ମୁଁ,
ଅସମ୍ଭବ
ସୁଦୂର ଆକାଶେ
ତୃଷ୍ଣା ଆତୁର ଉଲ୍କାପିଣ୍ଡ!

ତୁ,
ନିଛାଟିଆ
ନୀରବ-ଏକେଲା
ଅମାବାସ୍ୟା ର ମୋ ଗାଁ ଦାଣ୍ଡ!

ପ୍ରଭାସ..

-

ମୋ ଶବ୍ଦ ରେ ମୁଁ
କଳଙ୍କ ଅସୁମାରୀ
ତୁ ଭୁଲି ଯା ମୋତେ
କବିତା ର ଦୁନିଆ ଟା ମିଛ!

-

ରାତି ର ଅଜବ
ଆଲୋଚନା ଘରେ
ଖାଲି ତୁ ଆଉ ମୁଁ!
ସକାଳେ ଝୁରୁଛି
ଅସଜଡ଼ା ସବୁ
କୁହୁଳା ସ୍ମୃତି ର କୁହୁ!

-

ଚିଠି

ଠିକଣା ରେ
ଅତୀତ ଟେ ଥାଏ!

ମାଟି ରାସ୍ତା,
ଚାଳ ମଥାଣ,
ଘର ଭୁଲିଥିବା ସମୟ,
ଦିନେ ଭେଟ ହେବେ!

ସଞ୍ଜ ଆଲୁଅ ରେ
ନିବୁଜ ଲଫାପା ରୁ
ଲେଉଟି ଆସିବୁ ତୁ !

ପାଗିଳୀ ଲୋ,
ମୁଁ କଣ ଆଉ ମନେ ପଡ଼େ?
ଯେବେ ମୁଁ ଏଠି କାନ୍ଦେ,
ସେଠି, ତୋ ଲୁହ ପୋଛୁଥିବ କିଏ?

(ଵାୟା, ତା'ର)

-

ଫେରିନୁ ତ ତୁ?
ସ୍ବପ୍ନ ର ଅସଜଡା
ବହି ଥାକ ପରେ
ଶ୍ୱାସରୁଦ୍ଧ ସ୍ମୃତି ଟିଏ ପରି
ଏଠି,
ବାଟ ଖୋଜେ ମୁଁ!
ବାଟ ଖୋଜେ ମୁଁ!
ବାଟ ଖୋଜେ ମୁଁ!

ଯାଯାବର.

-

ବାକି ଥିଲା ଦି ଢ଼ୋକ ଅନ୍ଧାର କଫି କପ ରେ।

ମହମ ଧାର ରେ ବତୁରୁ ଥିଲା ରାତି।

ଜଳୁଥିବା ସିଗାରେଟ, ଆଉ କୁହୁଳା ଛାତି ବାଟଖୋଜୁଥିଲେ ଫର୍ଦେ କାଗଜ ରେ।

ଯନ୍ତ୍ରଣା ର ପରିସୀମା ମାପୁ ମାପୁ, ଫୁଟିଲା କବିତା, ଜିଁ ଉଠିଲେ ଆଉ କିଛି ଘା!

ହାଃ ହାଃ ହାଃ
ହାଃ ହାଃ ହାଃ

ପ୍ରଭାସ.

-

ସମୟ, ଶିକୁଳି,
ଶବ୍ଦ, ସ୍ଵାଧୀନତା
ସହଜ, ଅସହଜ,
ତୁ, ମୁଁ,
ସେ, ସ୍ମୃତି,
ଆଜି ସବୁ ଏକାଠି ଏମିତି,
ଯେମିତିକି ରକ୍ତ ଆଉ ଶୀତଳତା
ମୋ ଛାତିରେ!

ସେ କବିତା ରେ ଦାଗ ହେଉ
କି ନୀରବତା ର ମୋହ,
ସେ ପ୍ରାର୍ଥନା ହେଉ
କି ପ୍ରବଞ୍ଚନା,
ସେ ଅନ୍ଧାର ର ଆଲିଙ୍ଗନ ହେଉ
କି ଆଲୋକାଭିମୁଖି ସ୍ଵପ୍ନ,

କଣ ଫରକ ପଡେ ଯେ?

ତୋ ଠୁ ଦୁନିଆ କୁ ଫେଡ଼ି ଦେଲା ପରେ,
ଭାଗଶେଷ ଘରେ କିଛି ତ ନଥିଲା!

କଣ ଫରକ ପଡେ ଯେ?

ସେପଟ ଦୁନିଆ ର ବଗିଚାରେ
ଫୁଲ ସବୁ ନାଲି ହେଉ କି ଗୋଲାପି,

କଣ ଫରକ ପଡେ ଯେ?

ପ୍ରଭାସ..

-

ମଲା ଜହ୍ନ,
ମିଛ ରାତି,
ମଉଳା କବିତା..

ତୋ ଗାଁ,
ମୋ ଘା..

ତୋ ଛାତି ରେ
କୋଳାହଳ ସେଠି
ଆଉ ଏଠି,
ମୁଁ
ଖାଁ ଖାଁ..

ପ୍ରଭାସ..

-

ଚାଲ୍ ଭାଙ୍ଗିଦେବା
ଆଉଥରେ ସବୁକିଛି,
ଆଖି ର ଡେଣା ରେ
ଏଠି ଆଉ ଉଡୁନି ଯେ
ସ୍ଵପ୍ନ ର ପ୍ରଜାପତି!

ପ୍ରଭାସ..

-

ଉଜାଡି ଦେବି
ଆଉଥରେ ସବୁକିଛି,
ମୋତେ ଥରେ
ସଜାଡି ତ ଦେଖ୍!

ପ୍ରଭାସ.

-