಿಮ್ಮ
ಹಾಗೆ ಬಾಳಿಸು ಗುರುವೆ ಕರುಣೆಯಿಟ್ಟು ||

ದಾರಿ ಮರೆತ ನಾವೆ ಅಲೆಯಂತೆ ತಿರುಗಿ
ಮನದ ಬಂಡಿಯಲಿ ನಿನ್ನ ಶಬ್ದ ಕೇಳಿ
ಹೇಗೆ ನಿಶ್ಶಬ್ದದಲಿ ಬಾಳು ಹೆಜ್ಜೆ ಹರಡೋದು
ಹಾಗೆ ಬೆಳಕು ತೋರು ಗುರುವೆ ಚಿತ್ತವಿಟ್ಟು ||೨||

-

ಇರಬೇಕು ಇರುವಂತೆ ತೊರೆದು ಸಾವಿರ ಚಿಂತೆ
ಮಳೆ ಸುರಿಸಿ ಹಗುರಾದ ಮುಗಿಲಿನಂತೆ ||ಪ||

ತನ್ನೊಡಲ ತಾರೆಗಳ ಗುಡಿಸಿ ರಾಶಿಯ ಮಾಡಿ
ಬೆಳಕಿನುಂಡೆಯ ಬಾನಿಗುರುಳು ಬಿಟ್ಟು
ಹೇಗೆ ಮರೆಯಾಗುವುದೊ ನಿರ್ಧನಿಕ ನಟ್ಟಿರುಳು
ಹಾಗೆ ಬಾಳಿಸು ಗುರುವೆ ಕರುಣೆಯಿಟ್ಟು ||

ತಾನು ಬಿಸಿಲಲಿ ನಿಂತು ತನ್ನ ಬಳಿ ಬರುವವಗೆ
ತಣ್ಣಗಿನ ಆಸರೆಯ ನೆರಳ ಕೊಟ್ಟು
ಹೇಗೆ ಗೆಲುವಾಗುವುದೋ ಹಸಿರೆಲೆಯ ಹೊಂಗೆ ಮರ
ಹಾಗೆ ಬಾಳಿಸು ಗುರುವೆ ಪ್ರೀತಿಯಿಟ್ಟು||೧||

ತಾನು ಕೆಸರಲಿ ಕುಸಿಯುತ್ತಿದ್ದರೂ ತಾವರೆಯು
ಮರಿದುಂಬಿಗಳ ಪೊರೆವ ತೊಟ್ಟಿಲಾಗಿ
ಹೇಗೆ ತಾಯ್ತನವನ್ನು ಪ್ರೀತಿಯಲಿ ಮೆರೆಯುವುದೋ
ಹಾಗೆ ಬಾಳಿಸು ಗುರುವೆ ಕರುಣೆಯಿಟ್ಟು||

ದಾರಿಯುದ್ದಕೂ ಪೈರು ನಗುವಂತೆ ನೀರುಣಿಸಿ
ಹಾಲುತೆನೆಯಲಿ ಅಮೃತ ತುಂಬಿ ನದಿಯು
ಹೇಗೆ ದೂರದ ನೀಲಿಯಲ್ಲಿ ಕೊನೆಗೊಳ್ಳುವುದೋ
ಹಾಗೆ ಕೊನೆಗಾಣಿಸು ಕೃಪೆಯನಿಟ್ಟು||೨||

ಸಾಹಿತ್ಯ – ಹೆಚ್.‌ಎಸ್.‌ ವೆಂಕಟೇಶಮೂರ್ತಿ

-

"ಅನುಮಾನಕ್ಕೆ ಮದ್ದುಂಟೆ"
ನಮ್ಮವರೇ.... ಅನುಮಾನಿಸಿದಾಗ
ಉಮ್ಮಳಿಸಿ ಬಂದ ದುಃಖ... ಯಾರಿಗೆ ಹೇಳಲಿ...
ಒಳ್ಳೇದು ಮಾಡುವುದೇ... ತಪ್ಪೇ!!"

-

*ಅಮ್ಮನಿಲ್ಲದ ಮನೆ....ಮಸಣಕ್ಕೂ ಸಮ*

ಅರಳದ ಹೂವಿನಲಿ ಸುಗಂಧವಿಲ್ಲದಂತೆ,
ಅಮ್ಮನಿಲ್ಲದ ಮನೆಗೆ ಜೀವದ ಆಶ್ರಯವೇ ಇಲ್ಲ!
ಪರಿಮಳ ಸಂಜೆಯಲಿ ಪವನ ಮೌನವಾಗುವಂತೆ,
ಅಮ್ಮನ ಅಗಲಿಕೆಯಿಂದ ಮನೆಗೆ ದೀಪವೂ ಕತ್ತಲು!

ಅಮ್ಮನೆಂಬ ಕನಕ ಚೈತ್ರಕಾಳದ ಪುಷ್ಪಿತ ವೃಕ್ಷ,
ಅವಳ ನೆರಳಲ್ಲಿ ನೆಟ್ಟ ಮಮತೆಯ ನೆಲೆ ಎಲ್ಲೆ?
ಮಧುರ ವಚನದಲಿಂದ ಮರಳು ಗವಕ್ಷ,
ಮುಗಿಯುತಿಹ ತಾರಾ ಪಥದಲಿ ನಿಶಿ ಶಶಿ ಎಲ್ಲೆ?

ತಾಯಿ ಒಡಲಿಲಿ ಬೆಳೆದ ಋತುಸಂದಾನ,
ಅಮ್ಮನ ಹೃದಯವೆ ಮನೆಗೆ ಕಲ್ಪವೃಕ್ಷ ತಾನಾ!
ಅವಳು ಇಲ್ಲದಿರಲಿ ಗೃಹವೆ ಪಾಶಾನ,
ಮುಗಿಯುವ ಜೀವಕೆ ಬಾಳಿಹ ಶಮಶಾನಾ!

ಗೃಹವೆ ನದೀತೀರ, ಅಮ್ಮನೆದುರು ಗಂಗಾ,
ಅವಳಿಲ್ಲದ ನದಿಯು ಮರುಭೂಮಿ ಶೋಭಾ.
ಅಮ್ಮನ ನೋಟವೆ ಚಂದ್ರಮ ತೇಜೋಮಯ,
ಅವಳಿಲ್ಲದ ರಾತ್ರಿಯು ನಿರ್ಜನ ತಮಸಾಯ!

ಗೃಹದ ಮೂಲಕೆ ತಾಯಿ ಕನಸಿನ ಪಲ್ಲವ,
ಅಮ್ಮ ಕಾಪಾಡುತಿಹ ಪಾದ ರೇಖೆಯ ಪಾವನ.
ಅವಳು ಹೋಗಿಹರು ಗೃಹ ತೊಂದರೆಯ ಪವಳ,
ಮನೆಯ ಗೋಡೆಯಲಿ ಜಗದಿ ಮಸಣ ಚಿಹ್ನಾವನ!

ಹೀಗೆಂದಿಹೆನು ನುಡಿಯುತಿಹ ಕಾಳಿದಾಸ,
ಅಮ್ಮನೆಂಬ ದೇವಿಯ ಸಾನ್ನಿಧ್ಯ ವಾಸ.
ಅವಳಿಲ್ಲದ ಮನೆ ಮಸಣಕ್ಕೂ ಸಮಪ್ರಾಯ,
ಅಮ್ಮನ ನೆನಪೇ ಉಳಿಸಿ ಜೀವಿಸು!!

-

ನೀ ಹಾದಿ ಹತ್ತಿರವಾಗಿ ಬಂತು –
ಹೃದಯ ಹಿರಿದು ನಗುತಲೇ ತಂತು,
ಬಣ್ಣವ ಬಿಚ್ಚಿದ ಚಿತ್ತಾರದಂತೆ –
ನೆನಪು ಹರಿದು ಹೋಯಿತು ನಂತೆ…

ಮುಗುಳ್ನಗೆ ಬಾನಿನಲ್ಲಿ ಹೊತ್ತ ಬೆಳಕು,
ನಿನ್ನ ಹೆಜ್ಜೆಯಲಿ ಹಾಡಿದ ಮೃದು ಬಿಸುಕು.
ಮಣ್ಣಿನ ದಾರಿಯಲಿ ಹೂವ ಗಂಧವ –
ನಿನ್ನ ನೆನೆಯುವೆ ದಿವಸದುರ್ಧವ.

ಊರ ಹೆಸರಲ್ಲದೆ – ನಿನ್ನ ಹೆಸರು,
ಮಾತಿಲ್ಲದ ಪ್ರೀತಿಯ ದಿವ್ಯ ವಿಸ್ಮಯ-ಮರು!
ಓ ದಿವ್ಯಜ್ಯೋತಿ, ಬೆಳಕು ನೀನು ನಿಜವಾಗಿಯೂ,
ನಾನೇಕೆ ಇಂತ ಧೂಮದ ಚಿತ್ತದಿಂದ?

ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿದರೆ ನಿನ್ನ ರೂಪ,
ಹೃದಯ ಬಡಿತವ ನೀನು ತೂಕ.
ಒಂದೇ ಬಾರಿ ನುಡಿಯಲೇ ಇಲ್ಲ,
ಆದರೂ ಪ್ರೀತಿ ಹೇಳದೆಯೆ ಬಿಟ್ಟಿಲ್ಲ.

ಓ ದಿವ್ಯಜ್ಯೋತಿ, ನೀನು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲವೊ ಇಲ್ಲವೊ –
ಆದರೆ ನಾ ಈ ಹೃದಯ ಹಂಚಿಕೊಂಡೆನು.
ಮನದೊಳಗಿರುವ ಈ ಬಾಳ ಮೌನ,
ಕೇಳಿದಂತೆ ತೋರುತ್ತಿದೆ ನಿನ್ನ ಕಣ್ಮೌನ.

-

ಅಮ್ಮನ ತಾಯಿನುಡಿ ಕವನದ ಬೆನ್ನುಹದ,
ಅವಳ ಮಡಿಲು — ಭೂಮಿಯ ಮೆಲ್ಲದ ಒಡಲು.
ಹಾಲುನುಡಿ ಹರಿದು ಬಂತು ಪ್ರಾರ್ಥನೆಗೋ ಮೌಲ್ಯ,
ಅವಳ ಪ್ರೀತಿ — ತಾಯ್ನಾಡ ಹೃದಯದ ಸವಿ ತಾಳಮೇಳ.

-

ನಾ ಕನಸಲ್ಲಿ ಕಂಡಿದ್ದು ನಿನ್ನ
ನಿನ್ನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ನೆಡದ ರಹಸ್ಯ
ಅರಸಿ ಬಂದಿತು ಮನಸಾರೆ

-

ಗೆಳತಿ... ನೀ ಎಂದು ನನ್ನ ಪಾಲಿನ ದಿವ್ಯಜ್ಯೋತಿ!!
ಗೆಳತಿ...ನೀ ನನ್ನ ಸಾಹಿತ್ಯಕ್ಕೆ ಸ್ಫೂರ್ತಿ!!
ಗೆಳತಿ... ನೀ ನನ್ನ ಹೃದಯದ ಒಡತಿ!!
ಗೆಳತಿ...ನೀ ಎಂದು ನನ್ನಳಗಿನ ಪ್ರಕೃತಿ!!

-

ನೀ..... ಎಂದು ಅಮೃತ ಬಿಂದು!!

-