खुदा की दी हुई हर चीज़ में, उसकी इक 'अज़मत नज़र आती है,
के पत्तों में भी देखो तुम, कैसी ये कारीगरी नज़र आती है।

ये आसमाँ की बुलंदी, ये ज़मीं का फ़र्श बन जाना,
हर एक ज़र्रे में उसकी, कैसी ये कुदरत नज़र आती है।

इंसान की ख़ामोशी में, छिपी है कितनी बातें,
समझने वाले को उसमें, इक नई हिकमत नज़र आती है।

मोहब्बत की अदाओं में, छिपी है कितनी सच्चाई,
के सच्चे आशिकों में ही, उसकी सूरत नज़र आती है।

'ख़ामोशी' भी कहेगी, ये कैसी है तेरी दुनिया,
जहाँ हर चीज़ में रब की, बस 'अज़मत ही नज़र आती है।

-

એક દોરો છે જે બાંધે છે, બે હૃદયને સાથ,
એને જ તો કહેવાય છે, મધુર સંબંધ ની વાત.
ક્યારેક નાજુક હોય એ, ક્યારેક મજબૂત બને,
પ્રેમ, વિશ્વાસ ને લાગણીથી, એ સદા મહેકે.
કોઈ સંબંધ લોહીનો, તો કોઈ લાગણીનો તાંતણો,
કોઈમાં હોય મૌન વાતો, કોઈમાં શબ્દોનો રણઝણાટો.
સુખમાં સાથ આપે ને, દુઃખમાં બને આધાર,
એ જ સાચા સંબંધની, સાચી અને સુંદર સાર.
ખટાશ આવે ક્યારેક, ક્યારેક મીઠાશ ભળે,
પણ સમજણનો સ્પર્શ જો હોય, તો કોઈ ગાંઠ ન પડે.
સંબંધ એટલે જીવન, સંબંધ એટલે શ્વાસ,
એના વિના જીવવું, જાણે એક ખાલી આભાસ.
'ખામોશી' પણ કહે છે, સંબંધોનું મૂલ્ય છે અનમોલ,
એને જાળવી રાખો, એ છે જીવનનો સાચો તોલ.
કારણ કે જ્યારે બધું જ છૂટે, ત્યારે આ જ સંબંધો રહે,
જે આપણને જીવતા રાખે, ને જીવનનો માર્ગ કહે.

-

અભિમાની જીવ જ્યારે ચાલે, ધરતી પણ ધ્રુજી ઊઠે,
પોતાની જ ધૂનમાં એ ખોવાયેલો, સૌને તુચ્છ ગણી જૂએ.
ન સાંભળે કોઈની વાતો, ન માને કોઈ સલાહ,
અહંકારના નશામાં ચૂર, બસ પોતાની જ ચલાવે રાહ.
વિચારે પોતે જ સર્વશ્રેષ્ઠ, ને સૌથી ઊંચો છે મહાન,
પણ ભૂલી જાય છે કે, માટીમાં મળવાનું છે એક દિવસ આ જાન.
તૂટે છે જ્યારે આ વહેમ, ત્યારે બહુ મોડું થઈ જાય છે,
અભિમાની જીવ ની, અવારનવાર આ જ ગતિ થાય છે.
સત્તા હોય કે સંપત્તિ, રૂપ હોય કે વિદ્યાનો ભાર,
જ્યારે ચડે છે ઘમંડ, ત્યારે જીવન બને છે બેકાર.
ન રહે માન કોઈનું, ન રહે કોઈની પરવા,
અંતે તો એકલવાયું જ રહે છે, એનો સાથ છોડી દે છે હરવા.
'ખામોશી' પણ કહે છે, આ ઘમંડ છોડી દે માનવ,
નમ્રતામાં જ છે સાચી શોભા, ને એમાં જ છે જીવનનો વૈભવ.
ક્ષણભંગુર છે આ દેહ, ને ક્ષણભંગુર છે આ માયા,
અભિમાની જીવ છેતરાય, જો ન સમજે આ કાયા.

-

Paid Content

-

મારી કલમ ઉપાડી, હું નીકળી છું સફરે,
જ્યાં વિસ્તરેલું છે એક, શબ્દોનું વન ગહેરે.
અહીં વૃક્ષો નથી કોઈ, નથી કોઈ સરિતાઓ વહેતી,
છે માત્ર શબ્દોની કતારો, ને કલમ સદા રહેતી.
કોઈ શબ્દ છે ઊંચો, જાણે વટવૃક્ષ પુરાણું,
કોઈ છે ઝીણું પાન, ને કોઈ મોતી રળિયામણું.
અહીં મૌન પણ શબ્દ છે, ને ચીસ પણ એક વાક્ય છે,
દરેક લાગણીનું, અહીં પોતાનું એક સ્થાન છે.
ભૂતકાળના પડઘા, ને ભવિષ્યના સપનાઓ,
વર્તમાનની વેદનાઓ, ને સુખના ઝરણાઓ.
બધું જ કેદ છે અહીં, આ શબ્દોના વન માં,
મળી જશે તને તારું, જો શોધીશ તારા મનમાં.
'ખામોશી' પણ કહે છે, આ વનમાં ભટકી લે તું,
તારા જ અસ્તિત્વને, આ શબ્દોમાં શોધી લે તું.
કારણ કે આ વન છે, તારા જ વિચારોનું દર્પણ,
જ્યાં શબ્દે શબ્દે છૂપાયું છે, તારા આત્માનું સર્જન.

-

ये कैसा शोर है बाहर, ये कैसा तुमतराक़ है,
के दिल की धड़कनों में भी, अब एक नया इत्तफ़ाक़ है।

कभी थे ख़ामोशी के पहरे, हर एक आहट पे था पर्दा,
मगर अब हर तरफ़ देखो, ये कैसा अफ़रा-तफ़राक़ है।

सितारे भी हैं सहमे से, हवाएँ भी हैं हैरान,
न जाने कौन सी दुनिया का, ये आज खुला वर्राक़ है।

मोहब्बत की गली में भी, अब सुकून मिलता नहीं,
के हर एक मोड़ पे दिल का, सुनाई देता धमाक़ है।

'ख़ामोशी' भी कहेगी, ये कैसी है क़यामत,
के हर सू फैल गया है, बस एक ये तुमतराक़ है।

-

जो राज़ था दिल में कब से, आज उसका इंकिशाफ़ है,
हर एक चेहरे पे अब तो, दर्द का अक्स साफ़ है।

छिपा के रखा था जिसको, हर एक नज़र से हमने,
वो बेनक़ाब होकर आया, कहाँ वो अब ख़िलाफ़ है।

ये कैसी हक़ीक़त है, ये कैसा है समाँ अब,
के हर एक सच पे पर्दा, और हर झूठ बे-लिहाज़ है।

ख़ुद अपनी ही निगाहों में, हम इतने गिर गए हैं,
के अब तो आईने में भी, मुश्किल हमारा हिसाब है।

'ख़ामोशी' भी कहेगी, ये कैसी है दुनिया,
जहाँ हर भेद खुलने पर भी, सब कुछ चुपचाप है।

-

बात बात पर यूँ ही रूठना, ये कैसा तुम्हारा शगल है,
ज़रा सी बात पर ही बस, बदल जाता ये पल है।
कभी हंसते, कभी रोते, कभी चुप हो जाते हो,
न जाने कौन सी उलझन में, तुम खुद को पाते हो।
बात बात पर मेरी, अगर तुम्हें बुरी लगती है,
तो कह दो ना, क्यों ये चुप्पी तुम्हें जकड़ती है?
दिल के राज़ खोलो तुम, ज़रा कहो तो सही,
हम तो तुम्हारे हैं, दूर जाएँगे नहीं कभी।
ये छोटे-छोटे झगड़े, ये हल्की सी नाराज़गी,
कहीं बढ़ा न दें दूरियाँ, कहीं बन न जाए बेचारगी।
रिश्ते नाजुक होते हैं, सँभाल कर चलना पड़ता है,
बात बात पर यूँ ही, कहाँ सब कुछ अच्छा रहता है।
'ख़ामोशी' भी यही कहती, अब तो समझ लो तुम,
वक़्त रहते सुलझा लो, ये सारे शिकवे और ग़म।
बात बात पर यूँ ही, अगर उलझते रहोगे,
तो एक दिन तन्हाई में, तुम खुद ही रहोगे।

-

કાળી બિલાડીએ કાપ્યો રસ્તો, ને દૂધ ઢોળાયું અચાનક,
કોઈ કહે છે અપશુકન છે, થાય છે મનમાં કઈક અજગનું.
પણ શું ખરેખર નિયતિ, આ નિશાનીઓમાં બંધાયેલી છે?
કે પછી આ તો ભ્રમણા છે, જે મનની નબળાઈ કંડારેલી છે?
કાચ તૂટે ને શંકા આવે, જાણે કંઈક ખોટું થવાનું,
કામ પરથી પાછા વળીએ, જો કોઈ છીંક ખાય સામે.
શ્રદ્ધાનો દોર મજબૂત હોય, તો શું આ બધું રોકી શકે?
કે અંધશ્રદ્ધાના ભાર નીચે, માણસ વધુ દબાઈ શકે?
પ્રયત્નોની ઉણપ હોય ત્યાં, સૌ દોષ દે અપશુકનને,
નસીબના માથે ઢોળી દે, પોતાની ભૂલોના કારણને.
પણ જે સાચી લગનથી, ને મહેનતથી આગળ વધે છે,
એને ક્યાં રોકી શકે છે, આ નાના મોટા અપશુકનો?
'ખામોશી' પણ કહે છે, ભરોસો રાખો પોતાના પર,
સકારાત્મક દ્રષ્ટિથી, જુઓ આ જગતને ભરપૂર.
અપશુકન તો ફક્ત, મનના ડરનું પ્રતિબિંબ છે,
હિંમતથી ચાલો તો, હર પળ શુભ જ શુભ છે.

-

Paid Content

-