ઉજરડા કોમળ ઉર પર એટલાં થયા,
વસંતે ઝાડ-પાન, ડાળી ડાખરાં થયા...

-

મનના મોંઘા મુકામને મોકલી માળવે,
જો સિંચશો સદા સમજનો છોડ..

તો સમર્પણ, સંયમ સંગ સાતત્યથી
ખીલશે સ્નેહ ભીનો સંબંધનો છોડ..

-

બસ ગણ્યા ઓટલા 'ને ગોટલાં મામાને ઘેર,
તોડ્યા કેટલાંય હીંચકાના દોરડાં મામાને ઘેર..

સીધી જ પીધી ગાવલડીની સેર મામાને ઘેર,
અમે એક-બે નહીં પણ પૂરાં તેર મામાને ઘેર..

પીરસાય રસ કટોરાં સૂંઠ ઘી સાથે મામાને ઘેર,
કાઢી રોટલાં મરચાં 'ને શીરો સાથે મામાને ઘેર..

બપોર વીતતી કૂપ-રાયણની છાંયે મામાને ઘેર,
ફિકર ક્યાં હતી તાપે રંગાતી કાયે મામાને ઘેર..

માથા દુખાતાં સૌ રહ્યાં હાથ જોડી મામાને ઘેર,
કેવી આંગળીઓ પાંસળીઓ તોડી મામાને ઘેર..

આજે કાળોતળો ડંખ્યો સન્નાટો શાં મામાને ઘેર,
શોધું ભર ઉનાળે હેત ઝંખતી વાતો મામાને ઘેર..

-

સાગરને બે કિનારા કેમ?
અરે બે ભલે પણ હઠિલાં કેમ?

મળવું તો શક્ય જ નથી જાણે
તો આમ તૂફાને ચડી અધીરાં કેમ?

સાચા મોતી ધર્યા વક્ષ સ્થળ પર,
ખારા ભલે સાથે હૂંફાળા કેમ?

ઊંડાણ તેનો જાણે આખું જગત,
જો મથો ખૂંદવા તો ફૂંફાડા કેમ?

સાગરને ન કોઈ સહારા કેમ?
નદીઓના તેના ઉદર મહી ઉતારા કેમ?

આખાં દિન- રાત રાજ કરતાં સૂર્ય- ચંદ્ર,
અસ્ત પામી ક્ષિતિજથી સિંધુ મહીં સમાતા કેમ?

-

પરવાહ મને ગઈ કાલ કે આવતીકાલની હવે આજ નથી..
કેમ કે અહીં માત્ર લોકોના ટોળાં છે, કોઈ સમાજ નથી..

-

મૂર્ખ બેઠો થાભલાંને ટેકે, જોઈ આભ કરતો વિચાર,
'જાણે ભલે ને દુનિયા સત્ય પણ હું મુખે શાને કરું સ્વીકાર'...

વિચારોના વંટોળમાં પણ હવે તો અદાલત ભરતો એ,
લાચાર રહી પણ તજજ્ઞનો ડોળ એ જ તો મૂર્ખનો પ્રકાર..

કાગળ એવો શોધતો જ્યાં ખરું ખોટું બધુંય સમાતું,
ડબોળી જાતને ભૂરી સ્યાહીમાં શોધી રહ્યો શી પતવાર..

જાણે આખું લોક ભલે કે આપણને જાણે છે કોણ અહીં,
'સત્યનો સ્વીકાર કેવો ?' જ્યાં લગી છે આ માનવ અવતાર..

-

સરવૈયું મારું જળવાતું નથી,
હિસાબમાં કોઈ ભૂલ લાગે છે..

રજ જેવી હરેક પળને હું સાચવું તોય
એને તો જાણે બધું ધૂળ લાગે છે...

સરવાળા જ કર્યા છે ગણીને થપ્પી,
સરકી છે એકાદ નોટ એની ખોટ લાગે છે..

ધરું છું આખું આભલું તળબતળ થવાને
તોય હું કોરો શાને જાણે મધદરિયે ઓટ લાગે છે..

-

કહે કોઈ શબ્દો અને અલંકારોનો ગુચ્છ કવિતાને,
ધરું હું રાગ-ખાર ચીતરવા દેવાનો આભાર કવિતાને...

ન શુણે ધરા ત્યારે જાણે ગગન સાદ કવિતાને,
તણાઉં કે ડૂબું તોય બસ જીવાડી એ આભાર કવિતાને...

-

'હું અને તું' હતા સામાન્ય'ને સાથે સ્નેહ પણ ગૌણ રહ્યું,
આપણાં ધરખમ સંવાદો કરતાં વધુ અડીખમ મૌન રહ્યું...

-

ચકી લાવી ચોખાનો દાણો,
ચકો લાવ્યો મગનો દાણો,
આવી નિજ શાખે જાણ્યું,
મારું રસોડું રમકડું ખોવાયું ક્યાં?

ચકી લાવી તણખાંની હાળ,
ચકો લાવ્યો સૂકાં પત્તા સી ડાળ,
બેસી વીજ તારે જાણ્યું,
મારા સ્વપ્નનો માળો ખોવાયો ક્યાં?

ચકી લાવી પહેલું કિરણ,
ચકો લાવ્યો આશાનું શરણ,
તરંગો સંગ અથડાઈ જાણ્યું,
આપણું નૈસર્ગિક પરોઢ ખોવાયું ક્યાં ?

ચકી લાવી ચીં ચીં કલરવ,
ચકો લાવ્યો મીઠડો કોલાહલ,
માનવ હદય ટકોરી પૂછ્યું,
મારા વારસનું અસ્તિત્વ ખોવાયું ક્યાં?

-