കരിമിഴി കണ്ണുള്ള
കറു കറെ കറുപ്പുള്ള
കാവതി കാക്കേ..
കൂട്ടത്തിലൊന്നിന്റെ
ജീവൻ പൊലിഞ്ഞാൽ
കൂട്ടരുമൊത്തു കൂകിവിളിച്ചു
കലപിലകൂട്ടിയലമുറയിടണ
കാക്കേ...
കൂട്ടിലായ് നിൻ മുട്ടകൾ തൻ
കണക്കൊന്നു കൂടിയാൽ
കരടായി കാണാതെ
കണ്ണിനു കണ്ണായി
കൂട്ടത്തിലായ് കണ്ട്
കാവൽ നിൽക്കും
കനിവ് നിറഞ്ഞ
കനവുള്ള കാക്കേ... നിൻ
കര കര ശബ്ദം
കാതിലായ് കേൾക്കുമ്പോൾ
കല്ലൊന്നറിഞ്ഞോ
കമ്പൊന്നെടുത്തോ
കാട്ടി ഞങ്ങളകറ്റീടും...

-

ഇടറിയയിടനെഞ്ചിലിടുങ്ങിയറയ്‌ക്കുള്ളിൽ
ഒളിപ്പിച്ചു വച്ചു നിൻ ചെറു നൊമ്പരം..
മിഴികളിൽ കണ്ടീലാ.. മൊഴികളിൽ കേട്ടീലാ
ആഴത്തിലേറ്റൊരാ മുറിവിന്നേടുകൾ.
ഓർമ്മതന്നാഴിയിലെന്നുമുറങ്ങുമാ
അഴകേറും നന്മ തൻ കനവുമായി
ജീവിത വീഥിയിലോടി തളർന്നുപോമെങ്കിലും
പുഞ്ചിരി തൂകി വർണ്ണങ്ങൾ ചാർത്തി
ആനന്ദമേകുന്ന ആദിത്യനല്ലയോ..

-

വാടകയ്‌ക്കെങ്കിലും ഗർഭപാത്രം തന്നതല്ലേ..
ചുമന്നതല്ലേ പത്തുമാസം ഞാൻ
നോവറിഞ്ഞു പ്രസവിച്ചതല്ലേ..
എന്നിട്ടുമൊരു നോക്കൊന്ന്
കാണുവാനെനിക്കനുവാദമില്ലേ..
എന്നിലെ മാതൃത്വം വിതുമ്പുന്നതു
നീയറിയുന്നില്ലേ..

പഴി പറഞ്ഞീടേണ്ട പെണ്ണേ നീയെന്നെ,
ചുമക്കുന്ന കൂലി നന്നായെണ്ണി വാങ്ങിയില്ലേ..
എങ്കിലും ഞാനറിയുന്നു
നിന്നിലെയടങ്ങാത്ത വേദന
പെറ്റതല്ലേലുമെന്നിലുമൊരമ്മയില്ലേ...
കാണുവാൻ നിനക്ക് വിധിയേതുമില്ല
ക്രൂരതയല്ലെന്റെ കനിവുകേടുമല്ല
എന്നുടെ സ്വാർത്ഥത കൊണ്ടാണെന്നറിയുക..
ഒരുപക്ഷെ നീയൊന്നു കണ്ടാലോ പിന്നെ
പിരിയുവാൻ കഴിയാതെ വയ്യെന്നാകും..
അതുവേണ്ടയിനിവേണ്ടയതിനെ ചൊല്ലി
ഒരു വാഗ്വാദവും ഇനിവേണ്ടേവേണ്ട..
ഒന്നുമേയോർക്കാതെയാശങ്കയില്ലാതെ
തിരിഞ്ഞൊന്നു നോക്കാതെ പോയിടൂ വേഗം....

ഇനിയെന്നുണ്ണിക്കണ്ണനെയൊന്നെന്റെ
നെഞ്ചോടു ചേർത്തൊന്നു പുല്കേണം
ആറ്റുനോറ്റുണ്ടായ പൈതലിനായ്
എന്നെന്നും വാത്സല്യം ചൊരിയേണം..

-

ഇനിയൊരു ചിതയൊരുക്കേണം..
അതിലായെന്റെ ചിന്തകളെയെരിയ്‌ക്കേണം..
ശേഷമൊന്നു ചിരി തൂകേണം..
ഒടുവിലായ് മരണത്തെ വരിയ്‌ക്കേണം..

-

മകളേ... എൻ കനിയെ
എന്നിൽ വിരിഞ്ഞ പൂവേ...
നൈർമല്യമാം നിന്നുടലെന്നോട്
ചേർന്നൊന്നായ നാൾ മുതൽ
എന്നിൽ നിന്നുമടരാതെ കാത്തു ഞാനും.
അച്ഛന്റെ പുഞ്ചിരികൊഞ്ചലായി മാറവേ
എന്നിൽ തുളുമ്പുന്ന വാത്സല്യമായ് നീ.
എന്നും നിൻ മിഴികളിൽ നിറയുമാ ശോഭയിൽ
നനവാർന്നൊരോർമ്മകൾ
ഉണരുമെന്നിടം നെഞ്ചിലായ്..
എന്നും നീയച്ഛന്റെ നിഴലായി മാറേണം
എന്നുമീയമ്മേടെ ആനന്ദമാകേണം..
ചിറകു വിടർന്നു നീ പറന്നകലുമ്പോൾ
എന്നുമേയുള്ളിൽ കരുതേണം ഞങ്ങളെ
എന്നും നിന്നോർമ്മയിലുൾക്കൊള്ളേണം..

-

മധുരിത വെണ്ണ കവർന്നുണ്ണുമ്പോൾ
കനക ഭൂഷണാ കണ്ണാ നിന്നെ
മെല്ലെയെൻ കൈകളിൽ കോരിയെടുത്താ
കൊഞ്ചൽ തുളുമ്പും കവിളിണയിലൊരു
മുത്തമേകിടുവാനേറെ മോഹം.

-

നിലാവുദിച്ച രാവിന്റെ
കുളിരലകളേറ്റ്,
എല്ലാം മറന്നു നിന്നോരം
ചേർന്നിരിക്കുമ്പോൾ
നിന്നിൽ നിന്നുമുതിരുന്ന
നെടുവീർപ്പിലലിയുന്ന
ജീവകണമായി ഞാൻ
മാറുമ്പോൾ..
മിന്നി മറയുന്ന
മിന്നാമിനുങ്ങുകൾ
സാക്ഷിയായി ,
ദലമർമ്മരങ്ങളുടെ
അകമ്പടിയോടെ..
ആദ്യമെന്നോണം നിന്റെ
നെറുകയിൽ തലോടി,
ചുംബന പൂക്കൾ
കൊണ്ട് മൂടി
നിന്നോട് മൊഴിയേണ്ടതാണ്
എന്റെ പ്രണയം ......

-

മഴമുകിലേ.. നീ പോകുവതെന്തേ
കുളിർ ചൊരിയാതെ വിടപറയുവതെന്തേ..
വിണ്ണിലെ താരകവുമമ്പിളിക്കലയും
നിന്നിലായ് മറഞ്ഞിട്ടും നീ
ഒരു തുടം തണ്ണീരുപോലുമേകാതെ
വിടപറയുവതെന്തേ..

പൊയ്‌പ്പോയ നിമിഷങ്ങളിൽ..
എന്റെ ഏകാന്തയാമങ്ങളിൽ
ശോകാർദ്രമാം മുഖപടമെന്നിൽ കലർന്നിട്ടും
ഉള്ളിലെരിയുന്ന കനലിന്റെ ദാഹമകറ്റുവാൻ
നീയെന്നിലായ് പെയ്തിറങ്ങാത്തതെന്തേ..

മൂകമാം രാവും കേഴുന്ന വേളയിൽ
നിന്നിലായണയുവാനേറെ കൊതിച്ചിട്ടും
എൻ മനമറിയാതെ മൗനമായ് നീ
യാത്രാമൊഴിയോതിയതെന്തേ..

_©Soumya Gopalakrishna

-

അടഞ്ഞ വാതിലിനു പിന്നിലുള്ളവർക്ക്‌ നിറമാർന്ന അക്ഷരങ്ങളാൽ എഴുതി നിരത്തുന്ന വരികളല്ല ജീവിതം. അവിടെ പ്രണയത്തിന്റെ പനിനീർപ്പൂക്കളുമില്ല.. വിരഹത്തിന്റെ മിഴിത്തുള്ളികളുമില്ല.. പകരം സത്യമേത് മിഥ്യയേത് എന്ന് തിരിച്ചറിയുവാൻ കഴിയാത്ത നേർകാഴ്ച്ചകളുടെ... ആശങ്കകളുടെ..പട്ടിണിയുടെ ഭാരമേറിയ ഉത്തരവാദിത്തങ്ങളുടെ.. ഉയർന്ന വന്മതിലുകളാണ്.. സ്വപ്നം പോലും ആസ്വദിക്കാൻ വിധിയില്ലാത്ത ജന്മങ്ങൾ.. രാത്രിയുടെ നിശബ്ദതയെക്കാൾ ഇന്നിന്റെ പകലുകളെ ഭയപ്പെടുന്നവർ. കനിവിന്റെ കരങ്ങൾ പലപ്പോഴും കറുത്ത കൈകളായി അവർക്ക് നേരെ നീളുമ്പോൾ നിസ്സഹായരായി തങ്ങളുടെ ജീവിതം ബലികഴിക്കപ്പെടേണ്ടവർ... വിഷാദം മൂടിയ ചിരിയുമായി..മരണം വരെ ജീവിച്ചിരിക്കുവാൻ എന്തൊക്കെയോ ചെയ്തെന്നു വരുത്തി നാലു ചുവരുകൾക്കുള്ളിൽ ആർക്കൊക്കെയോ വേണ്ടി കാലം കഴിയ്ക്കുന്നവർ..

-

നിലയ്ക്കാതെയൊഴുകുമെൻ കണ്ണീർപുഴയുടെ
ചുഴിയിൽ വീണു പിടയുന്ന മനസ്സിന്റെ നോവ്
വരികളിൽ പടർത്തിയൊരു കവിത കുറിയ്ക്കുവാൻ
കഴിയാതെയെൻ കരങ്ങൾ വിറയാർന്നീടവേ
ചിന്തകളിലുണർന്നയെന്റെക്ഷരക്കൂട്ടുകളെല്ലാമേ
എന്നിൽ നിന്നുമകലെയായിരുളിൻ മറയിലൊളിപൂണ്ടു..

-