ସେ ପ୍ରତିକ୍ଷୀତ ବର୍ଷା
ମୁଁ ଚାତକୀ ର ତୃଷ୍ଣା
ତା ରୂପ ବର୍ଣ୍ଣନାର୍ଥେ
ନାହିଁ ମନେ ମୋର ଭାଷା
ସେ କୁହୁଡି ର ଦୃଶ୍ୟ
ମୁଁ ଓଦା ଦୂବ ଘାସ
ସେ ଲୁଚି ଲୁଚି ଯାଏ
ମୁଁ ତା ଅପେକ୍ଷା ରେ ଥାଏ....।

-

ମୁଁ ...
ପୁଣିଥରେ ଖୋଜେ ସେ ମୁଁ ଟିକୁ
ନିଜକୁ ଶାନ୍ତ୍ୱନା ଦବାକୁ
ନିଜ ଆଖି ଲୁହ ନିଜେ ପୋଛିବାକୁ
ନିଜକୁ ନିଜେ ବୁଝାଇବାକୁ
ନିଜକୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିବାକୁ
ବୋଧହୁଏ ସେ ମୁଁ ଟି ଛଡ଼ା ମୋର କିଛି ଅସ୍ତିତ୍ବ ନାହିଁ
ଏବେ ମୋ ପାଇଁ କେବଳ ମୁଁ ଟିଏ ଜରୁରୀ...।

-

ହଁ ମାନୁଛି ମୋ ସୁନ୍ଦରତା ଅସଜଡା
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପରି ନିଜକୁ ସଜାଡି ପାରେନି
ଆଠ ପ୍ରକାର ଶୃଙ୍ଗାରରେ
ହେଲେ କୋଉଠି ନା କୋଉଠି ତ
ତୁମ ହୃଦୟର ଗହିରିଆ କୋଣରେ
ଏ ଅସଜଡ଼ା ସୁନ୍ଦରତା
ଛାପି ହୋଇ ସାରିଛି ନା..
ଏଇ ଅସଜଡ଼ା ସୁନ୍ଦରତା କୁ
ଆପଣେଇ ନେଇ
ତୁମେ କ'ଣ କେବଳ ମୋ ପାଇଁ
ମୋର ହେଇପାରିବନି ??

-

ମୋର କିଛି ନଥିବା ଏ ଦୁନିଆରେ
ସବୁ କିଛି ତମେ
ଆଉ ତମର ସବୁକିଛି ଥିବା ସେ ଦୁନିଆ ରେ
କିଛି ନୁହେଁ ମୁଁ
ଦୂରତା ବେଶୀ ନାହିଁ ମ
ଖାଲି ଯାହା ଏ ଦୁନିଆ ଆଉ ସେ ଦୁନିଆ ଭିତରେ
ଏ ଚିତ୍ରୋପ୍ତଳା ନଦୀଟା ବହି ଯାଉଛି
ଯାହାକୁ ପାରି ହେବା ପାଇଁ ମୋ ନଉକା ବି ମତେ ସାଥ ଦଉନି
ତମର ଭୁଲ କଣ ଯେ...

-

ମୋର କିଛି ନଥିବା ଏ ଦୁନିଆରେ
ସବୁ କିଛି ତମେ
ଆଉ ତମର ସବୁକିଛି ଥିବା ସେ ଦୁନିଆ ରେ
କିଛି ନୁହେଁ ମୁଁ
ଦୂରତା ବେଶୀ ନାହିଁ ମ
ଖାଲି ଯାହା ଏ ଦୁନିଆ ଆଉ ସେ ଦୁନିଆ ଭିତରେ
ଏ ଚିତ୍ରୋପ୍ତଳା ନଦୀଟା ବହି ଯାଉଛି
ଯାହାକୁ ପାରି ହେବା ପାଇଁ ମୋ ନଉକା ବି ମତେ ସାଥ ଦଉନି
ତମର ଭୁଲ କଣ ଯେ...

-

ତୁମକୁ ହରେଇବାର ଅବଶୋଷ ଭିତରେ
ମୁଁ ମୋ ନିଜକୁ ଆପଣେଇ ନେଇଛି
ଦୁନିଆ ସାମ୍ନାରେ ମିଛ ହସ ର ମୁଖା ପିନ୍ଧି
ଖୁସି ରହିବାର ଅଭିନୟ ଜାରି ରଖିଛି
ସମୟ ସହ ବି ପାଦ ମିଶେଇ ଆଗକୁ ଚାଲୁଛି
କାଳେ ପୁଣି ଥରେ ତମେ ଫେରିଆସିବ
ସେଥିପାଇଁ ନୀରବ ରହି ଏବେ ତୁମ ଠୁ
ତୁମ ପ୍ରେମର ପରୀକ୍ଷା ନେଉଛି
ଯିଏ ଯାହା କହୁ ପଛେ
ଚଳ ଚଞ୍ଚଳ ଏ ଆଖି ତୁମ ଫେରିବା ବାଟକୁ
ଚକୋରୀ ପରି ଚାହିଁବସିଛି
ସାଉଁଟିଥିବା ତୁମ ସ୍ମୃତି ସବୁର
ଉଷ୍ମତା କୁ ଆଲିଙ୍ଗନ କରି..
ମୁଁ ଆଜିବି ବଞ୍ଚିଛି..

-

ସେ ଅଦିନିଆ ବର୍ଷା ଟୋପା ପରି
ଆଉ ମୁଁ ତୃଷାର୍ତ୍ତ ଚାତକି
ମୁଁ ଅପେକ୍ଷା ତ କରିଥାଏ
ହେଲେ ସେ ଢାଳିଦିଏନି ବର୍ଷା
ମୁଁ ଅପେକ୍ଷାରତ ମାତ୍ର; ଅଭିସାରିକା ନୁହେଁ
ମୋ ନିଜକୁ ପ୍ରତିଦିନ ଖୋଜେ ତା ଆଖିରେ
ହେଲେ ତାର ଅସ୍ଥିର ନଜର ମୋ ଉପରେ ସ୍ଥିର ନଥାଏ
ଛାଡ଼.. ଏଇଟା ତ ତା ମୋ ଭିତର
ନିତିଦିନିଆ ଲୁଚକାଳି ଖେଳ....

-

ଯହୁଁ ରବି ଅସ୍ତାଚଳେ ଧୀରେ ଲୁଚିଯାଏ
ବୁଣି ରକ୍ତିମ ଆଭା,
ତମୋରାଶି ବୋଳେ ନିଶାଧର ଆନନେ ।
ଚାନ୍ଦିନୀ ଚୁମ୍ବି ଭୂଇଁ ଯେବେ
ଭିଯେ ଜହ୍ନର ସୁନେଲି ଜ୍ୟୋସ୍ନା ରେ ,
ଫୁଟିଲୁ ଶେଫାଳୀ ତୁ ବିଭୁ ପ୍ରେମ ଆକୁଳେ..
ମୃଦୁ ମୃଦୁ ବାସ ତୋର ଭାସି ଆସେ ପବନେ
ମାଦକ ରେ ଭରା ତୋ ସୌରଭର ରେଣୁ
ବିତରି ବିତରି ଯାଏ।
ଆଗୋ ଶେଫାଳୀ‍ !
କ୍ଷଣିକର ଆୟୁଷ ନେଇ ପାଲଟିଯାଉ ତୁ
ରାତ୍ରି ର ଅଭିସାରିକା..
ଉଷାର ଆଗମନେ ବସୁଧା ର ହୃଦୟ ପ୍ରାଙ୍ଗଣରେ
ବିଚ୍ଛୁରିତ ଅଲୋଡ଼ା ପରି ଝରିଯାଉ
ତୁ ଯେ ଝରା ଶେଫାଳୀ...

-

ସୁନ୍ଦର କିଏ ?
ମୁଁ ନା ସେ ଝୁମୁକା
ଯାହାକୁ ତୁମେ ଭେଟିବା ର ଇଚ୍ଛା ଅନିଚ୍ଛାର ଦ୍ୱନ୍ଦରେ
ଛାଡ଼ିଯିବାର ଦୁଃଖ ଭିତରେ
ଏ ଅପେକ୍ଷାରତ ଚାତକି ପାଇଁ
ଗୋଧୂଳିର ସେ କ୍ଲାନ୍ତ ସମୟ ରେ
ବଜାରର ଏତେ ଭିଡ଼ ଭିତରେ
ନେଇକି ଆସିଥିଲ....
କଣ ଏ ସମ୍ପର୍କକୁ ସଜାଡିବାକୁ
ନା ଏ ଝୁମୁକା କୁ ଶେଷ ସ୍ମୃତିର ମାନ୍ୟତା ଦବାକୁ
ପ୍ରୟାସ କରିଥିଲ ...
ସେ ଯାହା ବି ହେଉ ;
ତୁମ ବିନା ନିଶବ୍ଦ ପାଲଟି ଯାଇଥିବା ଏ ହୃଦୟରୁ
କେଜାଣି କେମିତି ଅବୁଝା ଶବ୍ଦ ଗୁଡା
ମନର ଦରଜା ଖୋଲି
ମୋ କଲମର କାଳୀରେ
ଜୀବନର ଆଉ ଏକ ପୃଷ୍ଠା ରେ
ତୁମ ଝୁମୁକାର ସୁନ୍ଦରତାକୁ
ଗାରେଇଦେଇ ଯାଉଛି...
ବାସ୍ତବରେ ସୁନ୍ଦର ମୁଁ ନୁହେଁ
ସୁନ୍ଦର ଥିଲା ତୁମ ଝୁମୁକା
କାରଣ ସେଥିଲା ମୋ
ସାଉଁଟୁଥିବା ସ୍ମୃତି ସବୁର
ଆଉ ଏକ ରୋମଞ୍ଚକ ଭରା ଅଧ୍ୟାୟ...

-

ଆଗୋ ଶେଫାଳୀ !
ଏତେ କ୍ଷୁଦ୍ର ତନୁ ବହି
ତହିଁ ଅମୃତ ଭରି
ବିହିଲୀଳା ତୋର କି ବୁଝିବ?
ଜ୍ଞାନତିତ ଅଦ୍ଭୁତ ସମାଜ...
ଏତେ କୋମଳ ଲଳିତ ତନୁ ତୋର
ଶୋଭେ ସେ ସବୁଜ ପତରେ
ଏକ ରାତ୍ରୀ ପାଇଁ ଫୁଟି ସୁବାସେ ଯାଉଛୁ ଲୋଟି
କ୍ଷୁଦ୍ର ଜୀବନେ ତୋର ମହତ ଅବଦାନ।
ଆଗୋ ଶେଫାଳୀ !
ନିତି ପ୍ରାତଃ ରେ ଦେଖେ ଲୋଟିଛୁ ତରୁ ମୂଳେ
ମୋତି ପରି ଶୋଭା ପାଏ ହିମ ବିନ୍ଦୁ ତୋ ତନୁରେ,
ତଥାପି ତୁ ହସୁଥାଉ ଜାଣି
ଆୟୁ ତୋର କ୍ଷଣିକ.....!

-