ઢીલ મૂકી દઈએ વધારે તો બધું હાથમાંથી સરી જાય છે,
સંધ્યા ઢળતાં તો રંગ ધરવો પડે છે માત્ર એક સફેદ,
એ રંગબેરંગી આકાશ પણ અંતે વિસરી જ
વાય છે. જો વિસવાનું જ હોય સઘળું
તો શા માટે પમરાઇ જવું, શા કા
જે છે બધું અર્પીને ભલે એ
પછી કપાઈને પણ એ
મુક્ત ગગનમાં જ
બસ લહેરાઈ
જવું.

-

હોત વાત આસપાસ કે કોઈ આમની,
તો કહી દેત હા હશે એજ જે છે તમામની,

પણ આ તો કુમકુમ સજી રઢિયાળી રાતની,
ચાંદ પૂનમનો અને સેજ આખાં ય આભની..

-

ઈમોશન્સ બધા ચોરી ગયા ઈમોજીસ,
રિમાઇન્ડરસ રાખી યાદ રાખવાનું એ ભુલાઈ ગયું,

ચેટિંગ કરતાં કરતાં ચીટ થઈ જવાયું તોય,
સાથે બેઠેલા સાથે વાતચીત કરવાનું ભુલાઈ ગયું.

સ્નેપચેટ 'ને ફિલ્ટર થકી હા ,ફોટો છે ક્લિયર,
સંબંધોમાં દેખાતું ધૂંધળું કેટલું બધું ધોવાઈ ગયું.

કામ પડ્યું તો ભાઈ કોલ, કા તો મિસ કોલ,
'મિસ કોલ હતો' પૂછીને 'કેમ છો?' પૂછવાનું ભુલાઈ ગયું.

દરેક પ્રસંગો સ્ટેટ્સ થકી છે જગજાહેર,
હાજરી પુરાવી એકમેકમાં શામિલ થવાનું ભુલાઈ ગયું.

રીલ અને શોર્ટ્સમાં સમય પસાર કરતા કરતા,
ઓ માનવી આ લાંબુ જીવન કેટલું ટૂંકું જીવાઈ ગયું..

-

શબ્દોથી બાંધી શકાય એવું બાણ થા,
તું પ્રવાસી તું જ નીજ મુકામ થા.

કહીને વાત વતેસર પૂર્વે તું પરિણામ થા,
ધોમ ધખતી ધૂપમાં તું જ છાંય થા..

લાચાર કહે લોકો ભલે પણ તું સક્ષમ કાય થા,
ભેંકાર ભગાડી તું સઘળે જળબંબાકાર થા.

આપત્તિઓના લાવા લશ્કર સામે તું હુંકાર થા,
કહે જે ' તું કોણ' એ પ્રત્યુતરમાં તું પુકાર થા.

ગગને મુક્ત વાદળો સંગે તું ય આઝાદ થા,
રચી નવો આકાર ખોલી બેડી તું આબાદ થા.

ઉડાણ તારી સ્વમાની રહે તેવી તું પાંખ થા,
બાંધી મુઠ્ઠી લાખની તું સવા લાખ થા...

-

શહેરોની સડકો પર ચોમેર ધૂળ ધુમાડાની દમદમાટી,
સૂરજ ડૂબી મારી એ સંધ્યા ખોવાઈ ક્યાં એ શોધતા થતી અરેરાટી,

દલડું ખેંચાતું મંદિર ઝાલરે 'ને ડમરિયે વંટોળી પથપાટી,
આંખ મિંચતા સ્પર્શતી ઘર ભણી થતા ધણોથી ઊડતી ગામડાની માટી..

-

कुछ फरियादे दर्ज की है अपने ही नैनन में,
ना - मुक्कमल अब पलकों की सारी अदालत है ।

-

से कुल के दीपक
जल सकते हैं,
मगर,
वह दीपक
कभी कुलतारक
नहीं बन सकते।

-

બારીની રાચરચીલી બખોલમાં સર્જાયો
એક પંખીનો માળો,
રહેવા મથે ત્યાં નિશદિન હોય ઠંડી કે
કાળજાળ ઉનાળો..

કહે કોણ એને કે 'તું રોકાઈ જા કદી'
કે પછી ' ચલ જા ઉડી અહીંથી'
જે આંગણે હું..હું.. કરતો
માણસ કહે, 'અહીં તો હું જ ન્યારો..'

-

क़ाफ़िलो के जमाने में वे अकेले ही आए थे,
हो सका तो साथ बक्से में दर्द अपना लाए थे।

ओ जमाना जो दिखे वो फिर कभी तो कहना उन्हें,
छोड़ गए हैं यहां पर जो दिल भी अपना लाए थे।

-

રાહ શું હવે હેલીની એનો સ્નેહ જ મુશળધાર છે,
છબ છબ એ ખાબોચિયું જાણે ધોધમાર છે..

કોયલની શું વાણી અહીં મૌન પણ એક પુકાર છે,
વહેતા ઝરણાંની વાછંટો કેવી ધૂંઆધાર છે..

પર્વતની ટોચથી લઈ તળેટી એટલો જ વિસ્તાર છે,
કોણ જાણે કઈ ઋતુનો ધરતો એ આકાર છે..

ફૂલ નહીં પણ જાણે ફોરમ એની જ આરપાર છે,
ઉરનો ઉમરકો એનો સૂર જે સૂણકાર છે....

ફૂલ સાથેની હરીફાઈનો તુજમાં આ કેવો તરવરાટ છે,
કસોટી કેવી પ્રકૃતિની જે ખુદની જ પમરાટ છે...

લજ્જિત નયનોમાં કેવો કાજળ ઘસ્યો હુંકાર છે,
હથેળી પર ધર્યું હૈયું હવે શ્વાસ જ હારમાર છે...

-