कर्तव्याचं ते ओझं
​थोडं दूर सारून
​हरवलेलं ते जगणं
​एकदा जगायचंय मला...
​एका क्षणात
​नखशिखांत बदललेलं
​अबोल ते बालपण बोलकं होत
​जगायचंय मला...
​समजूतदार पणाचा
​तो ठपका बाजूला करत
​अल्लड ते खेळकर बालपण
​जगायचंय मला...
​सर्वच जबाबदाऱ्या झटकून
​बालिश हट्ट करत
​खोटं खोटं रडणारे ते बालपण
​जगायचंय मला...
​स्वच्छंदी फुलपाखरू होऊन
​चहूकडे गंध
​उधळणारे ते बालपण
​जगायचंय मला...
​तोडून ते बांध
​सारे मर्यादांचे
​वायूची लहर बनून
​जगायचंय मला...
​दिवसागणिक झालेल्या
​त्या जखमांना दूर झटकत
​मनातील दाट हिरवळ होऊन
​जगायचंय मला...
​माझ्यातून विलग झालेल्या
​फुलांच्या शय्यांची ​सुगंधित
​कूपी होऊन ​दूरवर दरवळत
​जगायचंय मला...
​हे दिवास्वप्न जगायचंय मला...
​हे दिवास्वप्न जगायचंय मला...
​
​ शोभा मानवटकर...
​
​

- Shobha Bapurao Manwatkar