" আঁউসী নিশা "
স্নিগ্ধ সনা জোঁনাকত
কেতিয়াবা সময় পালে
নিশ্চয় জিৰণি লম
তোমাৰ আলসুঁৱা হিয়াৰ পৰশত।
জোনবাইৰ দেশত সাজিম এখনি
ধুনীয়া ধৰণী এয়া যে মোৰ
ৰঙীণ মনৰ ৰঙীণ সপোন।
পৰ্বতৰ ওখোৰা-মোখোৰা
বাটেদি নিগৰি অহা
হিমচেচা পানীৰ কুলু-কুলু শব্দই
কাঢ়ি নিয়ে মন-প্ৰাণ,
কঢ়িয়াই আনে অনাবিল শান্তিৰ বতৰা।
দুখে ভৰা জীৱনে মাধুৰ্য্যতা পাব
দাঁত নিকটাই হাঁহিব.....
যেতিয়া মানুহবোৰে মানুহৰ হৈ কান্দিব
হাটে-ঘাটে বহিব প্ৰীতিৰ মহামেলা।
নৱ-নৱ ৰূপে গুঞ্জৰিত হ'ব
বহুজনৰ হৃদয় ভগা ক্ৰন্দনৰ বেহুঁৰা।

-

" শীত আৰু নাই "
কুঁৱলীৰ বগা চাদৰবোৰো
উৰি গল বতাহত।
ফৰকাল আকাশত নীলা আৰু নীলা।
আঘোণৰ সোণোৱালী শস্য যেন
এতিয়া ভঁৰালৰ ৰখীয়া।
নৰাণিবোৰ হৈ পৰিছে পথাৰ।
সিহঁতে যেন আকাশৰ পিনে
মূৰ দাঙি কব খুজিছে
সোণোৱালী অতীতৰ কথা।
ফাগুন...
এয়া যে ফাগুন!
চৌদিশে বাজি উঠিছে এক অজান
অস্হিৰ উদাস ফাগুনৰ গান।
ফাগুন ফাগুনেই হয়।
যাক বহাগ বা শাওণ,
আহিন বা আঘোণ;
আন কোনো নামেৰে কৰিব
নোৱাৰি নামকৰণ।

-

তই আহিলি ন'হ
ৰিঙা ৰিঙা দুপৰীয়াটো
চুতীয়া শালিকীজাকৰ কিৰিলিত
মুখৰ হ'ল
খিৰিকীৰে চাই দেখিলোঁ
এই আকাশ জুইফুল..
লঠঙা ডালত
শিমলু ফুলীয়া সপোন..
সৰাপাতবোৰে ক'লে
এই বাটেৰে ফাগুন আহে
গুমৰাগৰ চেৱত মন দোলে
ফাগুন মানেইটো
অবুজ ভাৱনাৰ গুঞ্জন,
ফাগুন মানেইটো
প্ৰেমৰ সেউজীয়া সপোন।
ফাগুন মানেইটো আশাৰ শলিতা,
ফাগুন মানেইটো এটি মিঠা কবিতা।

-

....মন.....

তোমাৰ নীলাভ দুচকুৰ নিজৰাত
মোক ডুবিবলৈ দিয়া,
তোমাৰ যৌৱনা দুবাহুত মোক
গলি যাবলৈ দিয়া,
এয়া সময়ৰ আহ্বান,
ওচৰ চাপিবলৈ দিয়া....!

দুচকুৰ কাজলক বিয়পিবলৈ দিয়া,
দুচকুত স্বপ্নৰ পথিকক আগবাঢ়িবলৈ দিয়া...
ক্ষন্তেকৰ বাবে হ'লেও দেহাত্মাক জ্বলিবলৈ দিয়া,
লাজ-অভিমানবোৰক অলপ
ঠেহ পাতিবলৈ দিয়া...
এয়া সময়ৰ আহ্বান,
ওচৰ চাপিবলৈ দিয়া....!

দেহটো চুই দিয়া
কিন্তু এনেকৈ চুবা যেন
ই এক সংগীতৰ আলোড়ণ হয়,
তোমাৰ চুলিকোছাৰ আঁৰত এন্ধাৰ লুকালে,
চুলিকোছা মেলি দিয়া...
নিশাটো মুক্ত হওঁক l

-

মোৰ দুচকুত জীৱন সপোন আঁকি দিছিলা তুমি
মোৰ প্রতিটো খোজত ৰখীয়া হৈ আছিলা তুমি ,
যি পথেৰে বুলিছিলোঁ বাট
সেউজীয়া অথা শিলাময়
তোমাৰ বিশ্বাসে মোক খোপনি দিছিল
প্রতিটো খোজত ।
প্রতিটো ধুমুহাৰ ধেৰেকনীৰ  ৰাতি
মোৰ কপালত তোমাৰ অদৃশ্য স্পৰ্শ ,
সোঁৱৰাই আছিলা কিজানি…
কোনো ৰজা- মহাৰজাৰ কাহিনী ।
ধুমুহাত বিধ্বস্ত হৈও
ওঁঠত লাগি ৰৈছিল যি জীৱনৰ গান
সেই গানৰ সুৰ তোমাৰেই
নাছিল জোনো দেউতা…??
কেৱল মাত্র থিয় হ’বলৈ শিকা নাছিলোঁ মই !
তোমাৰ আঙুলিত ধৰি ..!
তুমি শিকাইছিলা কেনেকৈ খোপি খোপি
বাট বুলিব লাগে শিল জীৱনৰ পথত ।
কেনেকৈ থিয় হব লাগে জীৱন নদীৰ পাৰত।
আজিও
মোৰ চৌপাশে তোমাৰ খোজৰ শব্দ দেউতা
মোৰ ওঁঠত তুমি দি যোৱা জীৱনৰ গান
মোৰ নিশ্বাসত তোমাৰ বিশ্বাস
দেউতা অ' …কুশলেই আছো মই ।

-

জীৱন এক অভিনয়
ৰহস্যময় পৰিছয়
আশা নিৰাশাৰে মেটমৰা এটি কবিতা
দুৰ্বোধ্য অৱসাদৰ এটি গান ।
জীৱন হেনো দৃশ্যমান হয় কবিতাত
শব্দবোৰ ৰূপকাৰ,
অনুভূতি বোৰ সুৰকাৰ,
জীৱন যুঁজ চলাই নিয়াৰ অঙ্গীকাৰ!
জীৱন হ'ব পাৰে প্ৰিয় অপ্ৰিয়তাৰ কাৰক,
কবিতাও বোধ হয় কাৰোবাৰ
প্ৰিয় অপ্ৰিয়তাৰ নিদৰ্শন !
আজি উপলদ্ধিৰ শিখৰত বগাইছোঁ
অজান অবুজ ভাষাৰ শিকিছো
গভীৰ অৰ্থবহ সৰলতা ,
জীৱন আৰু কবিতাত আছে তীব্ৰ সংগ্ৰাম,
প্ৰতিদ্বন্দিতা আৰু কতযে দীঘল হমুনিয়াহ !

-

ৰঙা বেলিটিয়ে বিদায় ল'লে
আকৌ কালি আহিম বুলি কয়,
কলা পোছাক পৰিধান কৰি
সন্ধিয়াক আঁকোৱালি লয়।
মৃদু মলয়া শান্ত বতাহজাক
নিৰৱতাৰে ভাঁহি আহে,
দুখৰ ছাঁ লয়োঁ যেন
আঁধাৰত জোনে হাঁহে।

-

পালতৰা নাৱৰ
বতাহেই 🍃 সাৰথি !
মায়াময় জীৱনৰ
কোন বাৰু লগৰী ?
নদীৰ কাষত বহি
মনে মনে
স্মৃতি বোৱাইছে 🙍।

-

এনেকৈ কোৱা হেঁতেন কোনোবাই ...
তুমি ক'লা ছাৰ্টটো নিপিন্ধিবা ভাল নালাগে ।
আৰু দাড়ি খিনি ৰাখিবা চোন দেখিব ধুনীয়া লাগে !
তুমি ফিট হৈ বাইক খন চলাবা ,
চাগাৰেট কিয় খোৱা বেয়া বস্তু বোৰ নাখাবা ।
এনেকৈ ক'বলৈ থকাহেঁতেন কোনোবা.....
মা' কচম আখৰে আখৰেই মানিলোহেঁতেন ।

''এবাৰ কৈ দিবা মোৰ শপত চিগাৰেট নুচুবা !'
জিন্দেগী চিগাৰেটৰ ফালেই নাচাওঁ ।
এবাৰ যদি ক’লেহেঁতেন মদ নাখাবা !
চাল্লা; মদৰ ছাঁটোও কোনোদিনে হাত নলগাওঁ ।
এনেকৈ কোনোবা ক'বলৈ থকা হেঁতেন,
চাল্লা মই চাগে আটাইতকৈ ভাল মানুহটো হৈ গ'লোহেঁতেন ।

-

তোমাক অনুভৱ কৰো !
ৰাতিপুৱা ফুলি থকা ;
ফুলৰ মাজত....
তোমাৰ অনুভূতিয়ে,
জগাই তুলিছিল ;
মোক শুৱাপাতিৰ পৰা ৷
হৃদয়ৰ বহু গভীৰতালৈ !
শৰীৰৰ প্রতিটো অংগলৈ ,
শিৰাই উপশিৰাই বিয়পি পৰিছিল ;
তোমাৰ প্ৰেমৰ মাদকতা ৷
প্রতিটো ক্ষনে ক্ষনে
তোমাৰ সতে কতোৱা সময় ,
কেতিয়াবা হাঁহি ধেমালিৰে
উৎফুল্লিত কৰা ,
প্রতিটো মূহর্তই যেন
তুমি আৰু তুমি ।
তুমি এটি বাস্তৱ পৃথিবী ;
মোৰ চৌপাশত ৷

-