શું મેહુલિયાનું કોઈ ઘર હશે?
કે આભ આખું મારું એવી એની જક હશે..

શું ધરામાં સમાવાની તલપ હશે?
કે ખાબકી ગયા પછી કોઈ અધૂરપ હશે...

શું મેહુલિયો એક જ તરબતર હશે?
કે આંસુના દરિયા સામે એ ખાલીખપ હશે...

શું વાદળ સાથે કદી અનબન હશે?
કે વરસીને માનવાની એની કોઈ કરતબ હશે...

શું તરસ છીપાવવી જ એની લત હશે?
કે મન મૂકી વરસી જીવાતી કોઈ કિંમતી પળ હશે...

શું મેહુલિયાનું કોઈ ઘર હશે?
કે આભ આખું મારું એવી એની જક હશે....

-

જીવનની અંતિમ સફર,
ક્યાં, ક્યારે, કોની સાથે, કેવી લખેલી છે?..કોણ જાણે?
.
.
.
.
.
તો કેમ નહીં,
જ્યાં, જ્યારે, જેની સાથે જેટલું જીવાય એટલું જીવી લેવું...

-

એક વિમાન ઉડાન ભરી અગન ગોળો બની ગયું,
પટકાયું જે ધરા પર એ પણ વેરાન કરી ગયું...

અકસ્માત, સમય, સંજોગ અને વિજ્ઞાન બધું,
અટકળોમાં જ આગ જ્વાળામાં લપટાઈ ગયું...

ક્ષીણ ક્ષીણ થઈ જહાજ કાટમાળમાં ફેરવાઈ ગયું,
ઉડાન, માસૂમ સ્વપ્ન આગ થકી રાખમાં સમાઈ ગયું...

પળ ભરની એ ક્ષણમાં ન જાણે જીવ કેવાં તડપ્યાં હશે,
આભ અને ધરાના મિલનમાં સઘળું છીનવાઈ ગયું....

-

સંઘર્ષ
.
.
સમજ
.
.
સમર્પણ....

-

સારસની બેલડી સંગાથી,
.
.
.
.
ભૂલચૂક માફ'ને
સુખદુઃખના
સહભાગી...

-

કદી વ્યોમે વાદળી, કદી ધરા ધખધખતી,
વાતા વંટોળ વાયુ હવે વખોડી સઘળી વણઝાર....

દીશશે ઈશના અવળાં સવળાં સ્વરૂપો હવે,
જ્યાં લગી માનવ નહી પહોંચે માનવતાને મઝધાર...

-

રણમાં ઉભી વીરડી,
એમ જ એકલી બોરડી..

ગાય કદી ગાણું નહીં,
જમે કોઈની સાથે ખાણું નહીં...

મનથી કટાયેલી ટીલડી,
એકમાં જ એ એકલી બેલડી,

કોઈને દે હુંકારો નહીં,
કોઈ એ પાણીનો પાણિયારો નહીં..

મન પર છવાયેલી વાદળી,
સદા સુની એની સાદડી...

ગુંજે તો ય કિકિયારી નહીં,
સાથ દે તેવી હવે એ ય સહિયારી નહીં..

-

ઘૂંટાઈ મનમાં 'ને મનમાં અંતે ઘૂંટવું કાગળ પર કેટલું,
ચહેરો જે વાંચી ન શક્યા, એ ભણ્યા તો ય અભણ જેટલું..

-

પૂછે કવિ રાતરાણીને ત્યજી તેજ તું શું પામી,
"ઓઢ્યું મેં અંધાળું 'ને વસુંધરા ફોરમ પામી..."

-

મૌનમાં પ્રસરતી આંખોની ભાષા,
ઉર સુધી વિસ્તરતી આંખોની ભાષા..

એક પલકમાં વિસ્તૃત આંખોની ભાષા
અનિમેશ અવતરી આંખોની ભાષા..

મથ્યા જેને સમજાવવા એ ન સમજ્યા કદી,
જે સમજ્યા આપણને એનેય ક્યાં સમજાઈ સઘરી
આંખોની ભાષા..

-