हसत हसत जगणं अन् हसत हसत मरणं
मातृभूमीसाठी,
प्रेम करणं अन् ते अखेरच्या श्वासापर्यंत निभावणं
मातृभूमीसाठी!
आजचा दिवस कृतज्ञता व्यक्त करण्यासाठी,
त्या सर्व सैनिकांसाठी,
स्वतःच्या मृतदेहांवर आपली सुरक्षितता अबाधित ठेवणारांसाठी,
त्या सर्व सैनिकांसाठी!
-
व्रण इतके अंतरी
तरी त्यावरी झाली पट्टीबंधने❣
शपथा घेतल्या जन्मांतरी
झुगारूनी जातीपातीची बंधने!
व्रण इतके अंतरी
तरी तिची खंबीर साथ❣
संघर्षाच्या पेटवल्या मशाली
घेऊन हातात तिचा हात!
-
मनातलं वादळ...
झंझावातासारखं दिसतंय,
डोळ्यात नाही पण मनात मात्र खुपतंय!
मनातलं वादळ ...
वर्तमानापासून दूरावतंय,
भविष्याची पाळेमुळे धुंडाळातंय!
मनातलं वादळ...
अश्रूंचा महापूर आणतंय,
स्वतःच्याच चुकांना त्या महापूरात स्वछ धुवून टाकतंय!
मनातलं वादळ...
मधूनच खुदकन हसतंय,
गांगरलेल्या परिस्थितीवर तोडगा काढण्याचा प्रयत्न करतंय!
मनातलं वादळ...
मनातंच दबतंय,
भावनांचं कोंदटणं अन् प्रेतांचं जगणं आता बघतंय!
-
प्रत्येक ओळ विश्वास आहे,
सदैव तुझ्यासोबत राहण्याचा!
प्रत्येक ओळ अभिमान आहे,
तुझ्या उत्तुंग यशाचा!
प्रत्येक ओळ साक्षीदार आहे,
तुझ्या अविरत संघर्षाचा!
प्रत्येक ओळ क्रांतीगीत आहे,
तुझ्या मऊसूद ओठातील!
प्रत्येक ओळ इतिहास होईल,
तुझ्या भूकेने व्याकूळलेल्या पोटातील!
प्रत्येक ओळ नवनिर्मितीची जननी होईल,
तुझ्या हस्तस्पर्शाच्या हर्षाने,
अन् प्रत्येक ओळ रणरागिनी होईल,
तुझ्या मनाच्या भावस्पर्शाने!
-
आठवणींची जेव्हा मनाच्या कैदेतून सुटका झाली,
तत्क्षणी डोळ्याची पापणी ओली झाली,
मनाची अवस्थाही व्याकूळ झाली,
अन् आसवांची ओंजळ भरली.
काही केल्या तिचा चेहरा दृष्टिपटलावरून हटेना,
मनात कोंदटलेल्या भावनांचा बंध आता सुटेना.
तरीही शब्दांची अवस्था अश्रूंत भिजून विदारक झाली
अन् पुनःश्च आसवांची ओंजळ भरली.
-
तुमच्या सहवासातल्या प्रत्येक क्षण आजही आठवतो, अगदी जसाच्या तसा. तुमचं ते विक्षिप्त हालचाली करून आम्हाला हसवणं, वयाचं अंतर विसरून उत्साहाचा परमोच्चांक गाठून खुशाल आमच्यासोबत बेभान फिरणं, आमच्यातलाच एक होऊन आमच्यात विरणं!
तुम्ही पेरलेल्या शिस्तीच्या गोष्टी आजही आमच्या वर्तुणुकीत तळ ठोकून बसलेल्या आहेत, हे तुम्ही केलेल्या संस्कारांचं फलित आहे. बाकी तुमच्यातला उत्साह, जबरदस्त कष्ट करण्याची इच्छाशक्ती, उतारवयातही शिक्षणाप्रति असलेली आस या सगळ्या गोष्टी आमच्या अंगात संचाराव्यात अन् तुम्ही आमच्या नेत्रांत पेरलेल्या स्वप्नांचा एक बिंदू ते अनंत रेषा असा विशाल प्रवास घडावा! अन् हे सगळं बघण्यासाठी तुम्ही हवे होतात, काठीच्या आधारानं का होईना पण आमचा आधारवड बनून राहण्यासाठी तुम्ही हवे होतात! जगताना अंतिम समयी बहारदार गाणी गाण्यासाठी अन् आमच्या जगण्याचंच एक गाणं करण्यासाठी तुम्ही हवे होतात!❣-
मन दिसलं असतं तर कित्ती बरं झालं असतं!
चेहर्यावरून, माणसांची वर्तणूक बघून, त्याच्या बोलीचालीवरून आपण ठरवतो की या व्यक्तीशी आपली जुळू शकतं की नाही. पण काही लोकांचं तसं नसतं. ते केवळ एवढ्या साध्यासुध्या गोष्टींवर अवलंबून असत नाहीत! ते लोक व्यक्तीच्या सहवासाने, प्रेम व द्वेषाच्या संमिश्र भावनेने दोन्ही बाजूंनी प्रथम विचार करतात, मग समोरच्या व्यक्तीचं मन धुंडाळायला लागतात. कधी कधी ते इतकं विशाल असतं की विचारकक्षेत मावत नाही, दृष्टीपटलावर सामावत नाही; अन् कधी कधी त्याची रूपे इतकी असंख्य असतात की दरवेळी नेमकेपणा गवसत नाही! म्हणूून तर अशा वेळी वाटतं,
मन डोळ्यांना दिसत असतं तर... त्याचा आवाका, रंग, ढंग, स्पर्श, हर्ष
आणि आणखी काय काय नि कसं कसं असलं असतं कोणास ठाऊक...!
मग अशा वेळी धागा धागा एकवटून जसं सुंदर वस्त्र तयार होतं,
तसंच मनाचाही एक एक धागा गोळा करून
सुंदर प्रतिकात्मक प्रतिमा बनवता यायला हवी!
नि या प्रक्रियेत मनाचा कोणताच धागा सुटू नये, एवढी एकच अट असावी!
-
'जग पुढे गेले' पण माणूस माणूसकीपासून 'मागं' पडत चाललाय. कोरोना आला, सोबत सोशल डिस्टन्सिंग सुद्धा घेऊन आला. त्याचे पडसाद अशे उमटले की 'वर्क फ्राॅम होम' मुळे जग पुढं निघून गेलं, परंतु सोशल डिस्टन्सिंग पाळता पाळता माणूस एकमेकांपासून मनाने दूरावला. जवळच्या व्यक्तीशी बोलण्यापेक्षा हजारो किलोमीटरवर बसलेल्या व्यक्तीपाशी मनमोकळं करणं सोप्पं वाटायला लागलंय! आपसूकच याच्यात तंत्रज्ञानाचा फारमोठा वाटा आहे. मग जर यालाच 'जग पुढे गेले' असं म्हणत असू तर आपण खूप लांबचा पल्ला गाठलाय; पण जर माणूस 'माणसा'साठी किती झटतोय, एकमेकांसाठी किती धडपडतोय, याचं गणित काढलं तर मात्र मला वाटतं आपला प्रवास गोगलगाईच्या गतीने पुढे सरसावतोय , हे मात्र खरंय!
-
व्यथित मनाला व्यक्त करणारी
मनाला मोहिनी घालणारी
भावनांचा कल्लोळ स्वतःमध्ये
समाविष्ट करून घेणारी
-