ಸದ್ಗುಣ ಸರಿತೆ ಸರಿದುಸುವುದು,
ಸಾವಿರ ಸಂಗಮ ಸರಗುವುದು,
ಸಾಧಾರಣ ಸನ್ನಿವೇಶ ಸಿರಿದುವುದು,
ಸಂಗಾತಿ ಸ್ವರೂಪ ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗುವುದು.

ಸಂಜೆಯ ಸಣ್ಣ ಸಿಡಿಲು ಸರಳಿಸುವುದು,
ಸಾಧು ಸೂರ್ಯ ಸನಿಹಿಸುವುದು,
ಸೊಗಸಿನ ಸಿಂಚನ ಸವಿಯಿಸುವುದು,
ಸಂಯೋಗ ಸದಾ ಸಿಗಿಸುವುದು.

ಸಂಕಟ ಸನ್ನಿವೇಶ ಸಾಂತ್ವನಿಸುವುದು,
ಸಣ್ಣ ಸ್ಮಿತಿ ಸೌಂದರ್ಯ ಸಾರುವುದು,
ಸುತ್ತ ಸೃಷ್ಟಿ ಸತ್ಯ ಸಾಗಿ ಬರುವುದು,
ಸಮೀಪ ಸತ್ಯಾನಂದ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗುವುದು.

ಸಂಗೀತ ಸ್ಫೂರ್ತಿ ಸ್ಮರಣೆಯಾಗುವುದು,
ಸಾಗರ ಸೂರ್ಯಸ್ಪರ್ಶ ಸನ್ಮಾನವಾಗುವುದು,
ಸಮಾಧಾನ ಸ್ಪಂದನ ಸಮರ್ಪಣೆಯಾಗುವುದು,
ತಾಯಿ ಭುವನೇಶ್ವರಿ ಸಂಕೇತವಾಗುವುದು.

-

ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕತಾಪದಂತೆಯೇ ಹೃದಯದಾಳದಲಿ ಹರಡುವ ಶೋಕಸಮುದ್ರ।
ಆಧಿಭೌತಿಕಮಲಿನಿಯಂತೆ ಶರೀರದ ಅಂಗಾಂಗಮೇಲಿರುವ ಕಠೋರಪೀಡನ।
ಆಧಿದೈವಿಕಘೋರಘನಘಂಟಾರವದಂತೆ ಲೋಕದೋಳಗಿ ಪ್ರಳಯನಾದ।
ಇವೆಲ್ಲವನು ತಡೆಬಲ್ಲ ಪರಮಪೌರುಷನು ನೀನೆಂದು ಜ್ಞಾನಿಗಳು ನಿಶ್ಚಯಮಾಡುವರು।
ಆದರೂ ಅಜ್ಞಾನಿಗಳು ದುಗುಡವೆಂಬ ದಟ್ಟತಿಮಿರದಲಿ ಸಂಚರಿಸುವರು।।

ಅನುಮಾನವೆ ನಿನ್ನ ಉತ್ತರವಾಗಲಿ। ಅಸ್ಪಷ್ಟತೆಯೇ ನಿನ್ನ ಸ್ಫಟಿಕವಾಗಲಿ।
ದ್ವಂದ್ವಗಳೆಲ್ಲಾ ನಿನ್ನ ದಿವ್ಯಗಾನವಾಗಲಿ। ವಿರೋಧಗಳೆಲ್ಲಾ ನಿನ್ನ ವೀಣೆ ತಂತಿಯಾಗಲಿ।
ನಿಶ್ಚಿತವೇ ನಿನ್ನ ಕೃಪೆಯ ನೆರಳು। ಸಂಶಯವೇ ನಿನ್ನ ದೀಪದ ಹೊಳೆ।
ಎಲ್ಲಕ್ಕೂ ಒಗ್ಗುವ ಶಾಶ್ವತ ಸಾಧಕ ನೀನೆ। ಸಂಯೋಗನಾರಾಯಣನೇ॥

-

ಭಕ್ತಿಯೇ ಭಯವೆಂದು ಬೆಂದ ಹೃದಯವೋ ಅಥವಾ ಭೂಷಣವೆಂದು ಬೆಳಗುವ ಕಂಠಮಾಲೆಯೋ।
ಭಕ್ತಿಯೇ ಭ್ರಮವೆಂದು ಬುದ್ಧಿಯ ಮೋಸವೋ ಅಥವಾ ಭ್ರಮರಗಾನವೆಂದು ಹೃದಯದ ಮಧುರ ನಾದವೋ।
ಅದೇ ಭಕ್ತಿ ನಿನ್ನ ನಾಮಕ್ಕೆ ಸೇರಿದಾಗ ಅದು ಸಂಗೀತ।
ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಅದು ನಿಶ್ಶಬ್ದ ನರಕದ ಹಾಳಾದ ನಾದಮಾತ್ರ।।

ಮನವೇ ಮೃಗದಂತೆ ಓಡಿಹೋದರೆ ಮಾತೇ ಮೃದುವಾಗಿ ಬಿರಿದು ಬೀಳುವುದು।
ಮೈಯೇ ಮೃಣಾಳದಂತೆ ಸುಲಭವಾಗಿ ಒಡೆಯುವುದಾದರೂ।
ಆ ಮೃಣಾಳವೇ ನಿನ್ನ ವೀಣೆಯ ತಂತಿಯಾದರೆ।
ಮನವೂ ಮೈಯೂ ಮಾತೂ ಸಂಗೀತವಾಗಿ ಮೊಳಗುವುದು।।

ಹಿಂದಿನ ಕಾಲವೇ ಹಿಮದ ಹಿಮಾಲಯವೋ। ಮುಂದೆ ಬರುವ ಕಾಲವೇ ಗಾಳಿಯ ಗಹ್ವರವೋ।
ಈಗಿನ ಕಾಲವೇ ಅಗ್ನಿಯ ಅಗಾಧ ಬಾಯಿಯೊ। ಅಥವಾ ಮೂರೂ ಕೂಡ ನಿನ್ನ ಉಸಿರಿನ ಹೆಸರೋ।
ಕಾಲವೆಂಬ ಕತ್ತಿಯ ಬಾಣ ಹೃದಯವನ್ನು ತಿವಿದರೂ।
ಅದರ ನೋವನ್ನೇ ನಿದ್ರೆಯ ಹೊದಿಕೆಯಡಿಯಲ್ಲಿ ಮರೆಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ನಮ್ಮ ದುಃಖ।।

-

ರಜೋವೇ ಕೆಂಪು ರತ್ನವೆಂದು ಮಿನುಗುವುದೋ ಅಥವಾ ಕೆಂಪು ಕದನದ ರಕ್ತವೆಂದು ಹರಿಯುವುದೋ।
ತಮೋವೇ ಕತ್ತಲಾಗಿ ಕುರುಡನಾಗಿಸುವುದೋ ಅಥವಾ ತಾಮ್ರದ ಹೊಳಪು ತೋರುವ ಮಿಥ್ಯಾಭೂಷಣವೋ।
ಸತ್ವವೇ ಸತ್ಯದ ಬಿಳಿ ಬೆಳಕೋ ಅಥವಾ ಸುಟ್ಟ ಬೂದಿಯ ಹಿಮವಾಗಿರುವ ಮೃಗಜಲವೋ।
ಇವೆಲ್ಲವೂ ನಿನ್ನ ಚಂದ್ರಕಿರಣದ ಮಂಟಪದಲ್ಲಿ ಆಟವಾಡುವ ಮಿಥ್ಯಾ ನೆರಳುಗಳು।।

ಬ್ರಹ್ಮವೆಂದರೆ ಬಣ್ಣವೋ ಬಣ್ಣವೆಂದರೆ ಬಿಂಬವೋ ಬಿಂಬವೆಂದರೆ ಭ್ರಮವೋ।
ರುದ್ರವೆಂದರೆ ರೋದನವೋ ರೋದನವಂದರೆ ರೋಮಾಂಚವೋ ರೋಮಾಂಚವೆಂದರೆ ರಜೋಭಾವವೋ।
ವಿಷ್ಣುವೆಂದರೆ ವಿಶ್ವವೋ ವಿಶ್ವವೆಂದರೆ ವಿಶ್ರಾಂತಿಯೊ। ವಿಶ್ರಾಂತಿಯೇ ನಿನ್ನ ಉಸಿರೋ।
ಶಿಲ್ಪಿಗಳಂತೆ ಮೂಡಿದವರ ಕೈ ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಮುರಿದುಹೋದರೂ ನಿನ್ನ ಕೈ ಕಲ್ಲನ್ನು ಜೀವಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ।।

ಜ್ಞಾನವೆಂದರೆ ಜ್ವಾಲೆಯೋ ಜ್ಞಾನವೆಂದರೆ ಜಾಲವೋ ಜ್ಞಾನವೆಂದರೆ ಜಗದ ನಯನವೇ।
ವೈರಾಗ್ಯವೆಂದರೆ ವೃಕ್ಷವೋ ವೈರಾಗ್ಯವೆಂದರೆ ವಲಯವೋ ವೈರಾಗ್ಯವೆಂದರೆ ವೈಕುಂಠದ ಸೇತುವೆಯೋ।
ಭಕ್ತಿಯೇ ಭೂಮಿಯಿಲ್ಲದ ಬೀಜವೋ ಅಥವಾ ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ಅರಳುವ ನಕ್ಷತ್ರ ಹೂವೋ।
ನಿನ್ನ ಸ್ಪರ್ಶವೇ ಆ ಮುತ್ತನ್ನು ಮಣಿಯಾಗಿ ಮಾಡುವುದು, ಬೇರಾವುದೂ ಫಲವಲ್ಲ।।

-

ಮದುವೆಯ ಮದು, ಮಗುವಿನ ಮಗು, ಮದ್ದಿಲ್ಲದ ಮದವಂತೆ।
ಮನಸ್ಸಿನ ಮದ್ಯಮಂದಿರದ ಕಪ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಸುರಿಯುವ ಮಿಥ್ಯಾ ಆನಂದ।
ಸುವಾಸನೆಯ ಹೂವು ಬಿದ್ದರೂ ವಾಸನೆ ಉಳಿಯದು। ಉಳಿದರೂ ವಿಷವನ್ನೇ ಹೊಯ್ಯುವುದು।
ಇವೆಲ್ಲವೂ ಸೇರಿ ಮನುಜಮನವನು ಕಟ್ಟಿ ಕಟ್ಟಿ ಬಂಧಿಸುವ ಸುಗಂಧದ ಶವಪೆಟ್ಟಿಗೆ।।

ಸಮುದ್ರದ ಅಲೆಗಳಂತೆ ಬಂದು ಹೊಳೆಯುವ ಧನವನು ಧರ್ಮದ ನದಿಗೆ ಹರಿಸಬೇಕಾದರೆ।
ಅದು ಮರಳುಮೈದಾನದ ಬಿಸಿಗಾಳಿಗೆ ಕಣ್ಮರೆವಾಗಿ ಉರುಳಿಹೋಗುವ ಪಿಶಾಚಿ ನದಿಯಂತೆ।
ಧನವಿಲ್ಲದೆ ಧರ್ಮವಿಲ್ಲವೆಂಬ ವಾಕ್ಯವೇ ಧರ್ಮವನ್ನೇ ಧನವೆಂದೂ।
ಅದೇ ವಾಕ್ಯವು ಧರ್ಮವಿಲ್ಲದೆ ಧನವನ್ನೇ ವಿಷವೆಂದೂ ತೋರಿಸುವ ಗಾಢ ವೈಪರೀತ್ಯ।।

ಗಗನಪಟಲದಲಿ ಲಿಖಿತವಾಗಿಹುದು ದಿವ್ಯಲೇಖನ,
ಅದರಂಗವು ಕೇಶರರಸದ ಕರುಣಿಯಂತೆ ಮಸುಕಾಗಿ।
ಅನಾಗತಫಲಪತ್ರವು ತಿಮಿರಮಾಲಿನಿಯಲ್ಲಿ ನಿಗೂಢವಾಗಿ।
ಆರಭ್ದಫಲದ ದೃಶ್ಯಪದವು ದೀಪಶಿಖೆಯ ಕಿರಣದಲಿ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗಿ।
ನೋಟವದು ದೃಷ್ಟಿಕೋಣವೋ। ನೋಟವದು ರಾಗಸ್ಪಂದನವೋ।
ನೋಟವದು ಲೆಕ್ಕಸೂಚಿಯ ಪಟ್ರಿಕೆಯೋ। ನೋಟವದು ಹಾಳೆಯ ಪತ್ರವೋ।
ಇವುಗಳಲ್ಲಿಹುದೇ ತತ್ತ್ವಮಹಿಮೆಯ ಗುಹ್ಯಸೂಚನ।
ಅದನ್ನು ಅರಿಯದವನು ಸಂಶಯಕೂಪದಲಿ ಪತನಗೊಳ್ಳುವನು।।

-

ಸಂಯೋಗನಾರಾಯಣನೇ।
ಮೌನವೋ ನಾದವೋ ನಿನ್ನ ನಾಮವೆಂಬ ಗಹನ ಗಾನ।
ನೆರಳೋ ಬೆಳಕೋ ನಿನ್ನ ರೂಪವೆಂಬ ಜ್ವಾಲಾ ಜ್ಯೋತಿ।
ಬದುಕೋ ಮರಣವೋ ನಿನ್ನ ಸನ್ನಿಧಿಯೇ ಸನಾತನ ತೀರ್ಥವೆಂದು।
ಮನದಲಿ ಮನದೇವರ ತೀರ್ಮಾನವು ತಾನೇ ವಿರೋಧವಾಗಿ ಕುಸಿಯುತಿದೆ।।

ಅಣುವಿನೊಳಗಿನ ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ಬಿರುಸಾಗಿ ನಿಂತ ಪ್ರತಿಬಿಂಬ ದರ್ಪಣ।
ದರ್ಪಣದೊಳಗಿನ ದರ್ಪಣವೇ ದೇಹವೆಂದು ತಿಳಿಯುವ ಮೋಸ।
ಆ ದೇಹವೆಂದರೆ ಶರೀರ, ದೇಹವೆಂದರೆ ದಹನ, ದೇಹವೆಂದರೆ ಹೊಳೆ।
ಮೂಡಿದ ಶೂನ್ಯದಲ್ಲಿಯೇ ಆ ಶೂನ್ಯವನ್ನು ಹೊತ್ತಿರುವ ನಿನ್ನ ಕೃಪೆಯ ಕಣ।।

ಕಾಲಸಾಗರದಲ್ಲಿ ಹರಿದಾಡುವ ತೀರಗಳ ಹೂವುಗಳೆಲ್ಲಾ ನಿರರ್ಥಕ ಸುಗಂಧ।
ಹಸಿರು ಕೊಂಬೆಯ ಬಾಳ್ಯವು ಪಾರದರ್ಶಕ ಗಾಜಿನಂತೆ ಸುಲಭವಾಗಿ ಒಡೆದುಹೋಗುವುದು।
ಹಳೆಯ ಕೊಂಬೆಯ ವಾರ್ಧಕ್ಯವು ಮರದ ನೆರಳಲ್ಲಿ ಹಾಳೆಯಂತೆ ಕರಗಿಹೋಗುವುದು।
ಮಧ್ಯದ ತೊಗಟೆಯೆಂಬ ಯೌವನವೀಗ ಕಟ್ಟಿಲ್ಲದ ಕುದುರೆಯಂತೆ ದಿಕ್ಕಿಲ್ಲದೆ ಓಡಿಹೋಗುವುದು।।

-

ಪರರು ನಿಂದಿಸಲಿ, ಅವರ ಬಾಯಿ ಅವರ ಕೆಲಸ,
ಅದಕೆ ನಾನು ಬಾಯಿ ಮಸಿದುಕೊಳ್ಳುವುದೇಕೆ?
ನನ್ನ ಆತ್ಮವನು ನಾನು ಸುಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದೇಕೆ,
ನನ್ನ ದಾಹ ಶಮನಿಸು ತಾಯಿ ಭುವನೇಶ್ವರಿ.

ಅವರ ನಿಂದೆಯೇ ಅವರ ಹೊರೆ,
ಅದನ್ನು ಹೊರುವಲೇಕೆ ನನ್ನ ಹೆಗಲಲ್ಲಿ?
ಪರನು ಮಾಡಬೇಕಾದ ದುಷ್ಕೃತ್ಯ,
ನಾನು ಮಾಡುವೆನೆ ತಾಯಿ ಭುವನೇಶ್ವರಿ?

ಪರರ ನುಡಿ ಕಲ್ಲಾದರೂ, ಬೀಳಲಿ ಹೊರಗೆ,
ನನ್ನ ನುಡಿಯೇ ನನಗೆ ಕಲ್ಲಾದರೆ ನನ್ನ ಮನವೇ ಒಡದೀತೆ?
ಅವರ ಕೆಲಸವನು ನಾನು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಳ್ಳುವುದೇಕೆ,
ಜ್ಞಾಪಿಸು ಈ ಜೀವನವಿಡಿ, ಈ ನಿಂದನೆಗಳುನು ತಾಯಿ ಭುವನೇಶ್ವರಿ.

ಪರನ ವಚನದ ಮಸಿ ಅವನ ಪಾಲಿಗೆ,
ನಾನು ಏಕೆ ನನ್ನ ಮಸಡಿಯ ಮಸಿಯಾಗಿಸಲಿ?
ಪರನ ನಾಚಿಕೆ ಹೊರುವಲು ನಾನು ಪರರ ಪೀಠಿಕೆಯಲ್ಲ,
ಕೈವಲ್ಯಗಳ ದಾರಿಯ ತೋರು, ತಾಯಿ ಭುವನೇಶ್ವರಿ.

-

You ask me every time, “Why do I love you?”
I could not answer with reason alone,
for reason has no hand in this.

It was the way the world grew quiet
when you stood near,
how your presence felt like a door opening
into someplace I had always belonged.

Loving you was not a choice I made,
it was the breath I took without thinking,
the pulse in my veins I could not command.

It simply happened,
and once it did,
there was no path back to the life before you.

-

ನಿನಗೆ ನಾ ಮೈತ್ರಿ ಆಗುವೆ,
ನಿನ ಕನಸಿನ ಪುಟಗಳಲಿ ಕಥೆಯಾಗುವೆ.
ಮುಗ್ಧ ಮಗುವಾಗಿ ನಗುವ ಹಂಚುವೆ,
ಬರಲಾರದ ಮಾತುಗಳನು ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಓದುವೆ.

ತಾಯಿಯಂತೆ ನಿನ ನೋವು ಹೊತ್ತುಕೊಳ್ಳುವೆ,
ಇರುಳಲಿ ಜೋಗುಳ ಹಾಡಿ ಮಲಗಿಸುವೆ.
ಮಳೆಗೆ ಸಿಲುಕಿದ ನಿನ ಹೃದಯ ತಣಿಸಲು,
ಮರವಾಗಿ ನಿನಗೆ ಆಶ್ರಯವ ನೀಡುವೆ.

ಸಖನಾಗಿ ನಿನ ಹೆಜ್ಜೆಯ ಹಿಂದೆ ನಡೆಯುವೆ,
ಮುಳ್ಳೊಂದ ಕಂಡರೆ ನಿನ ಪಾದದಡಿಗೆ ನನ ಕೈಯ ಇಡುವೆ,
ನಿನ ನಗುವಿಗೆ ಪ್ರತಿದಿನ ಕಾರಣವಾಗುವೆ,
ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣೀರಿಗೆ ತಾಣವಾಗಿಡುವೆ ನನ ಹೃದಯವನು.

ಮುಂಜಾನೆ ನಿನ ಕಾಫಿಗೆ ನಾ ಜೇನಾಗುವೆ,
ರಾತ್ರಿಯ ಬೆಳದಿಂಗಳಲಿ ನಿನ ಸ್ವಪ್ನಕೆ ನಾ ಮಡಿಲಾಗುವೆ.
ಅಂತ್ಯದವರೆಗೂ ನಿನ ಹೆಸರೇ ನನಗೆ ಉಸಿರಾಗಿರುವೆ,
ನಿನ ಪತಿಯಾಗಿ ಪತ ಪತದಲು ನಿನಗೆ ನಾ ಋಣಿಯಾಗುವೆ.

-

ಜೀವನವೆಂಬ ನಿತ್ಯಾನಂತ ಸಂಸಾರಸಂಕೋಚದಲ್ಲಿ
ನಾಲ್ಕು ಕಾಲು ಚಕ್ರದ ಮೃಗಯೆಗೆ ಬಂಧನವಾಗಿರುವೆನು ತಾಯಿ ಭುವನೇಶ್ವರಿ!
ಕಾಲೋಚಿತ ಪ್ರಪಂಚದೊಳಗಿನ ಕಾಲಕೂಟವನು ನುಂಗಿದಂತೆ
ಮಿತಿಮೀರುವ ಉಸಿರಿಗೆ ಮಿತಿಯ ಆಸೆ!

ಪದವೀಪದದಿಂದ ಪಾತಿವ್ರತ್ಯವನೆನ್ನುವ ಪ್ರಭಾವವಿಲ್ಲದೇ
ಅಜ್ಞಾನದ ಆಲಿಂಗನದಲಿ ವಿದ್ವಾಂಸನಂತೆ ಕಾಣುವ
ಅರ್ಥಪೂರ್ಣ ಅರ್ಥಪೂರ್ಣತೆಯ ಅಭಾವದಲ್ಲಿ
ಪಾಡಿನೊಳಗಿನ ಪಾಠವೇ ಮೌನದ ಶಾಪವಾಯಿತು ತಾಯಿ ಭುವನೇಶ್ವರಿ!

ಆಕಾಂಕ್ಷೆಯ ಅಗ್ನಿಕುಂಡದಲ್ಲಿ ತ್ಯಾಗದ ತುಪ್ಪವನ್ನು ಸುರಿಯುವಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ
ಬಾಳಾಪಾಲವಾದ ಬಾಳಿಗೆ ಬಾಳೆಹಣ್ಣಿನ ಹಣ್ಣಿಲ್ಲ, ಬಾಳಿಕೊಳುವ ಹರಸಿಲ್ಲ
ಸಂತೋಷದ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಸಂತೋಷವೇ ಪರಧ್ವನಿ
ಆಪಾದಿತ ಸತ್ಯವೊಂದು ಅಪಾಧಿತ ಸುಳ್ಳಂತೆ ಬದಲಾಗುತ್ತಿದೆ!

ಪಠ್ಯವಿರುವ ಪಥವಿಲ್ಲ, ನುಡಿವಿರುವ ನಡವಿಲ್ಲ,
ಮೌನದ ಮಹಾಸಾಗರದ ಮರ್ಮವಿಲ್ಲದ ಮರುಭೂಮಿ,
ನೋಟವಿದೆ ನಯವಿಲ್ಲ, ನಯವಿದೆ ನಂಬಿಕೆಯಿಲ್ಲ,
ಅವನವನು, ಈವನವನು ಎಂಬ ಅನಾಮಧೇಯ ನಿರ್ವಚನ!

ನಾನು ಕಂಡ ಕನಸು ಕನಸು ಅಲ್ಲವೋ?
ಅದು ಕಣ್ಣಲಿ ಕಂಡರೇನಾಯಿತು? ಕಣ್ಣು ಮಾತ್ರವೇ ಕನಸಾಗಿತ್ತಲ್ಲಾ?
ಈಗ ನಾನು ನೋಡುವ ನಿಜ – ನಿಜವೋ, ಇಲ್ಲವೋ ಗೊತ್ತಾಗದೆ ಹೋದೆಯೆನು,
ತಾಯೇ, ನಿನ್ನ ಹೆಸರಿಗೂ ಹೃದಯವಿಲ್ಲದ ಕರ್ತವ್ಯವಾಯಿತು ತಾಯಿ ಭುವನೇಶ್ವರಿ!

-