काळया आईची लेकरं, मातीत सोनं पिकवतो,
उर फाडुन धरणीचा, पेरणी आशेची करतो!
होता पैजवार सारं, पीक वाऱ्यावर डोलते,
कुनबिणीच्या गालावरची, कळी हळुच खुलते!
रान बघुन हिरवं, मनाला उधाण फुटते,
जागेपणीच डोळ्यांत, सुखस्वप्न नवे फुलते!
पण....
सुख बघवेल कसं नियतीला, अघोर तिचा घाला,
कधी दुष्काळ देई, कधी अवकाळी पावसाळा!
निष्ठुर अशी ही नियती, वाट बिकट आखते,
स्वप्न जागल्या रातीची, लांब पहाट राहते!
चीज होण्या आधीच कष्टाचं, माती त्याची होते,
राख होते स्वप्नांची, आयुष्याची आभाळ होते!
सहन करायची कला, धरणी आईंच शिकवते,
उभं आभाळ पेलायच बळ, तीच त्याला देते!
मोठी मायाळू ही आई, घास आनंदाचा देते,
मुठभर पेरता दाने, त्याची मणभर रास होते!
दाम मागतो घामाचं, नाही फुकटची हाव,
उगा मागू नका पाडून, शेतमालाचे भाव,
उगा मागू नका पाडून, शेतमालाचे भाव!
-