ઉલેચી દરિયાને બાથમાં, આભ રંગવાનું એનું કાજ,
પહોર ઢળતાં શૃંગાર સજે, નામ એનું કહ્યું સાંજ..

-

ક્યાંક સુરક્ષા ખૂટે તો ક્યાંક ધર્મ નિરપેક્ષતા,
ક્યાંક એક ભારત ભાવના તો ક્યાંક ખૂટે માનવતા....

ક્યાંક ખૂટે એકમેક પ્રત્યેની સહિષ્ણુતા,
ખૂટે સઘળું ભલે પણ શાને હણાય છે નિર્દોષતા..??

-

એક આંખમાં પ્રેમ એક આંખમાં ગુસ્સો રાખે છે,
મારી ભૂલ પછી 'મા' ગજબનો હિસાબ રાખે છે....

-

પરોઢ પામે
પુષ્પ પમરાટ 'ને
સંધ્યા વૈરાગ...

-

સૂનું 'તું મન,
લખતાં જ હાઈકુ,
ઊજળું ઉર...

-

સાગરની અમિરાતમાં એક ખાબોચિયું એકલું,
સાગર ઊણો તો છલકાય નહીં, એક ખાબોચિયું એકલું...

સમાવે ખુદમાં મોતી, કરે કિનારે કાંકરા,
'પામવો કેમ કરી આ અજબ દરિયો કહે', એક ખાબોચિયું એકલું...

-

કવિએ કલ્પનામાં કેમ કરી ભાખવો રવિને,
એ તો અડીખમ રહી સઘળાં હેત 'ને સંતાપ પીતો...

અંધારા એને ખપે નહીં અંતરના કોઈ દિ' કદી,
જગના તેજ તોરણ કાજે ઝળહળતો તે એક દીવો...

-

સુકી ગુલાબની પાંખડીઓ માંથી
શ્વાસ સિંચતી મારી ડાયરી..
બેસી અટૂલી અલમારીમાં,
અંતર સુધી પ્રસરતી મારી ડાયરી..

એક એક અક્ષર તેનો,
પામવો ઝાંખવાના જળ જેવો,
આમ તો રહે મૌન પાનમાં,
પણ વાંચું તો હૈયું વલોવતી મારી ડાયરી...

-

ફુલ
કુસુમ
ને' પ્રસૂન
નામે મહેકી જવાનું..

ત્યાગ
સમર્પણ
ને' ઔદાર્ય
નામે ઝરી જવાનું..

એ જ જીવન નિત્યક્રમ....

-

कितनी अजीब बात है जिसके कान है वह नहीं सुनता और यह दिवाल है जो कानों के बिना भी सुन लेती है। प्रकृति के हर तत्व पर कविता रची गई है और शायद आज दीवाल पर भी रची जाएंगे ।
आज अपने बलबूते पर टिकी हुई दीवार सुलेखा की भी साधना थी। जब जब सुमोहन की आवाज ऊंची हो जाते थे तब तब सुलेखा कहती, 'धीरे से बोलो सब सुनेंगे, दीवारों को भी कान होते हैं' तब सुमोहन कहता था, 'सुनने दो सबको और दीवारों को भी!' सुमोहन के साथ किए गए वज्र शब्द युद्ध के बाद जब उसका सर वही दीवाल पर पटका जाता तब सुलेखा वहीं जमीन पर ढेर हो जाती थी और वही दीवार पर सर रखकर आंसू बहा लेती। और वही दीवार जिसमें जान नहीं थी वह दीवार उसके हर एक आंसू को खुद में सिंच कर सुलेखा को अगले दिन सुबह दोबारा उठने के लिए, अपने पैरों पर दोबारा खड़े होने के लिए जैसे अपना बल दे देती थी।
एक दीवार जिसने कुछ नहीं सुना वह बस सुनीता के दिल को सुन लेती थी।

-