اُس کے انتظار میں

سَنور رہی ہیں کوئی آنکھیں میرے حُسن کے افتخار میں،
میں آئینہ بن کر کھڑی ہوں اُس شَخص کے انتظار میں

وہ آئے گا آج بھی ذرا دیر سے مجھ سے ملنے کے لیے،
یہ سوچ کر بِتا دیے کئی برس ایک سانجھ کے انتظار میں

بڑی عجیب سی کشمکش ہے اِس دِل کی تعلیم میں میرے،
آج کل خالی صفحے جو پڑھنے لگی ہوں اُس ادب کے انتظار میں

کوئی تو شرر ہے اُس کے ثقافت میں جناب،
یوں ہی بسر نہیں کرتی میری نگاہیں کسی غیر کے انتظار میں

-

तिच्याशी भेट

कित्येक वर्षांनी
पुन्हा भेटायची हट्ट धरलाय तिनं.
मनात विचार येतो—
तिच्या डोळ्यांत पाहताना
कसं लपवू मी माझ्या भावना?

काय बोलू? कसं बोलू?
मनात ठरवत असतो, पण
शब्द कुठेच सापडत नाहीत—
जणू हृदयाच्या कोशात
सगळी अक्षरे हरवली.

जर नाही भेटलो तर ती म्हणेल—
आता तर तू शहाणा झालास
बहाणे करू लागलास माझ्याशी
आणि तिला कळून जाईल
खोट्या गोष्टी विणतोय तिच्यासाठी.

ती वारंवार विचारते—
मी तिला विसरलो का आता?
पण ती विसरली आहे बहुतेक—
की ती कधीची मला सोडून गेली
पण मी अजूनही तिथच थांबलोय.

-

मैनूं क्यूँ वेखदा रहिन्दा ऐं

उह हर वार पुछदी रहिन्दी है,
तूं मैनूं ऐना क्यूँ वेखदा रहिन्दा ऐं,
की मैं सोहणी नहीं लगदी,
जा कोई होर गल ऐ, जो मैनूं लुकांदा रहिन्दा ऐं?
दस मैनूं, अज्ज मैं जाण के रहांगी।

हुण उस कुड़ी नूं मैं किवें दस्सां,
कि मैं उसनूं ही क्यूँ वेखदा रहिन्दा हां,
किवें कहां उसनूं कि जद वी तेरे कोल रहिन्दा हां,
तां मैनूं होर कुछ कित्थे नजर आउंदा ऐ?
मेरीआं नजरां दी तां सिरफ तूं ही तलब हैं,
इह उह प्यास है जो चाह के वी मुकदी नहीं।

तैनूं वेख के दिल करदा ऐ, कि तेरा मथा चुंम लवां,
दुनियां छड्ड के तेरे कोल बहि जावां,
तेरीआं मासूम अख्खां नाल ढेर सारियां गल्लां करां,
अते तेरे झुमकियां कोल मुस्करांदियां सो जावां।

मैं इक इक करके सारियां गल्लां दस्स वी दियांगा,
फिर वी तूं ओही पुछेंगी—
ओए झूठे, सच सच दस्स, तूं मैनूं क्यूँ वेखदा रहिन्दा ऐं?

-

ਮੈਨੂੰ ਕਿਉਂ ਵੇਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਐਂ

ਉਹ ਹਰ ਵਾਰ ਪੁੱਛਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ,
ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਐਨਾ ਕਿਉਂ ਵੇਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਐਂ,
ਕੀ ਮੈਂ ਸੋਹਣੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦੀ,
ਜਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਗੱਲ ਐ, ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਲੁਕਾਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਐਂ?
ਦੱਸ ਮੈਨੂੰ, ਅੱਜ ਮੈਂ ਜਾਣ ਕੇ ਰਹਾਂਗੀ।

ਹੁਣ ਉਸ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਦੱਸਾਂ,
ਕਿ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਹੀ ਕਿਉਂ ਵੇਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ,
ਕਿਵੇਂ ਕਹਾਂ ਉਸਨੂੰ ਕਿ ਜਦ ਵੀ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ,
ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਹੋਰ ਕੁਝ ਕਿੱਥੇ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ ਐ?
ਮੇਰੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਦੀ ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਤੂੰ ਹੀ ਤਲਬ ਹੈਂ,
ਇਹ ਉਹ ਪਿਆਸ ਹੈ ਜੋ ਚਾਹ ਕੇ ਵੀ ਮੁਕਦੀ ਨਹੀਂ।

ਤੈਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਐ, ਕਿ ਤੇਰਾ ਮੱਥਾ ਚੁੰਮ ਲਵਾਂ,
ਦੁਨੀਆਂ ਛੱਡ ਕੇ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਬਹਿ ਜਾਵਾਂ,
ਤੇਰੀਆਂ ਮਾਸੂਮ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਢੇਰ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਾਂ,
ਅਤੇ ਤੇਰੇ ਝੁਮਕਿਆਂ ਕੋਲ ਮੁਸਕਰਾਂਦਿਆਂ ਸੋ ਜਾਵਾਂ।

ਮੈਂ ਇਕ ਇਕ ਕਰਕੇ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦੱਸ ਵੀ ਦਿਆਂਗਾ,
ਫਿਰ ਵੀ ਤੂੰ ਓਹੀ ਪੁੱਛੇਂਗੀ—
ਓਏ ਝੂਠੇ, ਸੱਚ ਸੱਚ ਦੱਸ, ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਕਿਉਂ ਵੇਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਐਂ?

-

When I First Saw Her

The moment I saw her for the first time,
I found my poem in exquisite rhyme.

She was someone like a sparkler's light,
Or maybe it was love at first sight.

I don’t know what I was feeling for her,
Everything blurred, yet she stayed clear.

I haven’t seen anyone like her anywhere,
Those loquacious eyes and a special flair.

She carried a universe behind her veil,
Like the Cinderella of my secret fairy tale.

-

تیرا علم ہے مجھکو...

تجھے تکنے سے فرصت نہیں ان آنکھوں کو،
جیسے تارے تکتے ہیں آسماں میں چاند کو۔

ہوش کھونا ہے مجھے پھر تجھے دیکھ آشنا،
پھر بےہوشی میں ہونے کا گمان ہے مجھکو۔

سب ہے یہاں، سب کچھ تو ہے یہاں پر،
تیرا علم ہے مجھکو، بس میری خبر نہیں مجھکو۔

ایک سیّارہ گزرا ہے میرے فلک سے تیری گلیوں تک،
لگتا ہے، ملنے آئی ہے میری فریاد میرے احباب کو۔

فکر ہے تیری، ذکر ہے تیرا، ان لبوں پر کتنے بہانے ہیں،
کتنے عرصے گزار دیے تیرے بغیر،
اور کتنے گزارنے باقی ہیں مجھکو...

-

Every morning whispers something

Every morning whispers something,
Like a hidden tale wrapped in a silent string.
Sometimes in the sweet sighs of the breeze,
Sometimes, in the gentle, misty footsteps, it leaves.

Slowly, pulling me from the world of dreams,
Silently, it goes to meet the sun’s warm beams.
It quietly fades away the moonlit sky,
And vanishes into the realm of twinkling stars on high.

Then, behind clouds in the brightening light,
The sun rises slowly, taking flight.
It carries the whole air in its gentle murmur,
Announcing a new date, a brand new day’s wonder.

Yes! Every morning whispers something soft and fey,
Telling a brand new story everyday.

-

पता भूल गए...

लिखे सौ खत एक नाम से तुम्हारे,
बस पता लिखना भूल गए।

जिन लफ्जों में थी बस बात तुम्हारी,
वो तुम्हारे तलबगार बनकर रह गए।

कुछ अल्फाज मुंतजिर में थे हमारे,
कुछ कागजों पर बिखरकर रह गए।

ऐसे करते-करते ना जाने कितने खत,
मेरे समीप ही सिमटकर रह गए।

जब निकले ढूँढने तुम्हारे घर का पता,
आवारों-से ना जाने कहाँ भटक गए।

अब जब खो गए है किसी मोड़ पर वो साकी,
तो वो मेरे स्याही का पता भी भूल गए।

-

वो मेहरमा

उससे मिलकर लगता है जैसे मैं मुकम्मल होने लगा हूँ
ये कैसी मोहब्बत है जिसमें
उसके करीब रहते-रहते मैं उसकी परछाई होने लगा हूँ

उसके संग वक्त धीमा और हवाएँ मद्धम होने लगती है
कोई तो बात है उसमें
जो उसके साथ बेरंग चीजें भी सतरंग-सी होने लगती है

कैसे समझाऊँ इस दिल को जो बेखबर-सा उसे ताकता है
ये बेसाख्ता मन ही तो है
जो उसके करीब हो जाने भर से धड़कने बढ़ाने लगता है

कैसे बताऊँ कि वो मेरे लिए क्या-क्या होने लगी हैं?
कभी आदि, कभी आदत
कभी-कभी लगता है जैसे वो कायनात होने लगी है

वो मेहरमा मेरी हमनवा होने लगी है...

-

तेरी रंगत ओढ़ रखा है…

ये कैसी रुत है जो तेरे खयालों में घुल चुकी है,
जिसकी हर झलक तेरा अक्स हो रखा है।

तेरी मेहंदी की खुशबू सौंधी मिट्टी में मिल चुकी है,
बादलों ने तेरी पलकों की तरह चाँद छुपा रखा है।

ये हवाएँ मुझे तेरी तरह छूकर गुजर रही है,
जमीं ने मेरे हर कदमों को संवारकर रखा है।

तेरे बिना ये रातें तारों की चुप्पी-सी हो गई हैं,
तेरे पायलों का गीत बूंदों की सरगम हो रखा है।

एक सुकून है इन फिजाओं में तेरी मौजूदगी की तरह,
कैसे कह दूँ कि ये बरसात-ए-बहार है,
जब इस मौसम ने तेरी रंगत ओढ़ रखा है...

-