ଅପରାହ୍ନ ଏଠି ଲମ୍ବି ଆସେ
ବୁଢାତାଳ ଗଛର ଆଲମ୍ବ ଛାଇରେ
ମୃଗତୃଷ୍ଣା ବି ଝାଉଁଳି ପଡେ
ଆକାଶର ରକ୍ତିମ କବରୀରେ
ବେନାମୀ ପ୍ରଣୟୀ କାହିଁକି ଆନ୍ଦୋଳିତ
ଏ ଚଇତି ସଞ୍ଜର ସୁଦୀର୍ଘ ସନ୍ତର୍ପଣରେ.....

ଆଜି ଖାଲି ମନେପଡେ
ସେଦିନର ଶେଷ ବସନ୍ତର ଚିଠି,
ଧୂଳିଭର୍ତ୍ତି ନିଶ୍ଚଳ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଓ ନିଷ୍ପ୍ରାଣ
ଅକ୍ଷର ଗୁମୁରି ବାହୁନେ
କାଗଜର ସୁଠାମ ବଦନରେ
ସେ ଦେଖା ଆଜିବି ସାଇତା
ତା କମିଜ୍ ରେ ଚା'ର ବାଦାମୀ ଦାଗରେ...

ନିଷ୍ଠୁର ଏ ସମୟ ବାଟଭାଙ୍ଗେ
ଅପାସୋରା ସ୍ମୃତିର ନିଃଶବ୍ଦ ଇଲାକାରେ,
ମନ ହୁଏ ଆନ୍ଦୋଳିତ ନିର୍ବାସିତ
ପ୍ରୀତିର କ୍ଷଣିକ ସୁଗନ୍ଧରେ
ମୋ ଆଖି ନିଗାଡୁଥାଏ ସବୁ
ଏକ ଅଭୂଲା ସାୟାହ୍ନରେ....

-

ଏ ରଙ୍ଗହୀନ ମଳୟରେ
ପ୍ରୀତିର ସରୁ ଖିଅଟେ ଲାଗିଛି,
ବସନ୍ତର ଉଚ୍ଚାଟରେ ଦିଗହରା ମଧୁପ
ବାଟବଣା ହୁଏ ତା ସିନ୍ଦୁରା କାନ୍ତିରେ,
ମୁଁ ଖୋଜିପାଏ ତାକୁ
ଏକ କ୍ଲାନ୍ତ ଅପରାହ୍ନରେ.....

ପାହାଡର ଦୁର୍ଗମ ଲଲାଟ ପୂରିଉଠେ
ତା ଅବଗୁଣ୍ଠିତ ଲାଲିମାରେ,
କୋଇଲିର ଅଭିଲାଷ ପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରାୟ
ଥୁଣ୍ଟାଗଛର କଁଅଳ ଦୋଳିରେ,
ସେ ବିଛେଇ ପଡେ ମାଟିର ଧୂସର ପଣତରେ...

ପ୍ରଣୟିନୀ ସିଏ ଫଗୁଣର
ତା ସାଇତା ନୈବେଦ୍ୟରେ,
ଉଦବିଗ୍ନ ହୁଏ ବସନ୍ତର
ନିଃଶବ୍ଦ ମୂର୍ଚ୍ଛନାରେ,
ସେ ଆନମନା ହୁଏ ପଶ୍ଚିମର
ସରମୀ ସାୟାହ୍ନରେ.....

-

-

ରାତି ନୁହେଁ ଏଠି ହୃଦୟର ତାତି
ଉଜାଣି ଭାଙ୍ଗୁଛି ଛାତିରେ,
ଓଠର ତୀରରେ ଉଛୁଳେ ଦରଦ
ମନ ମୋ ଜଳାଏ ଭିତରେ।
ଆଶା ବୈତରଣୀ ଶୁଖିଲା ପଡିଛି
ନଥାଏ ସପନ ନଉକା,
ଉଇ ଲାଗିଯାଏ ଅଭିଳାଷା କେତେ
ମଳୟ ପବନ ତରକା।
ଦୂର ଉପବନ ନିର୍ଜନ ବେଳାରେ
ଆଲମ୍ବ ପଥଟି ଲମ୍ବିଛି,
ମେଘର ଛାୟାରେ ପୂର୍ଣ୍ଣିମାର ଜହ୍ନ
ଉପହାସ ଚାହିଁ କରୁଛି।
ଭଗ୍ନ ପ୍ରାୟ ଏଠି ଭାବନାର ସେତୁ
ଭାଙ୍ଗିଦେଇ ଗଲା ତିମିରି,
ଦିଗମ୍ବରୀ ଏଠି କୋହର ପରିଧି
ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତିକୁ ଝଞ୍ଜାରି।
ମୂଲ୍ଯହୀନ ଆଜି ଶତାବ୍ଦୀର ଇଚ୍ଛା
ଶବ୍ଦହୀନ ଏଇ ପ୍ରଣୟ,
କାଚର ପିଆଲା ତୁଟିଗଲା ପଡି
ସବୁ ସଂଶୟର ବିଲୟ।

-

ଅଳସୀ ଧରାରେ ଉଜାଣି ଭାଙ୍ଗୁଛି
ସୁନେଲି ସୋରିଷ କ୍ଷେତ,
ବହୁଛି ମଳୟ ଚନ୍ଦନ ସୁବାସେ
ରାଗିଣୀ କୋଇଲି ଗୀତ।
ବଉଳ ଲଦିଛି କଅଁଳ ତରୁରେ
ରକମ କୁସୁମ ଫୁଟେ,
ମଧୁର ଲୋଭରେ ପାଗଳ ଭ୍ରମର
ସୁନ୍ଦର ସରସୀ ତଟେ।
ଆନମନା ଆଜି ପାହାଡୀ ତଟିନୀ
ଅରଣ୍ୟ ବୁକୁରେ ନାଚେ,
ଶ୍ଯାମଳ ଆଭାର ସ୍ବର୍ଣ୍ଣିମ ଓଢଣୀ
କୁଆଁରୀ ପ୍ରକୃତି ଲୁଚେ।
ନଭରେ ରଙ୍ଗର ମେଲଣ ସଜେଇ
ତପନ ପଶ୍ଚିମ କୋଳେ,
ଶେଫାଳି ମହକ କିମିଆଁ କରୁଛି
ବିଦୂରେ ନିରଧି ରୋଳେ।
ଝିଙ୍କାରି ଝଙ୍କାର ରାତିର ଗର୍ଭରେ
ମୃଦୁ ଶିହରଣ କରେ,
ପିଆସି ଓଠରେ ପ୍ରମୋଦ ଭରିଣ
ଛାତିରେ କୋହକୁ ମାରେ।

-

ଜୀବନ ଜୁଇଟା କୁହୁଳି ଜଳୁଛି
ଧୂଆଁ ତ ଉଠୁଛି ପ୍ରବଳ,
ଲୁହରେ ନିଗିଡେ ସାଇତା ସନ୍ତାପ
ରସିକ ହୁଅଇ ବ୍ଯାକୁଳ।
ମରମ ତଳରେ ମହମ ବିଛେଇ
କରୁଛି କେତେ ସେ ଛଳନା,
ବାଲିଘର ପରି ସପନ ସଜେଇ
ବାଟ ଭାଙ୍ଗିଯାଏ ଲଳନା।
ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ଭାବନା ଦୂର ଅଭିସାରେ
ଅନ୍ଧାରୀ ମୂଲକେ ଲୁଚିଛି,
କାହିଁକି କେଜାଣି ପ୍ରଣୟୀ ହୃଦୟ
ମଲାଜହ୍ନଟାକୁ ଖୋଜୁଛି।
ବିରହ ବେଳରା ବେଦନା ବିଧୂର
ପ୍ରେମିକ ପିଉଛି ମଦିରା,
ହାତରେ ପିଆଲା ଓଠରେ ଦରଦ
ପାଖରେ ଶୂନ୍ଯତା ହାଜିରା।
ଲହୁର ସ୍ଯାହିରେ ଲେଖନୀ ଚଲାଏ
ଭିଜାଏ ସଫେଦ ଫର୍ଦ୍ଦରେ,
ଅନାଇ ବସିଛି ଅଧୁରା ମୁହାଁସ
ଧୂସର ବସନ୍ତ ବିଭାରେ।

-

ପଥର ଶେଯରେ ଶିଉଳି ଲାଗିଛି
ଦେହ ତ ତଥାପି ବନ୍ଧୁର,
ନୀଳାମ୍ବୁ ବକ୍ଷଃରେ ପ୍ରବାଳ ଘେରିଛି
ରୂପେଲି ଜୋଛନା ବିଦୂର।
ଉହ୍ନେଇ ନିଆଁର ଲାଞ୍ଛିତା ଅନଳ
ଜଳାଏ ଆଖି ରୁ ଉଦର,
ତିମିରି କୋଳର ପ୍ରଶାନ୍ତ ବାହୁରେ
ହେମାଳ ପ୍ରକୋପ ଜର୍ଜର।
ତରୁଣୀ ବଲ୍ଲୀର କଅଁଳ ଓଠରେ
କାକର ଦିଶେ ତ ସୁନ୍ଦର,
ମକଚି ପକାଏ ଧୂମ୍ରାଭ ଚାତୁରୀ
ମାୟାର ବଶରେ କିଶୋର।
ହୃଦୟ ଜଳାଏ ଶେଫାଳି ମହକ
ଆଖିରୁ ନିଗିଡେ ନିର୍ଝର,
ଅକୁହା ଶବ୍ଦର କାଞ୍ଚନ ମାଳାରେ
ଆକର୍ଷଣ ଅତି ପ୍ରଖର ।
ଉଠୁଛି ପଡୁଛି ଶ୍ବାସର ତନ୍ତ୍ରରେ
ଶ୍ଯାମଳୀ ଛାୟାର ଲହର,
ଝିଞ୍ଜାରି ପକାଏ ବହଳ ଯନ୍ତ୍ରଣା
ଓଟାରି ଲଳନା ସମୀର।
ଅବଶ ହେଉଛି ଖଣ୍ତିଆ ପୀରତି
ଅତୀତ କରଇ ପ୍ରହାର,
ଅସହ୍ଯ ହେଉଛି ମନର ଦରଦ
ବିଳାପ କରୁଛି ନାଗର।

-

ନିର୍ଜନତା ଭରା ଦିଗମ୍ବରୀ ନିଶା
ଶବ୍ଦିତ ଧାରା ଶ୍ରାବଣ,
କ୍ଲାନ୍ତମୟ ବତୀ ଆହତ ଆଲୋକ
ଭିଜାଏ ଆଖିର କୋଣ ।
ନୀଳଶିଖା ପରି ତମୋହର ଜଳେ
ମୁହଁ ତା ଦିଶଇ ଶେତା,
ନର୍ତ୍ତିତ ହିଲ୍ଲୋଳ ଅଟଇ ନଶ୍ବର
ଛିଡାଏ ପ୍ରଣୟ ଫିତା ।
ପ୍ରୀତିର ବଲ୍ଲରୀ କଦମ୍ବ ଡାଳରେ
ସ୍ତିମିତ ବେଗରେ ଲୋଟେ,
ମନ୍ଦାଏ ଲୁହର ଆବେଗ ଚୋଟରେ
ଅସରା ମେଘରେ ତୁଟେ ।
ବିଭାବରୀ କରେ ଏକାନ୍ତେ ବିଳାପ
ବିଜନ ବେଳାରେ ବସି,
ଶତାବ୍ଦୀର କୋହ ସତେକି ଚାପିଛି
ହୃଦୟେ କାଳିମା ଲେସି ।

-

-

ଉଆଁସ ଫେରୁଛି ଦିବସ ପ୍ରସ୍ଥାନେ
ଫୁଟୁଛି ଚଇତି ମଲ୍ଲୀକା,
ଏକାନ୍ତ ଶୃଙ୍ଗାର ଧରଣୀ କରୁଛି
ରୂପକୁ ବିନ୍ଯାସେ ନାୟିକା।
ଅଳସୀ ତନୁକୁ ଶୃଙ୍ଗାର କରିଣ
ବଦଳେ ଦେହର ଭୂଗୋଳ,
ପାଦରେ ବାଜେଣି ନୂପୂର ଝଙ୍କାର
ରସିକ ହୁଅଇ ପାଗଳ।
ଆବୋରି ବସିଛି ଅଦେଖା ଲାବଣ୍ୟ
ଝରୁଛି ପ୍ରୀତିର ମଦିରା,
ଇସାରା ଦେଉଛି ନିଗୂଢ ଶର୍ବରୀ
ପ୍ରଣୟ ବେଳାର ଆସାରା ।
ନିଃଶବ୍ଦ ଓଢଣୀ ଘୋଡାଇ ରଖିଛି
ରୂପସୀ ଅନୂଢା କିଶୋରୀ,
ପରଦା ହଟାଏ ହୃଦୟ ଭିତରୁ
ଲାଜକୁ ଦେଇଛି ପାସୋରି।

-