সকলোৱে বুজি পায় কেৱল অলপ সময়ৰ ব্যৱধান থাকে ।

সময়ে কব সময়ে গাব সময়ে দেখাব
সময়ে পাহৰাই নিব।

ফাগুন আহিছিল বলীয়া কৰি.. আকৌ যাবগৈ।

-

কিন্তু কিয় জানো তুমি উভতি আহিবা বুলি
মনটোৱে সাংঘাটিক কবিতা লিখি পেলালে।

-

গছৰ ডালৰ কেৰকেৰকৈ শব্দটোৱে কিন্তু সেইদিনা অলপ মনটো গধুৰ কৰি তুলিছিল।
গা ধুই কাপোৰ সলোৱা এৰি জুইকুৰা বাহিৰতে জ্বলাই গা গৰম কৰিলে, নিয়ম বোলে খৰি দি আহিলে এনে কৰে তাতে ঘৰত সি অকলে থাকে ।
দুৰৈত শিয়ালৰ হোৱা....

-

সৃষ্টি ৰৈ যায়

-

এবাৰ সৰু সৰু শিল
আকৌ এবাৰ ইটা
ক্ৰমান্বয়ে ওজন বাঢ়িছে
পাহাৰ বনাব খুজিছো
তোমাৰ বুকুত
তুমি ভাগৰি পৰিছা
মই জানো...
মোৰ ভুল...
মই জানো
ভাল সন্তানে এনে নকৰে
দেউতা ক্ষমা কৰিবা
ভাল সন্তান হব নোৱাৰিছো
নাজানো কিয় এনেকৈ ভাবি ভাবি ভাগি পৰিছো
হয়তো ডাঙৰ হৈছো মই..দেউতা ।

-

মৌনতাৰ কবিতা...
তুমি মোক তোমাৰ ডায়েৰিখন দেখুৱাইছিলা
পৃষ্ঠা নং 53
চেপেটা হৈ লাগি ধৰা ভেকুৰ লগা গোলাপ
বৰণহীন
সুবাস নাই আছে মাথো স্মৃতি
জীৱন নামৰ সেউজীয়া ডায়েৰীখন।

-

শব্দৰ পৰিধি কিমান
মনৰ পৰিধি কিমান
সকলোবোৰ দেখোন
তোমাতেই আৰম্ভ
তোমাতেই শেষ।

-

অচিনাকি পখী তুমি দূৰণিৰ
চিনো মাথো তোমাক
তোমাৰ মাতেৰে..
উৰি উৰি যোৱা
আকাশ ফালি..
চিলা নহয় তুমি
নাটানে ৰচীৰে।

-

তুমি বৰষুণ ভাল পোৱা...!

মই আজি মেঘ হবলৈ খোজো... ক'লা মেঘ।

-

বতাহ এজাক বলি আছিল খুউব যোৰকৈ গাত লাগিল গাৰ নোম বোৰ.... , বতাহৰ লগত দুৰৈৰ পৰা ভাহি আহিল কিছু ধ্বনি...


" মই আচল অসমীয়া মোৰ দেউতা নাম....মোৰ মাৰ নাম.... "

-