শব্দবোৰ যেতিয়া ধুমুহা হৈ বলিছিল
মই আকাশলৈ চালোঁ
মেঘবোৰে মোলৈ চাই খঙ খাইছিল ,
কলা ডাৱৰে ঠেহ পাতিছিল
আৰু মোৰ হাঁহি উঠিছিল।
হয় ঠিক আপুনি ভবাৰ দৰেই
সহস্ৰ গাজনিৰে আকাশে কান্দি উঠিছিল
মই তেতিয়া মাত্ৰ নীলাখিনি চাই ৰৈছিলো
বিষাদবোৰ যেন হেৰাই গৈছিল ।

-

‌‍‌‌কিছু নীলাত হেৰাই গৈছিল
মোৰ মনৰ অন্ধকাৰ,
অতীত নামৰ সেই বালিচৰত
মই আৰু পোহৰ বিচাৰি যামনে ?
বৰষুণ এতিয়াও দিয়েই আছে ,
কোনো ভগ্ন হৃদয়ৰ এয়া চাগে
নিৰন্তৰ অনুৰোদন, নীলা নীলা।
আকাশৰ নীলা যেনেদৰে সত্য
শেষ মানেই যে শেষ নহয়
সেয়াও সত্য যি মোৰো অপ্ৰিয়।
নীলা মোৰ প্ৰিয় আৰু আকাশো
যি শেষৰ শেষ নাই সেই শেষ মোৰ প্রিয়।

-

-- অপৰিচিত সত্বা --
এটি সত্বাৰ মৃত্যু হৈ আছিল..
কিছু জড়তাত জীৱন স্তব্ধ হৈ
ৰৈ ৰৈ চাই আছিল বৰ্তমানক,
অচিন চিনাকি কাৰোবাক দেখিব বুলি
বহুপৰ বাট চাই আজি ভাগৰি পৰিল।
মুখাৰ আঁৰৰ মুখবোৰ যে আজি অচিনাকি..
বাট হেৰুৱা পথিকক বাট দেখুৱাবলৈ
আজি যে জোনাক ৰাতি ও নহয়,
ধিক্কাৰ সেই জীৱন যি নিজ সত্বাৰে অপৰিচিত।
তল সৰা শেৱালিৰ দৰে সেই সত্বা
সময়ৰ হাতৰ পৰা ওলাই
হয়তো বিলীন হৈছিল শূন্যতাত,
য'ত আজি পোহৰৰ অস্তিত্ব ব্যথা।

-

নিশাৰ অন্ধকাৰত হেৰাই যায় নেকি
এটা সত্বাৰ সত্যতা,
কিমান অগ্নিপৰীক্ষাই কাৰোবাক
সময়ৰ আদেশত শুদ্ধ বুলিব খোজে।
সীমাবোৰ বাৰু ক'ত থাকে,
অসীমত নে আমাৰ হাতত ?
জোনৰ পোহৰত বাৰু
সত্যৰ অধিকাৰ আছেনে ;
নে একমাত্ৰ আকাশৰহে আছে ?
কিমান জোঁৰৰ পোহৰে
এখন মৰিশালী পোহৰাই তুলিব পাৰে ?
এৰা...মৌনতা সন্মতিৰ লক্ষণ
কিন্তু, নিজ সত্বাক মৃত বুলি
মানি লোৱালৈকে নে ...?

-

সময়বোৰ উধাও হৈ গৈ আছে,
যেন আঙুলিৰ ফাঁকেৰে
নিগৰি গৈ আছে পানী।
অতীতে মোক আকৌ ৰিঙিয়াই,
যেতিয়া মই বৰ্তমানত
নিজক থিৰ কৰিব খোজোঁ।
কিছু ভুলৰ প্ৰায়শ্চিত্তত
মই নিজক জীয়াই তুলিছোঁ।
প্ৰত্যাহ্বান জনাব নোখোজো মৃত্যুক,
মাত্ৰ পুনৰ উভতি অহাৰ
প্ৰতিশ্ৰুতি হে দিব বিচাৰো।

-

আর্তনাদবোৰ এনেকুৱাই...
কিছু বাহ্যিকতাৰ নামত
এমোকোৰা হাঁহিৰে জগত ভুলাই,
হৃদয় নামৰ ভঙা কোঠাত
নিৰস লোতক বোৱাই।

-

প্ৰহেলিকাৰ যতি যি ঠাইত পৰিছিল,
সেই ঠাইতে মোৰ জীৱনৰ
প্ৰথম কৃষ্ণচূড়াজোপা ফুলিছিল।
এতিয়া বৰষুণ আহে আৰু যায়,
কিন্তু এই ৰঙাবোৰ উন্মাদিত নহয়।
শাওনৰ বৰষুণজাকৰ প্ৰতি ইয়াৰ নিচা
হয়তো কেতিয়াবাই আতঁৰিল....

-

আপোনাক লৈ কৰা অভিমানবোৰটো আছেই,
তাতেই আৰু আপুনি ভালপোৱা বৰষুণজাক।
সেই যে শীতল বতাহে চুই যোৱাৰ সৈতে
বৰষুণেও চুই যাব খোজে,
এটি বুজা নুবুজাৰ শিহৰণে যেন
মোক জীৱন্ত কৰি তোলে।
কিবা যেন এটি নিমিলা ছন্দত
সিহঁতে নাচি উঠিব বিচাৰে,
আৰু যেন নাচি উঠিব খোজে
এই সমগ্ৰ পৃথিৱী।
ঠিকেই কৈছিলোঁ মই...
আপোনাৰ এই বৰষুণজাক
ঠিক আপোনাৰ দৰেই,
যিমানেই তাৰ ছন্দ নিমিলা হৈ যায়
সিমান বাৰেই সেই নিমিলা ছন্দত
মোৰ মনে নাচি উঠিব বিচাৰে।

-

আপুনি যদি ইচ্ছা কৰে
যাব পাৰে সেই কৃষ্ণচূড়াৰ তললৈ,
কিন্তু মোক জোৰ নকৰিব....
সদ্যহতে এয়াই কম যে,
মইৰূপী সত্বাটি বলিয়া হৈ পৰে
সেই উন্মাদ ৰঙাৰ ওচৰ পালে,
এতিয়া যে মোৰ প্ৰিয় ৰঙ বগা
সেয়েহে বৰ সাৱধানে ৰাখিছোঁ ইয়াক।
মোৰ বগাত কোনো ৰঙৰ অধিকাৰ নাই...
আপোনাৰ মৰমৰ ৰঙাখিনিৰো।
কিন্তু আপোনাৰ নীলা আকাশখন
মই এতিয়াও ভাল পাওঁ,
মাত্ৰ মই ঢাকি ৰাখিছোঁ নীলাবোৰ
শুকুলা মেঘৰ দ্বাৰা।
মোৰ ভয় লাগে এই নীলাবোৰ হেৰাই যাব বুলি,
কাৰণ পাই হেৰুওৱাৰ দুখবোৰ বহুত বেছি গভীৰ।

-

বৈ যাবলৈ হেঁপাহ মোৰ শব্দবোৰৰ
অশ্ৰুকণিকা হৈ বাধাহীন ভাৱে...
কিন্তু অসহায় মোৰ এই লোতক
এজাক বৰষুণলৈ অপেক্ষাৰত,
হয়তো দুখৰ ভাৰখন এতিয়া
বাৰুকৈয়ে গধুৰ হৈ পৰিছে।

-