आला दिवस जातो..रात्र रात्र जागवतो
मन मात्र....
तुझ्यातच हरवलेलं
त्या एका क्षणात गोठलेलं
अलगद झालेला स्पर्श...नी नंतर ची ती
घट्ट होत गेलेली मिठी
फितूर झालेले काही अश्रू
नी भिजलेला तुझा शर्ट
अजून राखलाय......तो ओलावा
कडात धरून
तुझा स्पर्श तो गंध
ह्रुदयात साठवलेला.....कणा कणात जपलेला
संध्याकाळची ती कातर वेळही अजूनच
कातर होत जाते
नी तेवत राहते ......डोळ्यात मंद समाईचा
प्रकाश बनून अन उजळत राहते
कोपरा आठवांचा
ओलावा आहे ......न भरलेल्या जखमांना
फक्त त्या......
एका मिठीतल्या......
.
क्षणांचा...

सुनिता

-

जखम होती ठसली तिथेच होता काटा ही रुतला
विरहाच्या होरपळीत ही मनी माझ्या मोगरा फुलला
सुनिता

-

आठवणींच्या डोहात आज पुन्हा हरवून गेले
स्वप्न होते जसे सारे सकाळ होताच विरून गेले
सुनिता

-

कर के देख ली है हर आजमाईश हमने
फिर भी दिल से आप को कहा निकाल पाये है
कही तो होगा वो दरीया, आसमा या समंदर
जहा सिर्फ हमारी ही हमारी मोहब्बत के साये है
सुनिता

-

अडवलेल्या आसवांना सांग ना तिथेच गोठायला
आठवांना जस सांगितलय हृदयाच्या कुपीत लपायला
सुनिता

-

विसरून जा म्हटल तरी काही होत नाही
पिळटवलेल्या हृदयाला काही सुधरत नाही
सुनिता

-

क्या लिखू इन सांसो पर की उन पे हक हमारा नहीं
गिरवी रखी है उनके पास जीसकी खबर भी उन्हे नहीं
सुनिता

-

हसत हसत अलवार आसवे ओघळलेली
सुखाची दुःखाची व्याख्या आता बदललेली

नजरेत सारे सारे होते अडवून ठेवलेले
क्षणाच्या दग्याने आतून तुटून पडलेली

असा कसा कुणात जीव इतका अडकवलेली
सतत असते त्याच्याच आठवणीत हरवलेली

फिरून फिरून तिथेच असते घुटमळलेली
त्याच्या वाटेवर नजर तिची स्थिरावलेली

श्र्वासांच्या कर्जात असूनही अजून तगलेली
वाळलेल्या पानासारखी अस्तित्वासाठी अडलेली
सुनिता

-

एक वादळ तुटलेल्या मनाचं, गुंतून पडलेल्या भावंनाचं
ओघळलेल्या आसवांचं, की न भरलेल्या जखमांचं
सुनिता

-

तिची वेदना, त्याचं दुःख सार सार त्यानी पाहिलं
चंद्राच्या वेळेला मात्र त्याला सर्वांनी गृहीत धरलं
सुनिता

-