മുന്നോട്ട് നാം ഒറ്റക്ക് എന്ന് തിരിച്ചറിയുന്ന നിമിഷം മുതൽ ഇരുട്ടിന്റെ മറവിൽനിന്ന് വഴിതെറ്റിയെത്തുന്ന 'ധൈര്യം'
മനസ്സെന്ന കടലിന്റെ ആഴത്തിൽ തറച്ച പ്രതീക്ഷകൾക്കു സ്ഥാനമില്ല എന്ന വിവേകത്താൽ ഉണ്ടാകുന്ന ജീവിതത്തിലെ 'നഷ്ടങ്ങൾ '
മുൻപോട്ടു വെക്കുന്ന ഓരോ ചുവടിലും അവ നാം അനുഭവിച്ചേ തീരു എന്ന് തിരിച്ചറിയുമ്പോൾ ഉണ്ടാകുന്ന 'സമാധാനം'

അതാനുഭവിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കെ നാം തിരിച്ചറിയും "ജീവിതത്തെ തെറ്റുകൾക്കൊണ്ട് പുതഞ്ഞാലും ശെരികൾക്കൊണ്ട് കൂടുകൂട്ടിയാലും ജീവിതാവസാനം നാം ഏവരും എത്തിച്ചേരുക ഒരിടത്തുമാത്രം"
ഈ തിരിച്ചറിവ് നമ്മുടെ ജീവിതത്തെ ശാന്തനാക്കുകയും, ചില തെറ്റുകൾക്കൊടുവിലെ പശ്ചാത്താപത്തിന്റെ സുഖത്തെയറിഞ്ഞ് പല വിട്ടുകൊടുക്കളിലൂടെയും, ചില നഷ്ടപ്പെടുത്തലുകളിലൂടെയും ജീവിതമെന്ന കരിങ്കല്ലിനെ തൂവൽപോലെ സുഖമേറിയതാക്കാം

-