ତୋ ପାଇଁ....
ତୋ ପାଇଁ
ମୁଁ ମରୁଭୂଇଁରେ
ବାଲି ପରି
ଆଉ ମୋ ପାଇଁ...?
ମୋ ପାଇଁ ତ ତୁ
ମରୁଭୂମିରେ ମଧୁର ବାରି
ତୋ ଜୀବନେ ମୁଁ
ଶୀତୁଆ ସକାଳର
କୋହଲା ପବନ
ହେଲେ ତୁ ତ ମୋର
ଗ୍ରୀଷ୍ମ ସନ୍ଧ୍ୟାର
ଶୀତ ସମୀରଣ
ଜାଣିଛି......
ମୋ ବିନା ତୁ
ଚିରହରିତ୍ ଅରଣ୍ୟ,
ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଗଗନ
ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ସମ୍ପୁର୍ଣ୍ଣ
ଆଉ ତୋ ବିନା....?
ତୋ ବିନା ତ ଏ ସ୍ବପ୍ନ
ପର୍ଣ୍ଣମୋଚୀ ବନ
ଅମାବାସ୍ୟାର ଜହ୍ନ
ଏ ଦାରୁଣ ଜୀବନ
ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଓ
ଶୂନ୍ୟ........ଚିରଶୂନ୍ୟ ।

-

ଏଇ ଟିକେ ଆଗରୁ ସକାଳ ଥିଲା,
କିଏ ଜାଣିଥିଲା,ବେଳ ନ ବୁଡୁଣୁ କାଳରାତ୍ରି ମାଡି ଆସିବବୋଲି,ପ୍ରଭାତର ପବିତ୍ର ଫୁଲଟି
ମନ୍ଦିର ବଦଳରେ ମଶାଣିକୁ ଯିବ ବୋଲି
କିଏ ଭାବିଥିଲା,ପାଞ୍ଚ ମିନିଟ୍ ରେ ଫେରିବ କହି ଯାଇଥିବା ପୁଅଟି ମାଆ କୋଳକୁ ଚିରକାଳ ପାଇଁ ଅଫେରା ବାଟୋଇ ପାଲଟିଯିବ,ଘଡିଏ ପୂର୍ବର ଉପସ୍ଥିତି
ଟିକିଏ ପରେ ସ୍ମୃତି ଏଠି
ସାବଧାନ.....ବାଡି ପଟେ ଛପି ବସିଛି ମୃତ୍ୟୁ
ସୁଯୋଗ ଉଣ୍ଡି ମାଡିବସିବାକୁ
କେବେ ଡ୍ରେନ୍ ପାଖେ ତ କେବେ ଗାଡିଧକାରେ,ତାକୁ କଣ ବାହାନା ନିଅଣ୍ଟ !
ସକାଳବେଳାର ସଜଫୁଲ ଗଛରୁ ଛିଡି ଭୂଇଁରେ ଲୋଟିବାକୁ କେଇ ମୁହୂର୍ତ୍ତବା ଲାଗିବ?
କିଏ ମରେ ? କିଏ ଛଟ୍ ପଟ୍ ହୁଏ ?ମୃତକ ନାଁ ତା ପରିବାରର ଲୋକ ?
ମୃତକ ତ ଥରେ ମରେ,କେଇ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ପାଇଁ ଛଟ୍ ପଟ୍ ହେଇ ମରିଯିବା ହୁଏତ ସହଜ,ମରିମରି ବଞ୍ଚିଥିବା କପୋତିଟି ଗଛଡାଳରେ ବସି ଆଜି ବି ଡାକୁଛି "ଉଠ୍ ରେ ପୂତ ଉଠ୍ "
ଏଠି ରାତି ଦୁଇ ଘଡିହେଲେ
କୁକୁର କାନ୍ଦେ ଶିଆଳ ବି କାନ୍ଦେ
ଆଖିରେ ଟୋପେ ଲୁହ ନଥାଇ କେତେ କିଏ କାନ୍ଦନ୍ତି ଏଠି
ପରସ୍ପର ଉପରେ ଦୋଷବି ଲଦନ୍ତି ।
ଏ କୁମ୍ଭୀର କାନ୍ଦଣାରେ
ପାଞ୍ଚବର୍ଷ ପରେ ହେଉ ରୁଟି ପଟେ ମିଳିପାରେ
କାହାର ପୁଷ ମାସ କାହାର ସର୍ବନାଶ
କାହାର ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ କାହା ପାଇଁ ସୁଯୋଗ
କାହା କାନ୍ଧରେ ଯିବାକୁ ଇଛାଥିଲା,
କାହାକୁ କାନ୍ଧ ଦେବାକୁ ହେଲା,
ଏତେ କଥା କିଏ ଜାଣିଥିଲା ?
ସପ୍ତାହକ ପରେ ସବୁ କାନ୍ଦଣା ଥମିଯାଏ, ସବୁଠି ଶୂନଶାନ୍,
ନିରବତାର ଚିତ୍କାର ଭିତରେ
ମଥାନରେ କୁନ୍ଥଉଥିବା ପେଚାଟିବି ନିରବି ଯାଇଥାଏ
ନିର୍ବାକ ନିଶ୍ଚଳ ମାଆ କପୋତିଟି ଚାହିଁରହିଥାଏ
କାନ୍ଥରେ ଝୁଲୁଥିବା ପୁଅର ଫଟୋଟିକୁ ।

-

ସୁଖ ଶୁଣିଲା ଶୁଣିଲା ନାଁ ଟିଏ,
ପର ପରିବାରର ସଦସ୍ୟଟିଏ,
ମୋ ପାଇଁ ତ ସୁଖ
ବୈଶାଖର ଶିଶିର
ମରୁଭୂମିର ନୀର
ଭଙ୍ଗା ବଇଁଶୀର ସୁର କଳ୍ପନାର ଏକ କଳେବର ।
ସ୍ବପ୍ନ...ଚିହ୍ନା ଚିହ୍ନା ଚେହେରାଟିଏ
ରେଳଡବାର ସହଯାତ୍ରୀଟିଏ
ସାଗର କୁଳର ବାଲିଘର
ଦିଦିନର ବନ୍ଧୁପରି ଆପଣାର
ନିତିହୁଏ ତାର ବିନାସ
ଝାଡିଝୁଡି ହେଇ ଉଠିବସେ ପୁଣି
ଅଶ୍ରୁ ସଂଜୀବନିରେ ପାଇ ଜିବନ୍ୟାସ ।
ବିଶ୍ୱାସ..ମଧ୍ୟାହ୍ନର ଫୁଲଟିଏ
ଦିନବେଳର ଜହ୍ନଟିଏ
ଅନେକ ଝଡମାଡ ଖାଇ
ଅଣ୍ଟା ସଳଖି ଠିଆହେଇଥିବା ବୁଢା ବରଗଛଟିଏ
ଉଡୁଥିବା ସୂତାଛିଡା ଗୁଡିଟିଏ
ଅଧାବାଟେ ମରିପଡିଥିବା ନଈ
ଗ୍ରହଣ କାଳର ହତଶ୍ରୀ ପୁନେଇଁ ।

-

କାଗଜଫୁଲକୁ ନିଜେହିଁ
ଛିଡେଇ ଦେଇ
ବିକ୍ଷିପ୍ତ ଟୁକଡାକୁ
ଲୁହରେ ଯୋଡିବାର ପ୍ରୟାସ
ବୋଧହୁଏ ଜୀବନ
ପଂଜୁରିର ପୋଷା ଶାରୀକୁ
ମୁକ୍ତ ଆକାଶକୁ
ଉଡେଇ ଦେଇବି
ତା ଫେରିବା ବାଟକୁ
ଚାହିଁରହିବାର ମାନେ ବୋଧେ ପ୍ରେମ
ମହମ ପରି ନଇଁ ବହିଯାଏ ସ୍ୱାଭିମାନ
କଳାପାଣିର କଏଦୀଟେ ପରି
ଛଟ୍ ପଟ୍ ହେଉଥାଏ ମନ
ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ସୃଷ୍ଟି ମନେହୁଏ
ସର୍ବଂ ଶୂନ୍ୟଂ ଶୂନ୍ୟଂ
ମହାଶୂନ୍ୟ
ଏ ବୋଧେ ପୂର୍ଣ୍ଣତାର ଅନ୍ୟନାମ ।

-

ତମ ବିନା ମୁଁ ସତ୍ତାହୀନା
ନାମ ଟିଏ ମାତ୍ର,
ନାଁ ଥାଏ ରୂପ,ନାଁ ଥାଏ ଶରୀର
ମୋ ବିନା...ମୋ ବିନା ତ ତମେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ,ସକଳ ଶକ୍ତିର ଆଧାର ।
ସୂର୍ଯ୍ୟ ବିନା ପଦ୍ମ ଫୁଟିବାର କିଏ ଶୁଣିଛି ନାଁ ଦେଖିଛି, ତା ବୋଲି କଣ
ପଦ୍ମ ନାହିଁ ବୋଲି ସୂର୍ଯ୍ୟ ଉଇଁବନି ?
ନାଁ ସୂର୍ଯ୍ୟମୁଖୀର ଅଧର ଛୁଇଁବନି ?
ପରପୁରୁଷ ଶଶୀର ମୁହଁ ଚାହିଁବିନି ବୋଲି
ମୁଁ ଆଖି ମୁଦି ଦିଏ
ଏ ଏକନିଷ୍ଠ ପ୍ରେମକୁ
ତମରି ପାଦେ ସମର୍ପିଦିଏ
ଆଉ ତମେ ?ସକାଳୁ ସଞ୍ଜ ଯାଏ
ପ୍ରଣୟର ହାଟ ମେଲାଅ
କର ସଂପ୍ରସାରୀ କେତେ କୁସୁମଙ୍କ ଦେହକୁ ଛୁଇଁଯାଅ,
ତମ ଆଗମନେ ଅନେକ ସୁମନ ସଜେଇ ହୁଅନ୍ତି,ଅସଂଖ୍ୟ କଳିକା ବିକଶିତ ହୁଅନ୍ତି
କେତେ ସରିତାଙ୍କ ଓଷ୍ଠୁ ମଦିରାଶୋଷିଲାପରେ
ଉନ୍ମତ୍ତ ହୋଇ ଭୁଲିଯାଅ ମତେ ।
ହଁ ଲୋକେ କୁହନ୍ତି
ତମେ ଭୁଲି ଯାଉଥିଲେ ମୁଁ କୁଆଡେ ନଥାନ୍ତି
ନିଜର ଅସ୍ତିତ୍ବ ହରେଇ ଦେଇଥାନ୍ତି...
ମୋ ପଦ୍ମମୁଖ କୁଆଡେ ଶୁଖି ଯାଆନ୍ତା....
ଆଉ ଏସବୁ କୁଆଡେ ତମ ପ୍ରେମର ପରିଚୟ,ହେଲେ ମୁଁ ହିଁ ଜାଣେ
କେଉଁଠି ମୋର ସ୍ଥାନ ଓ କାହା ପାଇଁ ତମ
ପ୍ରଣୟ,ଅନେକ କଳିକାଙ୍କ ମେଳେ ଗୌଣ,ନିଷ୍ପ୍ରଭ ହେଇଯାଏ ମୁଁ
ଛଡେଇ ନିଆଯାଏ ମୋ ଅଧିକାର ।
ଯେବେ ତମ କିରଣରେ ସମସ୍ତଙ୍କ ସହ ମୁଁ ବି ଫୁଟେ,ହସେ,ବସେ....
ମନତଳେ ଉତ୍ତରଜାଣିଥିବା ସେଇ ଗୋଟିଏ ହିଁ ପ୍ରଶ୍ନଆସେ
ଏତେ ସମାନତା ମଧ୍ୟେ କାହିଁ ମୋର ବିଶେଷତ୍ୱ,କାହିଁ ମୋର ଅଧିକାର ?
ନିର୍ଜନତାରେ ତମ ସେ ଆଦର ଓ ଆଗ୍ରହ
ଏସବୁ ମୋ ଅଧିକାର ନାଁ ତମ ଅନୁଗ୍ରହ ? ପ୍ରେମ ନାଁ କାମର ରଙ୍ଗବୋଳା ମୁହଁ ?

-

କହେ ନାହିଁ ବୋଲି
ମନ କଥା ଖୋଲି
ଭାବନା କି ଆସେ ନାହିଁ ?

ଧୈର୍ଯ୍ୟ ବନ୍ଧ ଦେଇ
ଦେଲେ ଅଟକାଇ
ଲୁହ ହେଇ ଯାଏ ବହି ।

ଏ ଅନ୍ତରେ ଲୋଟି
ହୁଏ ଛାଟିପିଟି
ଅବ୍ୟକ୍ତ ଆବେଗ ହୋଇ

ଗିଳି ହୁଏ ନାହିଁ
ଗାଳି(ଢାଳି) ହୁଏ ନାହିଁ
ଚିବୁକ ଦିଏ ଭିଜେଇ ।

-

ଏ ହୃଦୟର ଉଦ୍ବେଳନ ଦେଖି
ସାଗରବି ଉଦ୍ବେଳିତ ହୁଏ
ଅଳି କରିକରି ମୁଣ୍ଡ ପିଟୁଥାଏ
ନେହୁରା ହେଇ ଲୁଣିଲୁହରେ
ଅର୍ଘ୍ୟବାଢ଼ିଦିଏ।
ତୋପାଇଁ ଯେବେ ମୁଁ କାନ୍ଦେ
ଆକାଶବି ଲୁହଢାଳେ
ବରଷିଯାଏ ତା ଅନୁକମ୍ପା
ଭିଜେଇ ଦିଏ ତା ସମବେଦନାର ଧାରାରେ
ଏ ଭଙ୍ଗା ହୃଦୟକୁ ଦେଖି
ବସୁଧାର ବି ଛାତିଫାଟିଯାଏ
ତୋ ଅପୂର୍ବ ପ୍ରବଞ୍ଚନା ଦେଖି
ଅବାକ୍ ହୋଇ ଆଁ କରି ଚାହିଁରହେ ସେ
ନିଜ ନିରସ ବକ୍ଷ ଦେଖାଇ
କେତେ ଉପଦେଶ ଦିଏ
ହେଲେ...ତା କଥା ମାନିବା କଣ ସମ୍ଭବ
ବକ୍ଷରେ ପ୍ରବାହିତ ପ୍ରେମର ପାରାବାର
ନାଁ ନିଃଶେଷ ହେବ
ନାଁ ଏ ବୁକୁ ନିରସ ହେବ ।

-

ଅପେକ୍ଷା ଅଛି
ଚାତକୀ ଟେ ପରି
ମରୁଭୂମିରେ ବର୍ଷାକୁ
ଭରଷା ବି ଅଛି
ବୁଡିମରୁଥିବା ଲୋକଟେ ପରି
ସୁଅମୁହଁରେ ଭାସିଯାଉଥିବା
ଶୁଖିଲା ପତରକୁ
ପ୍ରଚେଷ୍ଟାର ପାହାଡ
ଭାଙ୍ଗି ଚୁର୍ ମାର୍ ହେଲାପରେ
ତୁଠପଥରଟିଏ ଏବେବି ପ୍ରୟାସରତ
ଶେଷଶେଜରେ ଆଶା
ପାଟିରେ ତାର ଗଙ୍ଗାଜଳ
ଦେଉଛନ୍ତି ଆତ୍ମୀୟସ୍ଵଜନ
ହେଲେ ବିଶ୍ୱାସ ବୈଦ୍ୟ ସାଜି
ତା ମୁଣ୍ଡ ଆଉଁସି ଦେଉଛି
ଜଡିବୁଟି ଛେଚୁଛି ।
ସମୁଦ୍ରେ ଲୁଣିପାଣିକୁ
ବୋତଲରେ ଭରି
ଯାତ୍ରାର ପାଥେୟ କରିବାର
ଦୃଢ ମନୋବଳ ପଛରେ କିଏ ଅଛି
ଆତ୍ମବିଶ୍ୱାସ ନା ଭଗବତ୍ ବିଶ୍ୱାସ ?
ଅଜ୍ଞତା ନା ଅନ୍ଧବିଶ୍ୱାସ ?
କିଏ ଦେଖିଲାଣି,କିଏ ଦେଖିଲାଣି ଏଠି
ବିଶ୍ୱାସରେ ବିଷ ଅମୃତ ହେବାର ?
ମଲାଗଛରେ ପତ୍ର କଅଁଳିବାର ?
ସାଗରରେ ତୃଷ୍ଣା ମେଣ୍ଟିବାର ?
କିବା ଶ୍ବାନଲାଞ୍ଜ ସଳଖି ଯିବାର?

-

ଅଭିମାନର ବଳ ବା କେତେ
ତୋ ପାଇଁ ଉତ୍ସର୍ଗିତ ଅନୁରାଗର ଯାଗା ମାଡିବସିବ,
ମୋ ଭାବନାର ଭିତ୍ତିପ୍ରସ୍ତରହିଁତ ତୁ
ତତେ ଛାଡି ଏ ଭାବନାଭୁବନ କେମିତି ତିଷ୍ଠିବ
ଅଭିଯୋଗର ଅଧିକାର ବା କେତେ
ତୋଠି ଆସକ୍ତମନର ଆବେଗକୁ କବଳିତ କରିବ
ଏ ପ୍ରେମପାରାବାରର ପ୍ରଚଣ୍ଡ ତାଣ୍ଡବେ ସେ ତା ଅସ୍ତିତ୍ବ ହରେଇଦେବ

-

ମୁଁତ ମାଗିଥିଲି
ମୋ କ୍ଷେତକୁ ଏକ ସରୋବର
ମୋ ତୃଷ୍ଣା ଦୂରକଲାପରି
ଏକ ପେୟ ଜଳର ଆଧାର
ଶାନ୍ତ ,ସ୍ଥିର ଓ ମୋ ଆପଣାର...
ମତେତ ମିଳିଲା ଏକ ମହାସାଗର
ଯିଏ ଗୁରୁ ଗମ୍ଭୀର ଗର୍ଜନେ ତତ୍ପର
ସଦା ବ୍ୟସ୍ତ ବିବ୍ରତ ଅଶାନ୍ତ ଓ ଚଳଚଞ୍ଚଳ
କେତେ ସ୍ବପ୍ନର ବାଲିଘର ଭାଙ୍ଗିପକାଏ
ହୃଦୟ ବେଳାଭୂମିରେ ଲେଖିଥିବା
କେତେ ନାଆଁ କୁ ନିମିଷକେ ଲିଭେଇଦିଏ
ଯେବେ ସେ ଅଶାନ୍ତ ହେଇଯାଏ
ଜାହାଜ ବୁଡାଇ କେତେ ପ୍ରାଣ ଲୁଟିନିଏ
କୂଳଲଙ୍ଘି କେତେ ସଂସାର ଉଜାଡିଦିଏ
ସର୍ବଗ୍ରାସୀ ସାଜି ଭୁଲିଯାଏ ପ୍ରେମପ୍ରଣୟ
ଆପଣା ପର ବାଛବିଚାର ନକରି ରଚେ ବିଲୟ
ତା ପ୍ରତାରଣାର ଲୁଣି ଲହରୀରେ
ଏ ମନର କଟା ଘାଆରେ
ଲୁଣଛିଟା ସିଞ୍ଚିଦିଏ
ଆଉ ଅନେକ ପର୍ଯ୍ୟଟକଙ୍କ ଗହଣରେ ମତେ ଏକବାର ଭୁଲିଯାଏ
ତୃଷ୍ଣାରେ ଛଟ୍ ପଟ୍ ହେବା ସିନା ସାର ହୁଏ
ସେ ବିଶାଳ ଅପେୟ ସାଗର କଣ
ଶୋଷ ମେଣ୍ଟାଏ ?

-