रात के रास्ते में चांद का सफर
क्यूं सहमा सा है रात का पहर

पारिजात देशमुख

-

संध्याकाळ मावळताना
कळीत दडून बसली होती किरणे
रात्र होताच वाऱ्या सोबत
सुगंधाचे भिरभिरणे...

-

कुठे पहाट शहारे
सुर्य उधळी केशर,
कुठे शहारल्या कळीला
स्पर्श वाऱ्याचा बोचर...

-

आहेच आपले नाते फुलांचे आणि गंधचे
दरवळणारऱ्या श्वासात एकरूप व्हायचे

-

ओसरून गेला बहर तो फुलांचा,
रातराणीचा सडा सुकून गेला होता...
तो चांद पुनवेचा झुरतो कोणा साठी,
चांदण्याचा विळखा तर त्याच्या भोवतीच होता...

-

पावसात भिजत असताना
पानं फुलं पावसाचीच होऊन जातात,
पाऊस ओसरला तरीही
एकमेकांशी हितगुज करत राहतात...

-

नको बेरंगी वर्ख
नको झगमगाट नुसता,
जीव ओतून साकार मला
नको शोधू कुठे मी चराचरात असता...

-

पाऊस धो धो कोसळल्यावर
फुलांच्या पाकळ्या विखुरलेल्या,
पाऊस पडून गेल्यावर ही
म्हणे पाकळ्या बिथरलेल्या...

-

कम नहीं साथ तेरा,
होठों की मुस्कराहट हो तुम,
साँसों की लर्जिश तुम,
धड़कनों की थरथराहट हो तुम...

-

केव्हा तरी एकांतात
मीच माझी विरून जाते
शोधण्या माझे मी पण
प्राक्तन अवघे खेळून घेते...

-