लहानपणी ट्रेन मध्ये बसायला
वाट पहायला लागायची
आता जबाबदारीच ओझं घेऊन
तासंतास त्या ट्रेन मध्ये जीव घुसमटून जातो

-

तोच चंद्रमा नभात, अन तीच त्याची चांदणी
जणू राधा कृष्णाची प्रीत सजते विस्तीर्ण नभांगणी
जन्म जन्मांतरीचे बंध बांधून आलीस सहजीवनी
ये जवळी अशी सखे साजणी तूच दिलाची स्वामीनी

धुंद रात्र ही चांदण्यांची आपुल्या प्रीतीची
रातराणी ही बहरली तुझ्या माझ्या भेटीची
मिलनाचे स्वर छेडीले बेधुंद वाऱ्यांनी
ये जवळी अशी सखे तूच या दिलाची स्वामीनी

जन्म सराव कवेत सोबती दरवळ तुझ्या श्वासांची
माळून गंध इश्काचा भुरळ पडली नक्षत्रासम रुपाची
जायबंधी लाजण्यात बाण मारले नेत्रांनी
ये जवळी अशी सखे तूच या दिलाची स्वामीनी

-

आपण सोबत चालता चालता नकळत
तू कधी आभास स्वीकारलास कळलेच नाही...
तरी ही मी चालत राहिले
त्या धूसर वाटेवर
आणि
कधी मी स्वतःलाच
अनोळखी झाले कळलेच नाही..

पण सुखी आहे मी कारण
कधी या निनावी प्रेमाचे मी श्वास त्यागले कळलेच नाही
वेदना नाही संवेदना नाही
जिवंत असूनही सदेह निर्जीव झाला
तरी ही मला कळलेच नाही......

-

मी आयुष्य चालताना
पाहिलंय नात्यांचा अर्थ बदलताना
हृदयस्थ स्थान असणाऱ्यांनाच
पाहिलंय हृदयावर वार करताना

मी चुकांना क्षमा करताना
त्यांना पाहिलंय वाटेत काटे पसरताना
आपलेपणा जपलेल्या रक्तातही
मी पाहिलाय स्वार्थ संचारताना

माझ्या समजून घेण्याला
मी पाहिलंय कमजोरी समजताना
उणीव हर एक क्षणाला मज
परी त्यांना पाहिलंय मी मस्त मजेत जगताना

-

जन्म सरावा मिठीत तुझ्या
आणखी मज काही नको
तू विश्वासाने साथ दे
या पदरी आणखी काही दान नको

-

त्या तिथे पलीकडे तिकडे, आता जाणे व्यर्थ वाटते
मुखवट्यात जाऊन मी मुखवटा होणे आता नको वाटते

त्या भावनांच्या गर्दीत माझी वर्दळ कशाला
आपल्याच धुंदीत जगणाऱ्या नात्यात आता गुंतणे कशाला
स्वार्थास भुलून एकाकीपणाचे दुःख असह्य वाटते
मुखवट्यात जाऊन मी ही मुखवटा होणे आता नको वाटते

गरजेपोटी उगा बदलावा देव कशाला
अशीच माणसे देवा नशिबी कशाला
दिखाव्याचे सोंग इथे हमखास गाजते
मुखवट्यात जाऊन मी मुखवटा होणे आता नको वाटते

समजावणे, जपणे, आणि पुन्हा दगावणे कशाला
ओंजळीत या समावणारे रितेपण कशाला
पुन्हा पुन्हा मग मैफिलीत दर्द तुझे नाव घेऊ लागते
मुखवट्यात जाऊन मी मुखवटा होणे आता नको वाटते

त्या आभासी मृगजळाची हृदयी तहान कशाला
त्या मखमली वाटेवरती पुन्हा हृदयाची कत्तल कशाला
दुरावलेल्या नात्यांची सरणावरतीच भेट होते असे वाटते
मुखवट्यात जाऊन मी मुखवटा होणे आता नको वाटते

-

रंग तुझा सुगंध तुझा मनाला मोह घालतो
एक घोट उतरता रोम रोम उत्साहीत होतो

वाफाळलेलं स्वरुप तुझं नशेचा एक भाग असतो
एक ग्लास घेता घेता मग दुसऱ्यात जीव रमतो

साखरेचा, बिन साखरेचा, कोरा, तुझा गंध दरवळतो
वेळी, अवेळी तुझ्यासाठी चहा प्रेमींचा जीव घुटमळतो

-

डोळ्यांमधले आसू पुसती कारण वेदनेचे
तुझ्या उरी साठलेल्या हुंदक्याचे IIधृII

चातक तू होतास आस तुज प्रेमाची
घडीभरही न राहिली बात विश्वासाची
कसे हे व्रण उरले तुझ्या प्रमाणिकतेचे
डोळ्यांमधले आसू पुसती कारण वेदनेचे
तुझ्या उरी साठलेल्या त्या हुंदक्याचे II१III

दिवसरात्र जपणूक होती तुला जाणिवांची
क्षणभरात निखळली नाती मुखवट्यांची
तुला न कळले कधी गणित स्वार्थाचे
डोळ्यांमधले आसू पुसती कारण वेदनेचे
तुझ्या उरी साठलेल्या हुंदक्याचे II२II

तूच स्वीकारलीस वाट तुलाच भरकटण्याची
थांबून ओढवलीस कहाणी निर्माल्याची
स्वीकार हसून आता पदरी दान जखमांचे
डोळ्यांमधले आसू पुसती कारण वेदनेचे
तुझ्या उरी साठलेल्या हुंदक्याचे II३II

-

ती सोनेरी किरणं सूर्यास्ताची
लाटांवर चमचम करणारे ते सावलीचे क्षण
अनुभवावी कधी एकांती ती समाधी
आणि जावे कधी त्यात अंशतः हरवून

शोधावे कधी स्वतःलाच
गुरफटलेल्या सभोवतीच्या समिकरणातून
विचारावे बंदिस्त भावनांना
मुक्त व्हावे कधीतरी कर्तव्याच्या कोषातून

फरफट सारुनी बाजूला
व्हावे निवांत जरा रोजच्या मुखवट्यातून
विचारपूस करावी मनाची
ऐकावा आवाज हृदयाच्या कैद कोन्यातून

नात्यांच्या गर्दीतल्या
वेदनांचा अर्थ घ्यावा केव्हातरी उलगडून
उदास मनाच गाठोडं सोडून
व्हावे निवांत कधीतरी अधूनमधून

-

कैवळ्याच्या चांदण्याला भुकेला चकोर
नको वाटते उगा भरकटणे देवा, नको आता हा श्वासांचा भार IIधृII

भुलत चाललो मी या खोट्या दिखाव्याला
गुरफटलो अति या नात्यांच्या मुखवट्याला
या साईनाथा झडकरोनी आता व्हा मजसी आधार
नको वाटते उगा भरकटणे, देवा नको हा श्वासांचा भार II१II

जन्म सरला अर्थ न उरला या फुका पळण्याला
धाप लागली परी चैन न सापडे आत्म्याला
घ्यावे पदरी मज साईनाथा सावरावा हा माझा भार
नको वाटते उगा भरकटणे देवा, नको हा श्वासांचा भारII२II

तुझ्या नामात सुख वाटे समाधान तुझ्या चरणाला
द्वारी आलो घ्या कुशीत मज पामराला
तूच विठ्ठल तूच स्वामी तूच भोळा तू सर्वत्र निर्विकार
नको वाटते उगा भरकटणे देवा, नको हा श्वासांचा भारII३II

-