ମୋ ସ୍ଥିର ଆକାଶରେ ତୁମେ ବିହଙ୍ଗ ଅସ୍ଥିର,
ମୁଁ ସୁମନ ମଧୁର, କିନ୍ତୁ ତୁମେ ଅଳି ସ୍ୱାର୍ଥପର ।

-

ଖୋଲା ଆକାଶର ରାଣୀ ମୁଁ
ମନର ପଞ୍ଜୁରୀ ମତେ ବାନ୍ଧି ପାରେନା ।
କୃଷ୍ଣବର୍ଣ୍ଣା ବନପ୍ରିୟ ମୁଁ
ମୋ ବିନା ଡାକେ ବସନ୍ତ ଆସେନା ।

-

"କୃଷ୍ଣଚୂଡ଼ା"

ଏ କ୍ରୀତଦାସର ସହରରେ ମୁଁ ଫୁଲରାଣୀ କୃଷ୍ଣଚୂଡ଼ାଟିଏ ।
ନା ରାସ୍ତାକଡର ଅଚିହ୍ନା ପଥିକ ମତେ ଅଣଦେଖା କରିପାରେ,
ନା ନିଷ୍ଠୁର ବୈଶାଖ ମତେ ନିରାଶ କରିପାରେ,
କିନ୍ତୁ ଆର୍ଦ୍ର ଶ୍ରାବଣର ରୁପେଲି ମୁକ୍ତାଗୁଡା
ମତେ ସ୍ପର୍ଶ କରୁକରୁ ମୁଁ ନିସ୍ତେଜ ହୋଇଯାଏ,
ଏ କ୍ରୀତଦାସର ସହରରେ ମୁଁ ଫୁଲରାଣୀ କୃଷ୍ଣଚୂଡ଼ାଟିଏ ।
ନା ମୋ ରଙ୍ଗରୂପରେ ଆକର୍ଷିତ ବସନ୍ତ ନିଜକୁ ରୋକିପାରେ,
ନା ମୁଁ ଲାଜରେ ଝଡ଼ି ପଡୁଥିବା ବେଳେ
ମୋ ସବୁଜ ପେନ୍ଥା ମୋ ପାଖୁଡ଼ାକୁ ବାନ୍ଧି ରଖିପାରେ,
କିନ୍ତୁ ରାସ୍ତାକଡ଼ ଓଦା ଘାସରେ ଝଡ଼ି ପଡ଼ିଥିବା ମୋ ଲାଜଭିଜା ପାଖୁଡ଼ା,
ବାସହୀନ ଜାଣି ବି ଅଜଣା ପଥିକ ଅତି ଆନନ୍ଦରେ ସାଉଁଟିନିଏ
ଏ କ୍ରୀତଦାସର ସହରରେ ମୁଁ ଫୁଲରାଣୀ କୃଷ୍ଣଚୂଡ଼ାଟିଏ ।

-

ସେ କହିଲେ :-
ଦେଖ,
ଶରତରେ ଭେଟିବାକୁ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ପାଇ
ପବନ କେମିତି ପାଗଳ ହୁଏ ବାସହୀନ କାଶତଣ୍ଡି ପାଇଁ ।
ମୁଁ ପଚାରି ଦେଲି ତାଙ୍କୁ :-
ଆଚ୍ଛା କହିଲ,
ପବନ ସମାନ ଭଲ ମୋତେ ତୁମେ ପାରିବ କି ପାଇ...?
ସେ ବି ହସିହସି ଉତ୍ତର ଦେଲେ :-
ତୁମ ହାତ ଧରି ସ୍ୱପ୍ନର ସେଇ ସରୁଆ ସଡ଼କରେ ଝୁଣ୍ଟି
ପୁଣି ସାଥିହୋଇ ଚାଲିବାରେ ଯୋଉ ମଜା,
ଶୀତୁଆ ସକାଳର ସୁନେଲି ସମୀରରେ ନାହିଁ... ।

-

ତୁମେ ଯଦି.....
ସୁରୁଜର ପହିଲି କିରଣ ହୁଅ,
ମୁଁ କୋଣାର୍କ ଭଳି.....
ସବୁରାତି ସକାଳକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିବି ।

-

"ପ୍ରେମ ମଲ୍ଲୀ "

ସୁରୁଜକୁ ଡରି ମଲ୍ଲୀ
ଲୁଚିଲୁଚି ଫୁଟେ ସିନା ରାତିରେ ।
ମଲ୍ଲୀ ଫୁଲ ବାସ ପରି
ପ୍ରେମ ତୁମ ବାସି ଯାଏ ଆଖିରେ ।

-

"ସୃଷ୍ଟିର ଅଷ୍ଟମ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ"

କେହି ଜଣେ ହଠାତ୍ ପଚାରିଦେଲା ମୋତେ କି...
ତୁମେ ମୋ ପାଇଁ କ'ଣ ବୋଲି ?
ପ୍ରଥମେ ବୁଝିପରିଲିନି କେମିତି ଆଉ କ'ଣ ଉତ୍ତର ଦେବି ବୋଲି
ହେଲେ ଶବ୍ଦମାନଙ୍କର ଲୁଚକାଳି ଖେଳ ଭିତରେ
ମୁଁ ବି ଲୁଚିଲୁଚି କହିଦେଲି କି...
ମୋ ପାଇଁ ତୁମେ....."ସୃଷ୍ଟିର ଅଷ୍ଟମ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ" ବୋଲି ।

-

"ପଦ୍ୟାଂଶ"

ମୁଁ ଖାଲି କାଗଜଟିଏ ଥିଲି,
ହେଲେ ସେଦିନ ସେ ଅଚିହ୍ନା କବିର କଲମ ସ୍ପର୍ଶରେ
ସତେ ଯେମିତ ପଦ୍ୟାଂଶ ପାଲଟି ଗଲି ।

ସାରା ରାତି ଶିଶିରରେ ଭିଜି ସକାଳୁ ଲାଜରେ ଝଡି ପଡ଼ୁଥିଲି,
ଶେଫାଳିର ସୁଗନ୍ଧ ବି କାହା ମନକୁ ବିଭୋରିତ କରିପାରେ
ତୁମ ସାଉଁଟା ସ୍ପର୍ଶରୁ ଜାଣିଲି।

ମୁଁ ଖାଲି କାଗଜଟିଏ ଥିଲି,
ହେଲେ ସେଦିନ ସେ ଅଚିହ୍ନା କବିର କଲମ ସ୍ପର୍ଶରେ
ସତେ ଯେମିତ ପଦ୍ୟାଂଶ ପାଲଟି ଗଲି ।

-

"ଜୀବନ୍ତ ମହ୍ଲାର"

ମୁଁ,
ସେଇ ସୁଦୂର ବାସହୀନ ଚନ୍ଦନଟିଏ
ଯାହାକୁ କେବଳ ମଳୟ ସ୍ପର୍ଶର ଅପେକ୍ଷା ଥାଏ ।

ତୁମେ,
ସେଇ ଜୀବନ୍ତ ମହ୍ଲାରଟିଏ
ଯାହାକୁ ଏ ମନ ସ୍ବଇଚ୍ଛାରେ ଗାଇଦେଇ ଯାଏ ।

-

"ଅହଙ୍କାରୀ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ''

ତୁମ ଆସିବା ମାତ୍ରେ,
ଅଦେଖା ମୌସୁମୀ ଏ ମନର ତପ୍ତ ମରୁଭୂମିରେ ସ୍ବପ୍ନ ବୁଣି ଦେଲା,
ପ୍ରତିକ୍ଷଣ ଏ ଆତ୍ମା ଅମାନିଆ ଫଗୁଣର ସ୍ପର୍ଶରେ ଶିହରିତ ହେଲା ।

ତୁମ ଆସିବା ମାତ୍ରେ,
ଏ ରଙ୍ଗପୂର୍ଣ୍ଣ କୃଷ୍ଣଚୂଡ଼ା ଜୀବନରେ ରଙ୍ଗ ଭରିଦେଲା ।
ଆଉ ଅହଙ୍କାରୀ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ଲାଜରେ ଆପେ ନଇଁଗଲା ।

-