সৰহখিনি অনুভৱেই ৰৈ যাব নিলিখাকৈ

সৰহখিনি সময়েই বাগৰিব নিজীয়াকৈ

সৰহখিনি হেঁপাহেই থাকি যাব
পূৰ্ণতা নোপোৱাকৈ

গধূলিয়ে কোঁচাই অনা আকাশখনত
বেলিটোও বুৰ যাব
চৰাইজনী বাহলৈ ঘূৰি নহাকৈ...

-

হেঁপাহৰ ৰাগীত আনৰ বাবে সপোন ৰচা পপীয়া তৰাটোৰ দোষ কি ?

হয়তো, সিও এদিন আৱেগবোৰ সামৰি সামৰিয়ে খহি পৰে ৷

-

'I mean, you've been faking a smile for so long. I can feel your agony...'

-

তোৰ ভাৱ...

ভাৱো, ক’তনো দেখিছিলো তোক ?
দহেচীয়া ৰ’দজাকত
নিৰ্জন পথটোত
নে
খৰালি বৰলুইতৰ
বালিচৰত
নে
সেউজীয়া শেলুৱৈবোৰত?
নাজানো ক’ত ?
এতিয়া ভালকৈ মনত নাই !

শব্দৰ গজালিবোৰত
যেতিয়া তোৰ ভাৱে
ওফন্দি উঠে,
হৃদয়ৰ ভগা ডালটোকে
আলপৈচান ধৰো ৷
শুভ্ৰ আকাশখনৰ ফালে চাই ৰও
একেথৰে...
তাতো কি
তোৰেই ভাৱ?

-

A myriad of fluid transitions
from the realities,

Trembling, tormenting and fluttering
a voice;
lifeless with a pallor of dried temptations !

Somewhere amidst the obscurities,
a long lost zeal quivering again and again...

-

ফাগুন…

ফাগুনৰ প্ৰথমজাক মলয়াতেই
উতনুৱা হৈ
হাত দুখন মেলি দিছিলো
আকাশখন আকোৱালি লও বুলি ৷

সপোনটো ভাঙি গ’ল,
হঠাতে
অকল্পনীয় এটা অনুভৱে দেও দি ক’লে
"ফাগুন একেই আছে, মইহে পংগু হৈ পৰিলো ৷"

-

হেৰুৱা কবিতা এটাৰ সন্ধান…

এলান্ধু লাগি থকা সপোন এটি
উলাহৰ নদীখনত
ককবকাই
সাতুঁৰি থাকে…

যেতিয়া ৰঙচঙীয়া পাহাৰখনৰ দিগন্তত
বেলিটোৰ অস্বস্তি নালাগে ডুবিবলৈ ৷

যেতিয়া সৰীসৃপ নদীখনৰ বুকুত
নাৱিকজন ভাগৰি নপৰে বঠা বাবলৈ ৷

মই হেৰুৱা
কবিতা এটাৰ সন্ধান কৰো ৷

শব্দবোৰৰ পৃথিৱীখনত
কি এই মায়া নাজানো !
মৰুভূমি হেন শুকান
যদিও মৌচিনৰাম যেন জীপাল ৷

-

কবিতাই নাজানে
চকুপানীৰ ৰং
নাজানে ই লুণীয়া নে সাৰুৱা !

দিব নোৱাৰে কবিতাই
জোনাকৰ ঠিকনা
তথাপিও
কবিতা মোৰ বাবে
'এক হুমুনিয়াহ' ৷

-

আং বাং...

সুখী মানুহৰ চন্দুকটো
হেজাৰ হেজাৰ দুখ
থাকে ৷

কবিতা বুলিলেই
মনৰ দুয়োকাষে
এডাল শক্তিৰ শলিতা জ্বলি উঠে ৷

-

সাঁথৰ

দুভৰি জোকাৰি দৌৰি থকালৈকে কলিজাবোৰ জীৱন্ত,
দুহাত মেলি থকালৈকে আকাশখন বিশাল নীলা ৷

যিমান দূৰলৈকে চাব পাৰি সিমানলৈকে বিশ্বাস ৷
যিমান দূৰলৈকে ভাবিব পাৰি সিমানলৈকে চিন্তাশীল ৷
যিমানলৈকে জুখি চাব পাৰি সিমানেই বিবেক ৷


দুচকুত দেউ দি থকালৈকে বাস্তৱ,
ধূলিত পোত গৈ দেৱালত উলমি ৰ’লে
হৈ পৰে
মৰহা দিনৰ এটা উখহি পৰা সাঁথৰ ৷

-