କେତେ ଯେ ଅଳନ୍ଦି ଲଗା ପୃଷ୍ଠା ସବୁ ଯାଏ ଉତୁରି ।
କ୍ଷଣିକ ପାଇଁ ଟାଣି ନିଏ ଅତୀତ ଅଧ୍ୟାୟ କୁ...
ଛୁଟାଏ ନଦୀ ଖୁସି ର ,ତ କେବେ ଉଠାଏ ଢେ଼ଉ ଲୁହ ର।
ଭାରି ଚଞ୍ଚଳ ଏ ମନ ଟା... ଠିକ୍ ଚଇତି ବାଆ ପରି,
ମୂହୁର୍ତ୍ତ କେ କରାଏ ବର୍ତ୍ତମାନ ରୁ ଅତୀତର ସବାରି।

-

ସମସ୍ତ ବନ୍ଧନ ରୁ ମୁକ୍ତି।

-

ମାଟି ର ସରଗ
କେତେ ଭଙ୍ଗାରୁଜା ସ୍ଵପ୍ନ ଦେଖିଛି...
କେବେ ବୁକୁଫଟା ଖରା ସହିଛି
ପୁଣି କେବେ ମୁଷଳଧାର ବର୍ଷା ରେ ଧୋଇଛି...
ସେ ତରୁଣୀ ର କୋମଳ ଝୋଟିଅଙ୍କା ହାତ ସ୍ପର୍ଶ
କି ହେଉ କୃଷକ ର କୋଦାଳ ଚୋଟ...
ସେ ହସିଛି ...
କାନ୍ଦିଛି ବି।
ମାଟି ର ସରଗ ସେ ଗଢିଛି
ସଜାଡିଛି...
କେଜାଣି କେତେ
ଜୀବନ ର ଜୁଆର ଭଟ୍ଟା କୁ ନେଇ
ଆଗେଇ ଚାଲିଛି।

-

ଧୂଆଁଳିଆ ପରିଚୟ
ଖୋଜେ ନିଜ ଅସ୍ତିତ୍ବ।।

କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ ସମୟ
କରେ ଭୟଭୀତ।।

ମଳିନ ପଡିଆସେ
ସେ ଅମୂଲ୍ୟ ମୂହୁର୍ତ୍ତ।।

ଯେବେ ଜୀବନ ରଖିଥାଏ
ଅଗଣିତ ସର୍ତ୍ତ।।

-

ହସ ଓ ଲୁହର ଜୁଆରରେ
ଭାସିଯାଇଥିବା ମୁନ୍ଦାଏ ଅତୀତ।
ପୁଣି ଥରେ ସେ ସଞ୍ଜ କୁ ଖୋଜେ,
ଅନ୍ଧକାର କୁ ଝୁରେ।
ପଶ୍ଚାତାପ ର ବହ୍ନି ରେ ଜଳେ,
ଅସଂଖ୍ୟ ପ୍ରଶ୍ନ ରେ ଛନ୍ଦି ହୁଏ,
ଶବ୍ଦହୀନ ଚିତ୍କାର କରେ,
ପୁଣି ଥରେ
କୋହ କୁ ଚାପିଧରି
ସ୍ତବ୍ଧ ହୁଏ।

-

ବତୁରା ଅଭିମାନ କିଛି...
ଧୂଳିସାତ୍ ହୋଇଯିବାକୁ ଚାହେଁ।
କିନ୍ତୁ ଉତୁରା ଅହଂକାର କିଛି...
ହାତ କୁ ଭିଡ଼ି ଧରି,
ପୁଣି ଅନ୍ଧକାର ଭିତରକୁ ଧାଁଏ।

-

କୁହୁଳା ଅଙ୍ଗାର ର ତାପରେ,
ତ କେବେ କଟୁବାଣୀ ର ଧାସ ରେ।
ଆତ୍ମହରା ହୋଇ ଉଠେ...!
ପୁଣି ଭାଙ୍ଗିପଡେ...!
ପ୍ରସ୍ପୁଟିତ ହୋଇ... ପୁଣି ଝଡିପଡେ।
ଦୁଃଖ କୁ କାନି ରେ ବାନ୍ଧି,
ଭଡାଟିଆ ସୁଖ କୁ ଆଦରି....
ନିତି ବଞ୍ଚୁଥାଏ ସେ... ନିତି ମରି...।

-

ସେ ସମୟର ଫାସ ରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇପଡେ
କିଛି ପ୍ରଶ୍ନ ଆଉ
କିଛି ଅଧାଗଢ଼ା ସ୍ବପ୍ନ

-

ଅନୁଶୀର୍ଷକ ରେ ପଢନ୍ତୁ......

ଅଣୁ ଗଳ୍ପ

-

ଏହି କୋଳାହଳ ଭିତରେ ଲୁଚି ରହିଛି ନୀରବତାର ଏକ ସହର
ଏ ନୀରବତା କରେ ଯେବେ ପ୍ରହାର...
ସେ ସହର ର ପ୍ରତି ଟି କୋଣ କୁ,
ମେଞ୍ଚା ମେଞ୍ଚା ନୈରାଶ୍ୟଭାବ
ଘାଣ୍ଟି ପକାଏ ଜୀବନ ଟାକୁ

ଏ ଲୋକାଳୟ ପରିବେଶ ହିଁ ଉପଯୁକ୍ତ,
କର୍ମବହୁଳ ଜୀବନ କୁ।
କ୍ଷଣିକ ର ବ୍ୟତିକ୍ରମ ବି..!!!
ସ୍ତବ୍ଧ କରିଦିଏ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ସହର କୁ।

-