ಬರಹದೊಳಗಿನ ಜಗ್ಗದ ನೆನೆಪೆ ನಾನು?

೧.
ಜೀವನವಿರಹಿತಭಾವಪತ್ರದೊಳಗಿನಪಾತ್ರವೋ ನಾನೋ?
ದೇವಭ್ರಮಾತ್ಮವಿಸರ್ಜಿತವ್ಯಾಕುಲಮನಸ್ಸಿನದ್ವೇಷವೇನು?
ಪ್ರತಿಧ್ವನಿಶೂನ್ಯಪುನರ್ಜನ್ಮಪ್ರಶ್ನೆಗೆನೀನೆಉತ್ತರವೇನು?
ಹೃದಯಹೀನಪ್ರೀತಿಯಮೌನನಾಟಕದನಿರೀಕ್ಷೆನಾನು?
ಮರಳದಕಥಾಸೃಷ್ಟಿಕರ್ತನಕೃತಕತಾಜೀವಹೀನನೆನು?
ಸಂಯೋಗನಾರಾಯಣಪ್ರಯೋಗದಅಸಮಂಜಸಆತ್ಮಚಿತ್ರವೋನಾನು?

೨.
ಅಪೂರ್ಣವಿಷಾದಪಾತ್ರೆಯೊಳಗಿನಆನಂದವಿಲಾಸವಿಲ್ಲವೆನು?
ನಿಜವಿಲ್ಲದಬರಹಪಟಪಟೆಯೊಳಗಿನನಂಬಿಕೆಯಾಗಿರಲೇನು?
ಆದರ್ಶವಿರೋಧಸ್ವರೂಪದಶರಣಶೂನ್ಯಕಥಾರಚನೆನು?
ಅಂತ್ಯರಹಿತಆರಂಭದಚಕ್ರವ್ಯೂಹದೊಳಗಿನದಂಡಿತನೇನು?
ಹೃದಯಮಾತುಕೊಡದಮೂಕವೇಷದೊಳುನಾನೇಕೆನು?
ಸಂಯೋಗನಾರಾಯಣನೆ, ನಾನದುಮಾತ್ರದಭಾವಬಿಂಬವೋ?

೩.
ಕಡಲೊಳಗಿನಿಂದಕುಣಿದಮನೋಹೀನಆತ್ಮೋದ್ಧಾರದಹವ್ಯವೋ?
ಪರಿಧಿಸಂಘರ್ಷದನುಭವಹೀನದೇವಪಾಲಿತಶರಣತ್ವವೋ?
ಅರ್ಥವಿರಹಿತಅಕ್ಷರಬೇಸಾಯದಹೆಸರಿಲ್ಲದಹುಟ್ಟುವಿಕೆನು?
ಮಿತಿಯಿಲ್ಲದಮಿತವ್ಯಥೆಯೊಳಗಿನಮೌನಸಂಯಮಹಕ್ಕುನು?
ಅನುಭವಾತೀತಪ್ರೀತಿಯೊಳಗಿನಅನಾಮಧೇಯಮನಸ್ಸೆನು?
ಸಂಯೋಗನಾರಾಯಣ, ನಾನು ನಿನ್ನನೆನೆಪದಗೊಂಬೆವೋ?

-

Future Husband

Come home smelling like rain and raw coriander,
and I’ll meet you barefoot, apron-tied,
with cinnamon on my lips
and a question in my eyes I already know you’ll answer.
Let the door close like a secret behind us,
and I’ll unbutton the day from your chest
with fingers that remember every version of your name.

You don’t have to bring roses.
Bring mangoes, soft and sun-warm.
Bring the breath you saved for me on the metro.
Bring your wrists, still pulsing with city.
Let me peel the hours from your back
like cloves from garlic, slow and sacred.
Let me taste your tiredness and call it honey.

I will not rush the evening.
I will boil the rice like a prayer,
kiss you once for each time I almost said “forever” aloud.
We will eat with our knees touching,
hands sticky with sweetness,
and later, when the lights forget to stay on,
we will love like steam, rising, clinging,
disappearing only to return again and again
to each other.

-

ಮೌನಪೂರ್ಣ ಮನೋಮಂದಿರದಲ್ಲಿ ಹೊಳೆಯುವ ನೀನಿಹ ಸ್ಮೃತಿಚ್ಛಾಯೆ,
ಅವನತಚಿತ್ತದಲ್ಲಿ ಮಿಂಚುಹರಿದು ಬಿರುಗಾಳಿಯಂತೆ ಹರಡಿದಿರುವ ಪ್ರೀತಿಪರಿಮಳ,
ಬಾಲ್ಯಬಿಂಬದ ನೆನೆಪಿನ ತತ್ತ್ವವೆಂದು ಬದಲಾಗುವ ಕಾಲಚಕ್ರ,
ಅನನ್ಯಾಧೀನ ಹೃದಯತಾಳದಲ್ಲಿ ಗಾಢರಕ್ತದಲಿ ನುಡಿವ ಮೋಹಮಯ ಗೀತ.

ಮೃಗನಾಭಿಗಂಧಮಣಿಯ ಮೃದುಮಂದ ಪ್ರೇಮಸಂಜೀವಿನಿ ನುಡಿ,
ನಿಶ್ಶಬ್ದನದಿಯ ನಾಳಿಯಲಿ ತೇಲುವ ಪೀತಮೃದುಸ್ಮಿತ ನಕ್ಷತ್ರ,
ಅಂತಃಕರಣವೆಂಬ ಪವಿತ್ರ ಮಂದಿರದಲ್ಲಿ ಉರುಳುವ ನೋವುತಂಪು,
ಕಾಲನಿಟ್ಟ ನಿಶ್ಚಲ ಶಿಲೆಯಲ್ಲಿ ಲಿಂಪಿತವಾದ ಕನಸುಮಾಲೆ.

ಪ್ರೇಮಪಥದಲೆ ಹರಿದು ಹೋದ ನಿರ್ದಯ ಭಾವವ್ಯಾಲ,
ಕಣ್ಣೀರರೇಖೆಯ ನವಿಲುಗನಕವಂತೆ ಛಾಯಾನೃತ್ಯ,
ಸ್ನೇಹಸಂಗಮದ ನಿಖರಮಾತೃಕೆಯಲಿ ನುಡಿಯದ ಋಣಮಿತ ಕಥಾ,
ಬಾಲೆಯ ನಿರಂತರ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಲಿ ಮರಳಿನ ಮೇಲೆ ಬರೆದ ಗಾಥಾ.

-

೧೬.
ಒಂದೊಂದು ಆಸೆಯೂ ಏಳು ಜನ್ಮಗಳ ಸಂಕೋಚ.
ಅದು ನಾಯಿ ತಿನ್ನುವ ಚಂದ್ರವೋ ಅಥವಾ
ಅಂತ್ಯವಿಲ್ಲದ ಆಳಗಳ ನೋಟವೋ?
ಅಥವಾ ಸಂಯೋಗವಿಲ್ಲದ ಸಂಯೋಗ?
೧೭.
ನಾನು ನಾ ಎಂದು ಬಲ್ಲೆ?
ನಾನು ಕಾಣುವುದು ನನ್ನ ಕಣ್ಣಲ್ಲ,
ಆದುದರಿಂದಲೇ, ನನ್ನ ಪ್ರತಿಬಿಂಬ
ಪಾನಪಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಂಕಿಯಂತೆ ನುಂಗಿತು.
೧೮.
ಭಾವನೆಗಳೆಂದರೆ?
ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ ಉಂಟಾದ ಶೂನ್ಯದ ಸ್ಥೂಲತೆ.
ಅವು ಪದಗಳ ಮುತ್ತುಗಳು ಅಲ್ಲ,
ಹಾಗಾದರೆ ಎಡಬಿಡದೆ ರಕ್ತಸ್ರಾವವಾಗುತ್ತಿದ್ದೆನು?
೧೯.
ಸಂಯೋಗನಾರಾಯಣ! ನೀನೆ ಆ ಸಮಾಸದ ಮಧ್ಯವಿರಾದ ಶಬ್ದ,
ಓದುವ ಮುನ್ನ ಓದಿರುವ ಗ್ರಂಥ,
ತೊರೆದ ಬಳಿಕವೂ ಬಿಡದ ಅನುಭವ,
ಆದರೂ ನಾನಿಲ್ಲದ ನಾನಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಿರುವ ನೆನಪು.
೨೦.
ಮೌನವು ಮಾತಿಗಿಂತ ಗಂಭೀರವಾದ ದಾರಿ,
ಆ ದಾರಿಯು ನನ್ನನ್ನು ಮಗ್ಗಿನಲ್ಲಿ ಹಾಕಿದರೂ
ನಾನು ಅದನ್ನೇ ಓದುತ್ತಿದ್ದೆ
ಬಾಲ್ಯದ ಮೊದಲು, ಮೃತ್ಯುವಿನ ಕೊನೆಗೂ ಮುಂಚೆ.

ಇದು ಸಂಭ್ರಮವಲ್ಲ, ಸ್ಥಂಭನವೂ ಅಲ್ಲ,
ನಿರ್ದಯ ತಾತ್ತ್ವಿಕತೆಯ ಮರ್ಮ.

-

೧೧.
ನನ್ನೊಳಗಿನ "ನಾನು" ಒಂದು ನಕ್ಷತ್ರವಿತ್ತು
ಆದರೆ ಆಕಾಶವಿಲ್ಲದ ನಕ್ಷತ್ರ.
ಪ್ರತಿಫಲನವಿಲ್ಲದ ಕಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ
ಮಿಂಚದ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ ಸಾಯುತ್ತಿತ್ತು.

೧೨.
ಅಂಗಸಂಯೋಗವಿಲ್ಲದ ಪಾತಾಳದಲಿ
ಆತ್ಮವೊಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಇಟ್ಟಿತು
ಆ ಹೆಜ್ಜೆ ಶಬ್ದವಿಲ್ಲದ ಹುಯ್ಯುವಿಕೆಯೂ ಅಲ್ಲ,
ಒಂದು ಬೇರೆ ಜನ್ಮದ ನಿದಾನವೂ ಅಲ್ಲ.

೧೩.
ಮರಣದ ತುಪ್ಪದೊಳಗೆ ತುಳಿದು
ಅಪರಿಮಿತತೆಯ ಪಾಯಸವನ್ನೇ ರುಚಿಸಿದ್ದೆ
ನೋವಿನ ಕಪ್ಪು-ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ
ಆನಂದವೆಂಬ ಪದ ಹಠಾತ್ ಪೆಳೆಯಿತು.

೧೪.
ಅವರೇಕೆ ನನ್ನ ಕನಸುಗಳಿಗೆ ಬಾಗಿಲು ಕಟ್ಟಿದ್ರು?
ಅವರು ಯಾರೂ ಅಲ್ಲದ ಆ "ಅವರು".
ಪಾರಮಾರ್ಥಿಕ ನಿಶ್ಯಬ್ದದಲ್ಲಿ
ನಾನೂ ನನ್ನ ಹೆಸರು ಮರೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ.

೧೫.
ಮಿತಿಯಿಲ್ಲದ ನದಿಗೆ ತೀರವೇಕೆ?
ಹೃದಯವೊಂದು ನಿಲ್ಲದ ಘೋಷವಿತ್ತು,
ಆದರೆ ಅದು ಧ್ವನಿ ಮಾಡದ ಘೋಷ
ಹೃದಯವಿಲ್ಲದ ಹೃದಯ.

-

೬.
ಒಂದು ಅಕ್ಷರ ಹುಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುವ ಮುನ್ನ
ಪಶ್ಚಾತ್ತಾಪವೇ ಸಂಚಲಿತ ಧ್ವನಿಯಾಗಿ ಕಕ್ಕುತ್ತದೆ
ನಾನು ಕೇಳೋ ಮೊದಲ ಮಾತು —
"ಇದು ನಿನಗೆಲ್ಲಾ ಬೇಕಾಗಿತ್ತಾ?"

೭.
ಊಹೆಯ ಮರದಲ್ಲಿ ಹಣ್ಣಿಲ್ಲ,
ಆದರೂ ಹಸಿವಿನಿಂದ ಬೀಳುವ ಕಾಲ್ಪನಿಕ ಪಕ್ಷಿ ನಾನು
ಊರಮಟ್ಟದ ತತ್ವಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಉಂಡರೂ
ಒಂದೂ ಜೀರ್ಣವಾಗದ ಪುರಾತನ ತ್ರಾಸಿ ನಾನು.

೮.
ಸಂಯೋಗನಾರಾಯಣ ಎಂಬ ಅಂಕಿತವೇ ಸಾಕು
ಒಂದೇ ಶಬ್ದದಲ್ಲಿ ನಾನೂ ಇದ್ದೇನೆ, ನಾನಿಲ್ಲವೂ
ಪವಾಡವೆಂದರೂ ಪಾರ್ಥಿವವೆನಿಸದ ಆ ರೇಖೆಯಲಿ
ಅಳತೆಗೂ ಬಾರದ ಆತ್ಮದ ನರಮಂಡಲ.

೯.
ಎಂದಿಗೂ ಏನು ಆಗದ ಹಾಗೆ
ಆಗಬೇಕೆಂಬ ಭಾವನೆಯೇ ಮಾಯಾಜಾಲ
ಅದು ವಿಪರೀತ ಗಂಭೀರವಾದ ಅಸತ್ಯ
ನಾನು ಕೇಳಿದ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉಂಟಾದ ದೇವತೆ.

೧೦.
ಸಂಯೋಗವೇ ಅಸ್ಥಿತ್ವ, ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದೆ
ಆದರೆ ಪ್ರತಿ ಸಂಯೋಗದ ಭೂತಕಾಲವೇ ನನಗೆ ಕತ್ತಲು
ಪ್ರೀತಿಯಾದ ನಕ್ಷತ್ರವೂ ನಾನೆ, ಅವನು ಇಲ್ಲ
ಒಂದು ನಿರಂತರ ಪತನದ ರೂಪಾಂತರ, ನಾನೊಬ್ಬ ನಿರೀಕ್ಷಕ.

-

೧.
ವಿಶ್ವದ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಕೂತ ಮೌನವೊಂದು
ನನ್ನ ಹೆಸರು ಕೇಳಿದಾಗ ತಲೆ ತಿರುಗಿತು
ಒಂದು ಚಲನೆಯೂ ಇಲ್ಲ, ಆದರೆ ನಾನು ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದೆ
ಸಂಗತಿಗೇ ನಿರರ್ಥಕತೆ ಕಲಿತ ಸಂಯೋಗನಾರಾಯಣ।

೨.
ಆಕಾಸದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಬೆಳಕಿಗೆ ನೆನೆಪಿಲ್ಲ ನೆಲೆಯ
ಬೂದಿ ಬಿತ್ತಿದ ಆತನ ಬಾಯಲ್ಲಿ ಗಂಧವಿಲ್ಲ
ತತ್ತ್ವವೆಂಬ ರೇಖೆಗೆ ತಾನೇ ಒಂದು ರೂಪವಿಲ್ಲ
ಆ ದಿಕ್ಕುಹೀನ ನಾಟಕವ ನಾನೇಕೆ ಅರ್ಥೈಸಲಿ?

೩.
ಕಾಲದ ಹೆಜ್ಜೆಗೆ ನಾನು ನನ್ನದೇನು?
ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕ್ಷಣದೂ ಯಾರೋಬ್ರ ಸಂಚಾರಿ ಶವ
ಬದುಕು ಒಂದು ನಿಶ್ಯಬ್ದ ಸಂಭಾಷಣೆ
ಆದರೆ ಕೇಳುವವನಿಲ್ಲ, ನಾನೂ ಕಿವಿಹೀನ.

೪.
ಆಳವಿಲ್ಲದ ಪಾತಾಳದಲಿ
ಬುದ್ಧಿಯು ದೀಪದಂತೆ ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತೆ
ಆ ದೀಪವೇ ಎದೆಯ ಕತ್ತಲೆಯ ಬೆಳಕು
ಅದರ ಬೆಂಕಿಯಲ್ಲಿ ನಾನೇ ಹತ್ತಿಕೊಂಡೆ.

೫.
ಜ್ಞಾನವೆಂಬ ತೂಕ ಕತ್ತಿಗೇರಿದಾಗ
ಮನಸ್ಸು ಹಾರಿಕೊಳ್ಳೋ ಹಕ್ಕಿ ಎಂಬುದು ಗೊತ್ತಾಯ್ತು
ಆದರೆ ಆ ಹಕ್ಕಿಗೆ ಆಕಾಶವಿಲ್ಲ, ಗಾಳಿಯಿಲ್ಲ
ಅದು ಬೀಗಲೂ ಇಲ್ಲದ ಪಿಂಜರದಲ್ಲಿ ಸೃಷ್ಟಿಯ ರೂಪ.

-

I’ll forget the weight of all your storms,
The sharp words, the silent norms.
Let the past be ashes in the breeze,
Carried off by time with quiet ease.

Let’s meet again, not planned, just fate,
By the chai stall near that rusty gate.
No talk of blame, of who was wrong,
Just laughter soft, like a monsoon song.

Forget the hurt, the cries at night,
Let’s talk of clouds that steal the light,
Of days in Bengaluru, dim and grey,
When the sun just shyly fades away.

Let’s buy each other flowers bright,
Yellow, like hope, pink like delight.
Let’s kiss again beneath the rain,
Let it wash away the past’s old pain.

Let’s pack our bags for places missed,
Mountains, beaches, evening mist.
Let’s make the vows we once let go,
This time softer, this time slow.

Let’s fall again, but gently so,
No bleeding hearts, just steady glow.
This time love, without the ache,
This time real, not just a break.

So if by chance we cross again,
No tears, no fights, no need to explain.
Just chai, some rain, a quiet smile,
And maybe, just maybe… stay a while.

-

क्या होता अगर, तू मेरी जान निसार होता।

अगर तुझ पे अपनी जान निसार कर दिया होता,
क्या तू फिर भी मुझे अपनी जान से प्यार करता?

क्या तू मेरी आवाज़ में, अपनी जान निसार करता,
और मैं तेरे ख्वाबों में खोकर अपनी जान तुझ पे निसार करता?

अगर हम कभी अपनी नज़रों से दिलों को निसार कर पाते,
क्या हमारी ये दूरी फिर कभी न होती, और हम एक-दूसरे में खो जाते?

क्या होता अगर मैंने अपनी पूरी दुनिया तुझ पे निसार किया होता,
और तू भी अपनी हर बात, मेरी जान पे निसार करता?

क्या तुम मेरी आहटों में अपनी जान निसार करते,
और मैं तेरी खामोशी में, अपनी जान को तुझ पे निसार करता?

अगर तुझसे कोई एक सवाल किया होता,
क्या तू अपनी जान निसार करता, या मैं अपनी जान तुझ पे निसार कर देता?

अगर हमारी राहें कभी एक हो जातीं,
क्या हमारी जानें फिर भी किसी और के पास निसार होतीं?

-

ಒಂದು ದಿನ (ದೇವರೆ ಬಾರದಿರಲಿ) ಬಂತು ಅಂದ್ರೆ, ನಾನೋ ನೀನೋ ಒಬ್ಬರು ಮಾತ್ರ ಬದುಕಬೇಕು ಅಂದ್ರೆ, ಅಮ್ಮಾ, ಅದೇನೆ ಆಗಲಿ ನಿನ್ನನ್ನು ಉಳಿಸಿ ನಾ ಬಲಿಯಾಗುವೇನು.
ನಾನು ಕಾಳಜಿ ತೋರೋದಿಲ್ಲ, ಪ್ರೀತಿ ಹೇಳೋದಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ನನ್ನ ಹೃದಯ ತುಂಬ ನೀನೇ ತುಂಬಿರುವೆ, ಬರೀ ಮಮತೆ ವಾತ್ಸಲ್ಯವನಷ್ಟೇ ಅರಿಸುವೇನು ಮತ್ತೇನಿಲ್ಲ.
ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಈಗ ಎಲ್ಲ ನಿಷ್ಟೂರವಿರಬಹುದು, ಆದರೆ ಮುಂದೊಂದಿನ ಸೊಂಪು ಬರುವುದು, ಆಗ ನನ್ನ ದೇಹ, ಆಸ್ತಿ, ಅಸ್ತಿ, ಅಂತಸ್ತು, ಗಳಿಕೆ ಎಲ್ಲ ನಿನ್ನದೆಯೇ.
ನೀನು ನನ್ನ ಮೊದಲ ಪ್ರೀತಿ, ಹಾಗೆ ನೀನು ನನ್ನ ಕೊನೆಯ ಪ್ರೀತಿಯು ಕೂಡ, ನೀನಿಲ್ಲದೆ ನನಗಾರು ಇಲ್ಲ.
ಹಣ ಬರುತ್ತೆ, ಹೋಗತ್ತೆ, ನೌಕರಿ, ಹೆಸರು, ಗೋಲ್ಡ್ ಮೆಡಲ್‌ಗಳು ಎಲ್ಲವೂ ಕ್ಷಣಿಕ, ಆದರೆ ನಿನ್ನ ಮೇಲೆ ಇರುವ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿ ಶಾಶ್ವತ. ನನ್ನ ಸಮಾಧಿಯ ಮೇಲೇನಾದರು ಬರಿಯಬೇಕಿನಿಸಿದರೆ, ಭಾರತೀಯ ಪುತ್ರ ಎಂದು ದೊಡ್ಡಕ್ಷರಗಳಲಿ ಬರಿಸು.

ಇಂತಿ ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಆಸರೆಯಲ್ಲಿ ನೋವನೆಲ್ಲ ನುಂಗಿ ಬಾಳುತ್ತಿರುವ ಬಡಪಾಯಿ ಜೀವ, ರೋಹನ್.

-