सार्वसंग त्यागणारा,प्रत्येकजण येथला संत नाही
उपभोगावे सुखनैव जीवन, का कुणा पसंत नाही

असे कसे अन् का उगा सैल होतात बंध नात्यांचे
केलेच जरी बंद दरवाजे,तरी भावनांना अंत नाही

-

"चंचल हे मन माझे" न्
भुलावा हा भवसागर रे
जाईल कुठे प्रवास हा
वेळीच आता तु सावर रे

स्वार्थी मन, दुष्ट कधी
स्व:ता पुढे, का जाईना रे
इथवर येणे,बहू जाहले
योग्य सन्मार्ग तु दाखव रे

मग्न जे अंतरजाली
वास्तव त्यांसी दावशिल रे
क्षणभंगुर मोह माया
तीतून आता तुच सोडव रे

-

हा चंद्र ना स्वयंभू रवितेज वाहतो हा
ग्रहणात सावल्यांचा अभिशाप भोगतो हा
प्रीतीस होय साक्षी हा दूत चांदण्यांचा
हा खेळ सावल्यांचा, हा खेळ सावल्यांचा
©सुधीर मोघे

-

प्रवास तोवर बरा असतो जोवर गाडी सुरु असते
पोहचताच अंतिम स्थळी सारी हुरहूर संपून जाते

-

कभी तुम जैसे फूल महकते थे
आई क्या एक आंधी
नजर में होकर भी मुझसे दूर थे

-

याद उनकी आती रहीं पर वो न आई...
इंतजार करता रहा मै तनहाई में और...
यहाँ पर शाम ने मेरी सोहबत निभाई...

-

गंधाळून जातो भोवती परिसर सारा
माळतेस जेव्हा केसात मोगरी गजरा

कळत नाही कसले आकर्षण वाढते
वळतात फिरून तुझ्या कडेच नजरा

नको वाटते कुणी, गुलाब अन् चाफा
असतांना आसपास दरवळता मोगरा

मोह तुझा की त्याचा हे काही कळेना
जिंकणार मैफिल अंदाज ठरतो खरा

चुकून ओघळता, त्यातून फुल एखादे
गर्दितही हळहळतो दर्दी कुणी बिचारा

-

सोचतेही, तुम्हारे साथ बसर हो गया है
पाकर तुम्हें मानो पा लिया आशियाना
ज़िन्दगी ये खुशियों का सहर हो गया है

-

डोळ्यात स्वप्न असतात...घेऊन कैक रंग
उतरतात सत्यात काही,होतात काही भंग

सांडूनि रंग वर्ख..उरतात कित्येक माघारी
पाठलाग जीवनाचा करतात सारेच हे रंग

मिसळतात परस्परात मोजके ते पारदर्शी
काहींच्या वाट्या असते, होणे स्वतःत दंग

त्यातल्यात्यात बरे स्वप्नां पुरताच खेळ हा
सत्यात येता येता, टिकतील का यांचे ढंग

वाटते एक भिती अनामिक..रोज जागता
अप्रत्यक्षपणे त्या, लागला माणसांचा संग

-

आसवांना पापण्यांनी द्यावा कसा सहारा
त्या शिवाय का ओथंबल्या नेत्रांचा निचरा

-