वाटेवर माझ्या
तुझ्या आठवणीच सांडलेल्या
उगाच नाही पाऊलखुणाही
तुझ्या साठी अजून थांबलेल्या...-
वाटेवर माझ्या तुझं
मन मला आठवत असावं
मी येता समोर अवचित
तू स्वतःलाच विसरावं......!-
वाटेवर माझ्या तुझं
ह्रदय क्षणभर थांबावं
मी नजरेनं तर तू
स्पंदनांनी बोलावं...!-
अजून कित्ती गोष्टी लपवल्यास
तुझ्या मनाच्या कुपीत
शोधताना हरवत चाललोय
नेमकं कळेना हे कसलं गुपीत....-
कविता वेदनेचे प्रतिबिंब
शब्दात उमटणारं
मनाच्या खोलवर जखमांवर
हळूवार फुंकर घालणारं..
कविता मनात चाललेलं द्वंद्व
सुखमय स्वप्नांमागे धावणारं
तू बघ मी साकारेन असं
हसून हळुवारपणे सांगणारं...
कविता आठवांच्या जगात मन
क्षणभर रेंगाळणारं
एक शब्द लिहिला की चक्क
गतजन्मीचं स्मरणारं....-
विस्मृतीच्या शापाला पाहून
एकदा पहिलं प्रेम हसलेलं..
म्हणे नियंत्याच्या मनातही
असंच काहीसं आलेलं...-
तिला तरी कुठे कळतं त्याच्या शांततेचं गुपीत
पाऊलखुणाही पुसते ती दडवलेल्या मनाच्या कुपीत..!-
शांतपणे सावरतो म्हणे
पण कणकण तुटतो
उगाच नाही रेती होऊन
तो तिच्यासोबत वाहातो....-
चिखलगाळ दूर होतोच भरते पाण्याचे आटतेच
निमित्ताने आपत्तीच्या
इथं माणुसकी आठवते..
कारणं असतील काहीही मानवी संहारक वागण्याची
निमित्ताने आपत्तीच्या
इथं कर्मकहाणीच स्मरते...
परतून पडते म्हणे दान फिरून आपल्याच पदरी
निमित्ताने आपत्तीच्या
झोळी ओसंडून वाहते....
कुणी तरी हात पसरतो कुणाच्या हाती हात भेटतात
निमित्ताने आपत्तीच्या
पणती मनामनात पेटते...
आले महापूर कितीही शिकवण अल्पकालीन ठरते
चिखलगाळ दूर होताच
ती ही माणसासारखीच वागते...!!!-
