न मानावे दुःख उन्हा सारखे कटू
न मानावे सुख सावली सारखे मधुर
असे उतरावे आयुष्य लेखणीतून की
फक्त आणि फक्त आनंदच उधळावा जगण्यातून

-

थोडी जीर्ण झालेली थोडी उसवलेली
फडताळातून डोकावताना मज
एका पिढीची आठवण भेटलेली

थोडी मळकट थोडी मऊ कापसासारखी
शेतात राबलेल्या राकट शरीराला
तीने कित्येक रात्र सोबत दिलेली

थोडी सुरकुतलेली थोडी आखूडही वाटली
संसारात स्वच्छंदी नांदताना
होती त्यात आसवे विरलेली

थोडे जुने थोडे नवीन जमवून
कित्येक सुख दुःख विणून बनलेली
मला तर ही चांदण्यातील शीतलता जाणवली

थोडी स्वप्ने होती थोडी कर्तृत्वाची निशाणी तिच्या
शिशिरातील गार धुक्यात बघा
वात्सल्याची जणू ऊब निजलेली

थोडी हलकी थोडी जाडजूड होती
थरथरनार्‍या हातांना निज देणारी
फडताळात माझ्या आजीची फाटकी वाकळ भेटलेली

थोडी आठवण अन त्याची पुन्हा साठवण
म्हणुन हल्ली मी रोज मिठीत घेतो
आजी तुझी फाटकी वाकळ आजी तुझी फाटकी वाकळ..

-

नाहीच जमलं तर थोड सागराच्या उशाशी ये
त्यात सापडतील तेवढी शंख-शिंपले वेचुन घे
येतील लाटा किनार्‍यावरती ओढीने
त्यांच्या भेटीचे कारण जाणुन घे

जमलंच तर सागराच्या मनांत हळूच शिरून पहा
त्या काळ्याकुट्ट अंधारात शुभ्र दवबिंदू असेल
निर्मळ झर्‍याचा नंदादीप लावून
त्याच्या प्रांजळतेचे कारण जाणून घे

थोडे अप्रूप वाटेल तुम्हाला नितळ पाण्याचे किंवा
येईल संशयही पाण्याच्या संमिश्र वृत्तीचे 
फक्त आभाळात ढगांची गर्दी होण्याआधी
पापणीत साचलेल्या अश्रूंचे कारण जाणून घे

सांगेल तो नितळ पाण्याचे कारण किंवा
आभाळाच्या एकसंध असण्याचे कारण
फक्त दोष देण्याआधी गर्जनार्‍या मेघांना
त्या आभाळाच्या आडोश्याला जमणार्‍या वेदनेला आपले म्हणा...

-

क्षमा म्हणजे काय? ह्याच सुंदर उत्तर
" फुलं चुरगळल्या नंतरही त्याच्या पाकळ्यांचा सुगंध देण्याचा स्थायी भाव ".

-

माणसे उभी दुभंगलेली
सोबतीला मेघांची गर्द सावली
आभाळासंग तीही आता विरू लागली
पण त्या आभाळाच अप्रुप नव्हते मला
कारण पाहिले मी त्याच्या हवाई ताफ्यात
अगणित मेघांची सैन्य भरती होत असताना
जुळवून घेतील ते फाटलेले आभाळ
विजांच्या संगम मताने ...
किंवा जोडतील एक आभाळ दुसर्‍या आभाळा सोबत
पुन्हा एकदा एकजुटीने ...
पण... तशी माणसे जोडली जातील का हो
माणसासोबत आभाळाच्याच मायेने
कारण भीती वाटते
माणसानेच माघार घेतली तर काय करायचे...

-

तस वास्तव आणि विस्तव
ह्या दोन शब्दात काही अंतर नाही
एक काना वेलांटीत बदल केला
तर ते दोघे सारखेच बघा
अर्थ तर दोघांचे पूरक आहेत
जाणल्या शिवाय कळत नाही
जन्म मृत्यू हे वास्तव आहे
मधले जीवन विस्तव आहे
जीवनात आनंद आहे फक्त
वास्तव सुख दुःख काही नाही
सत्य भासतो विस्तवा सारखा
त्या वास्तवाला काही पर्याय नाही
वास्तव आकाश आहे , प्रकाश आहे
तुम्ही किती नाकारले तरीही
त्यांना डोक्यावरून बाजूला सारू शकत नाही
डोळ्याने दिसत ते प्रत्येक नसत वास्तव
त्यासाठी हाती घ्यावं लागत विवेकाच विस्तव .

-

डोळ्यातल्या सरी
का ? येती चिंब भिजूनी
आठवणींचे मेघ नभी
का ? पाझरती नित्य मनी
आठवात ती तेव्हा हसली होती
मी आज कंठात दाटून आलो होतो
पाऊस भरून डोळ्यात
मी क्षणभर कोसळलो होतो
मिठीत शिरता सागराच्या
मी सरिता सागराची झालो
ओढीने तिच्या गगनात मी
धारदार विज झेलू लागलो
ती वार्‍यावर स्वार झाली
अन मी मृदगंध पेरू लागलो
डोंगर दर्‍यात जावुन
मी पाझर फोडून आलो
शेवटी स्तब्ध तळ्याकाठी
मी उसासे भरू लागलो
आठवले ती दुर गेली तेव्हा
मी चातकाची तृषा झालो
ती जवळी आज जेव्हा
मी तुडुंब भरून आलो

-

पल तो निकल जाते है भिगी बरसात के
पर उसकी यादे भर जाती है दिल के तालाब मै
गुनह तुम्हारा कुछ नही है बेटा इस पल के लढाई मै
बस समजलो कि कोई ओर पल खडा है तुम्हारे इंतजार मै

-

बहुदा वेळनुसार ठरते
प्रत्येकाची वेगळी किम्मत
मग आपणच का करावी
आपली उगाचच किम्मत
ती एक साधी प्यादी
वजीराला शह देते
हिम्मत करून एकटी
राजाचे तख़्त राखते
बुद्धिबळाच्या पटावरचे नाही
तर जिंकू शकते ती
दिल्लीतलेही कैक राजे
तिला मोह नसावा
जिंकण्याचा वा
हरण्याची भीती नसावी
फक्त विश्वास होता
स्वतःवर स्वतःसाठी कारण
मोजलेली त्यासाठी तिने
किम्मत मोठी असावी

-

दूर कितीही उडून गेले घरट्यातून जरी पक्षी
माघारी फिरत नाही ही खंत
पण ओढ मात्र कायम असते

-