क्या होता अगर, तू मेरी जान निसार होता।

अगर तुझ पे अपनी जान निसार कर दिया होता,
क्या तू फिर भी मुझे अपनी जान से प्यार करता?

क्या तू मेरी आवाज़ में, अपनी जान निसार करता,
और मैं तेरे ख्वाबों में खोकर अपनी जान तुझ पे निसार करता?

अगर हम कभी अपनी नज़रों से दिलों को निसार कर पाते,
क्या हमारी ये दूरी फिर कभी न होती, और हम एक-दूसरे में खो जाते?

क्या होता अगर मैंने अपनी पूरी दुनिया तुझ पे निसार किया होता,
और तू भी अपनी हर बात, मेरी जान पे निसार करता?

क्या तुम मेरी आहटों में अपनी जान निसार करते,
और मैं तेरी खामोशी में, अपनी जान को तुझ पे निसार करता?

अगर तुझसे कोई एक सवाल किया होता,
क्या तू अपनी जान निसार करता, या मैं अपनी जान तुझ पे निसार कर देता?

अगर हमारी राहें कभी एक हो जातीं,
क्या हमारी जानें फिर भी किसी और के पास निसार होतीं?

-

ಒಂದು ದಿನ (ದೇವರೆ ಬಾರದಿರಲಿ) ಬಂತು ಅಂದ್ರೆ, ನಾನೋ ನೀನೋ ಒಬ್ಬರು ಮಾತ್ರ ಬದುಕಬೇಕು ಅಂದ್ರೆ, ಅಮ್ಮಾ, ಅದೇನೆ ಆಗಲಿ ನಿನ್ನನ್ನು ಉಳಿಸಿ ನಾ ಬಲಿಯಾಗುವೇನು.
ನಾನು ಕಾಳಜಿ ತೋರೋದಿಲ್ಲ, ಪ್ರೀತಿ ಹೇಳೋದಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ನನ್ನ ಹೃದಯ ತುಂಬ ನೀನೇ ತುಂಬಿರುವೆ, ಬರೀ ಮಮತೆ ವಾತ್ಸಲ್ಯವನಷ್ಟೇ ಅರಿಸುವೇನು ಮತ್ತೇನಿಲ್ಲ.
ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಈಗ ಎಲ್ಲ ನಿಷ್ಟೂರವಿರಬಹುದು, ಆದರೆ ಮುಂದೊಂದಿನ ಸೊಂಪು ಬರುವುದು, ಆಗ ನನ್ನ ದೇಹ, ಆಸ್ತಿ, ಅಸ್ತಿ, ಅಂತಸ್ತು, ಗಳಿಕೆ ಎಲ್ಲ ನಿನ್ನದೆಯೇ.
ನೀನು ನನ್ನ ಮೊದಲ ಪ್ರೀತಿ, ಹಾಗೆ ನೀನು ನನ್ನ ಕೊನೆಯ ಪ್ರೀತಿಯು ಕೂಡ, ನೀನಿಲ್ಲದೆ ನನಗಾರು ಇಲ್ಲ.
ಹಣ ಬರುತ್ತೆ, ಹೋಗತ್ತೆ, ನೌಕರಿ, ಹೆಸರು, ಗೋಲ್ಡ್ ಮೆಡಲ್‌ಗಳು ಎಲ್ಲವೂ ಕ್ಷಣಿಕ, ಆದರೆ ನಿನ್ನ ಮೇಲೆ ಇರುವ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿ ಶಾಶ್ವತ. ನನ್ನ ಸಮಾಧಿಯ ಮೇಲೇನಾದರು ಬರಿಯಬೇಕಿನಿಸಿದರೆ, ಭಾರತೀಯ ಪುತ್ರ ಎಂದು ದೊಡ್ಡಕ್ಷರಗಳಲಿ ಬರಿಸು.

ಇಂತಿ ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಆಸರೆಯಲ್ಲಿ ನೋವನೆಲ್ಲ ನುಂಗಿ ಬಾಳುತ್ತಿರುವ ಬಡಪಾಯಿ ಜೀವ, ರೋಹನ್.

-

ಚಂದಿರ ಚಂದನ, ಚಲನೆ ಚಲಿಸುವದು
ಚಂದನದ ಚಿಹ್ನೆ, ಚಲಿಸುವ ಚೌಕದು
ಚಂದಿರನಿಂದ ಚಿಹ್ನೆ, ಚಲನೆಯಲ್ಲಿ ಚಿಂತೆ
ಚಂದ್ರನೂ ಚಂಚಲ, ಚಿತ್ತದಲ್ಲಿ ಚಾಕಚಕ್ರವನು

ಬತ್ತಿದ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ, ಬತ್ತಿದ ಹೂವು
ಬಾಳು ಬಾಳದಲಿ, ಬಾಳು ಹೂವು
ಬಾಲ ಕಳೆದು ಬಾಳು, ಬಾಳಿಲ್ಲದ ಬಾವುಟ
ಬಾಳದಲಿ ಬರೆದ, ಬಾಳಿಯ ಬಾಬು

ತಡೆಯೇನು ಇಲ್ಲ, ತಾಳಮೇಳ ತಲುಪದು
ತಿರುಚಿದ ಹಾದಿ, ತವರು ತಲುಪದು
ತಲೆಕಟ್ಟಿದ ತತ್ವ, ತಾತ್ವಿಕ ತಲೆ
ತಳುಕಿದ ತಲುಪುವ, ತೇಜಸ್ವಿ ತತ್ವ

ಬೆಲೆಯ ಬೆಳೆ, ಬೇಲಿ ಬಾಳಿಗೆ ಬೇಕಾ?
ಬೇಲಿ ಬೇರು, ಬೇಲಿ ಬಾಳಿಗೆ ಬೇಕಾ?
ಬೇಲಿ ಬೇಡು, ಬೇಲಿ ಬಿಡು
ಬೇಲಿಯಲಿ ಬೆಳೆ, ಬಾಳು ಬೆಳೆದು

-

जहाँ चाँद भी परदे में छुपा रहे,
वहाँ इक चिराग़ ख़ामोशी में जले।
ना माँगे उजालों की दस्तक कभी,
बस अपने वजूद में तन्हा पले।

बंज़र ज़मीं में भी जड़ें जो जमाए,
गुल खिलते हैं नामुराद साँसों से।
ना छुअन की ख्वाहिश, ना मंज़िल की आरज़ू,
मगर हर धड़कन में रंगीन रस्मों से।

ना कोई क़ैद, ना कोई पैमाँ,
बस मौज-ए-दर्द में सुकून सा है।
वो महक जो हवाओं से भी न मिले,
फिर भी हर कोने में जूनून सा है।

इश्क़ वो जो बे-नाम रहकर भी जी जाए,
जिसे न मिले जवाब, न कोई सवाल।
जो हर शब् में दुआ बन के उठे,
और हर सुबह बने इक ख़ामोश ग़ज़ल।

-

They asked, what’s worse
to ache for someone you can’t have,
or to hold someone your heart refuses to feel?

I smiled like the question didn’t already
live inside my ribs.

I said neither.

The worst thing, is walking away from someone your soul has already built a home in.

It’s the silence after their name stops filling your throat like a prayer.
It’s unlearning the way your hands reached for them in sleep.

It’s the way their memory lingers on your skin like a bruise that never blooms, never fades.

It’s knowing you’d still cross every fire
barefoot even as they hand you the match.

And when you leave you don’t feel brave.
You feel like the last page of a book that never got an ending.

Because loving someone you can’t forget isn’t a chapter.

It’s a life you still carry in your chest like a grave.

-

Namaskara, Idhu Nimma Bengaluru.

You arrived with dreams stitched into your backpack, a small-town boy chasing my neon mirage. I watched you step off the bus, hope in your eyes, unaware my streets are littered with broken aspirations.

I gave you a cubicle in a glass tower, where your name became an ID, your voice lost in machine hums. Days blurred into nights under flickering streetlights, shadows hiding more than darkness.

You searched for connection in crowded bars and lonely apartments, mistaking glances for love. Here, trust is cheap, love is fleeting, and goodbyes come unspoken.

You wandered my twisted lanes, fear growing with every step, safety a rare privilege. You saw my darker side passion turned violent, trust betrayed, lives lost yet stayed, hoping to survive my chaos.

Now, you drift like a ghost, dreams fade, spirit dimmed. I’ve consumed you, left a shell among many who dared to dream.

I am Bengaluru, seductive and unforgiving. In my grasp, you’re both hero and pawn, dancing to a song never yours.

-

ಮನೆ ಎಲ್ಲಿದೆ?

ಮನೆ ಒಂದು ವ್ಯಕ್ತಿ, ಮನೆ ಒಂದು ತೊಟ್ಟಿಲು,
ಆದರೆ ನನಗೆ ಕೇವಲ ತಂಪಾದ ಬಾಗಿಲು.
ನಿಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ ತೋಳು ತಲುಪುವ ಮುನ್ನವೇ,
ನಾನು ನೆರಳಾದೆ, ಮೌನದ ಮಳೆಯಾದೆ.

ನಿಮ್ಮ ನೋಟದ ಬೆಳಕಿಗೆ ಹಗಲು ಕಳೆಯಿತು,
ಆದರೆ ನನ್ನೆಡೆಗೆ ಮೋಡಗಳೇ ಉಳಿದವು.
ನಾನು ಹಾರಲು ಕಲಿತು, ನಿಮ್ಮ ಕಡೆ ಓಡಲು,
ಆದರೆ ನಿಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ನನ್ನ ಹೆಜ್ಜೆ ಸರಿಯಲಿಲ್ಲ.

ಮನೆ ಒಂದು ಕುಟುಂಬ, ಮನೆ ಒಂದು ಆಸರೆ,
ಆದರೆ ನನಗೆ ನೀವು ಮನೆ ಇರಲಿಲ್ಲ,
ಕೇವಲ ದಾರಿ ತಪ್ಪಿದ ಕನಸು ಮಾತ್ರ.

-

Home is a person, or so they once said,
A shelter, a solace, a place to rest your head.
But you only linger where love cannot grow,
Leaving before the heart dares to know.

You kiss like a whisper, you hold like the tide,
Here for a moment, then pulled back inside.
Your hands build fires but never stay warm,
Setting up tents in the eye of the storm.

I reached for you softly, I called you by name,
But you don’t believe that love stays the same.
You flinch at devotion, you fear something real,
As if love is a wound that will never quite heal.

So you run, always run, before morning can break,
Before someone loves you for all that you fake.
You say that you're free, but you're lost in the wind,
A soul with no home, afraid to begin.

And I would have been yours, I would have been true,
But home is a person,
and it wasn’t me for you.

-

सुब्ह की ओढ़े रेशमी चादर,
रात चली थी छोड़ के मंज़र।
साया साया जागती साँसें,
ख़्वाब बिखेरे सर्द ये अंबर।

बर्फ़ में जलते दर्द के शोले,
आहटें गूंजें बेज़बाँ बोलें।
रूह की तह में बिखरी सदाएँ,
शबनमी लम्हे, चुप हैं फ़िज़ाएँ।

आईना भी है खाक में रोता,
चाँद का चेहरा, धुंध में खोता।
ग़म की तहों में महका सुकूँ है,
ज़ख़्मों की बारिश, खुश्बू में घूँ है।

लब थे मगर हर लफ़्ज़ ग़ुम था,
साज़ भी था, पर न ग़ज़ल कोई गुम था।
दिल की किताबें बंद पड़ी हैं,
हर इक हर्फ़ में ख़ामुशी गढ़ी है।

-

The Ouroboros of Gilded Toil

Upon the spindle’s breathless, ceaseless gyre,
Where inkless quills inscribe the air with debt,
A harlequin of hours climbs the wire,
His laughter forged from chains of failed regret.

The siren hum of staplers crowns the dawn,
Like locust hymns that mourn the barren sheaf,
Whilst gilded minotaurs, with ledgers drawn,
Devour their young in banquet halls of grief.

Oh, Babel’s spine is stacked with coffined dreams,
Each chapter writ in tongues of silent screams,
Where Janus-faced ambitions, frail and meek,
Beseech the sun, yet only shade they seek.

Thus turns the wheel—a ouroboric plight,
Where slaves of time mistake the yoke for flight.

-