नाळ गर्भाची तुटता,
बाप होई गरोदर।
आणि प्रसव वेदना,
उभा वाही जन्मभर।
नऊ दिस नऊ मास,
माय उदरात साहे,
पण साहणे तयाचे,
जग जन्मभर पाहे।
बाप मायच असतो,
तरी लेकराला दूर,
बाप नारळा सारखा,
फक्त वरून कठोर।
पोर आजारी पडते,
बाप कामात बुडतो।
एक द्वंद्व रोज रोज,
बाप स्वतःशी लढतो।
बाप असे दुर्दैवी,
त्याला रडता येई ना।
उभे घर जरी त्याचे,
तरी कोपरा मिळे ना।
बाई जन्मते रे पुन्हा,
तिला आईपण येते।
बाप रोजचं मरतो,
पण कोणाला कळते?
-