ഓർമ്മകളുടെ തെരുവുകളിൽ
പാദങ്ങൾ ഇടറി അലയുമ്പോൾ
ഉള്ളിലൊരു രക്ത സാഗരം
ആർത്തലയ്ക്കും,
അതിന്റെ അലകളിൽ
ആടിയുലഞ്ഞ ഹൃദയം
സ്പന്ദിക്കാൻ മറന്ന്
മൃത്യുവിന്റെ കനിവിനായി
മിഴിപൂട്ടി നിൽക്കും...!

-

ഓരോ നിമിഷവും
മൃത്യുവിന്റെ കനിവിനായി
കാത്തിരിക്കുക എന്നതിനേക്കാൾ
വലിയ നിസ്സഹായത
ഈ ഭൂമിയിൽ ഉണ്ടാവില്ലത്രെ...!

-

ചെമ്പരത്തി നീയൊരു
നൊമ്പരത്തി പൂവ്,
ഋതുക്കളറിയാതെ പൂത്തവൾ
ഉടലാകെ കനൽ വിതറിയവൾ
ഉള്ളിലാർദ്രമായി തേങ്ങിയവൾ
ചെമ്പരത്തി, നീയൊരു
തീരാനോവിൻ പൂവ്...!

-

തളരുമ്പോൾ താങ്ങാവാൻ
ആരുമില്ലെന്ന തിരിച്ചറിവാണ്
തളർന്നു വീണുപോവാതെ
പിടിച്ചു നിൽക്കാനുള്ള
കരുത്ത് നൽകുന്നതും...!

-

ഓർമ്മകളാൽ പൊള്ളിയടർന്നപ്പോൾ
കുടഞ്ഞെറിഞ്ഞ ഏതോ വേനലിന്റെ
പകുതിയിൽ നിന്നെയും
വലിച്ചെറിയാൻ ശ്രമിച്ചു നോക്കി
പക്ഷേ, അപ്പോഴേക്കും
നീ മിഴികളും കടന്ന്
ബുദ്ധിയെയും തോൽപ്പിച്ചു
ഹൃദയത്തെയും പിന്നിട്ടു
ആത്മാവിൽ ചേക്കേറിയിരുന്നു....!

-

നീ എനിക്കായി
കാത്ത് നിൽക്കുന്നിടമാണ്
എന്റെ യാത്രയുടെ ദൂരം,
അതിനിയൊരു പക്ഷെ
മരണതീരത്തിനും അപ്പുറമെങ്കിൽ,
ഒരായുസ്സിന്റെ ദൂരമെന്ന്
വരികളിൽ ആത്മാവിനാൽ
രേഖപ്പെടുത്തി വയക്കാം...!

-

:ഇടയ്ക്കൊക്കെ അറിയാതെ
മിഴികൾ തുളുമ്പാറുണ്ടോ?

:അറിയാതെ അല്ലല്ലോ,
മനസ്സ് നിന്റെ ഓർമ്മകൾക്ക്
കൂട്ടിരിക്കുമ്പോഴല്ലേ?

-

വിടപറച്ചിലുകൾക്ക് എന്തൊരു നീറ്റലാണ്,
വീണ്ടും കാണാമെന്ന പ്രതീക്ഷയിലേക്ക്
മനം കൊരുത്തു വെക്കുമ്പോഴും
വേർപാടിന്റെ നോവിൽ
ഹൃദയം വിണ്ടുകീറുന്നുണ്ട്...!

-

മായുന്ന സ്മൃതികൾ
______________________

സ്മൃതിപഥങ്ങളിൽ നിന്നകലുന്നു വെളിച്ചം
പെരുകുന്നു ഇരുൾ, തെറ്റുന്നു സ്മൃതിതാളങ്ങൾ
തെളിയുന്നതില്ല പിന്നിട്ട വഴികളൊന്നും പിന്നെയാ,
പൊയ്പ്പോയ കാലങ്ങളൊന്നുമെ മനതാരിൽ

ഇരുളുന്നു ജീവിത പാതയാകെ മറയുന്നു
കണ്മുന്നിൽ നിന്നുമാ ഭാവിതൻ നടവഴിയും
പിന്തിരിഞ്ഞോടുവാൻ ശക്തിയില്ലിനി പാദങ്ങളിൽ
മുന്നേറുവാൻ നേർത്തൊരു നെയ്ത്തിരി ശേഷിപ്പതില്ല

നിശ്ചലമാകുന്നു തനുവും പിന്നെ, കാലവും
മൗനമാകുന്നു ഘടികാരമണികളും, പ്രകൃതിയും
പെയ്യാൻ മറന്നലയുന്നു മഴമേഘങ്ങളും
അഗ്നിനാളങ്ങൾ വർഷിക്കാൻ മറക്കുന്നു വേനലും

പൂവിടാൻ മറന്നു തേങ്ങുന്നു വസന്തവും
നീഹാരത്തെ പുണരാൻ മടിക്കുന്നു ശിശിരവും
സ്‌മൃതികളിൽ ചേക്കേറാതെ മടങ്ങുന്നു ഋതുക്കളും
സ്‌മൃതിയിലാകെ പടരുന്നു കൂരിരുളിൻ സന്തതികൾ.

-

നിന്നിൽ നിന്നുള്ള
ഓരോ മടങ്ങിപ്പോവലുകളും
എന്നിൽ അത്രമേൽ
നോവോർമ്മകളും
നൽകിയിട്ടുണ്ട്....!

-