ফাগুনৰ কবিতা

লঠঙা,
শুকান,
ধূলিময় !
কথাবোৰো বেলেগ নহয়;
শুকাই যোৱা বতাহত
এবাৰ সলনি হোৱা কথাটো আকৌ সলনি হয় !
বাৰে বাৰে প্ৰেম হয়,
থৰ লগা চৌপাশতো
হিয়া প্ৰতাৰিত নহয় !
অপেক্ষাটি বছৰেকীয়া,
গোলাপৰ হেঁচাত তথাপিও মদাৰ মৰহি নাযায়।

-

ছবি!?

পাখি চিঙা পক্ষীজাক, 
পাহি সৰা ফুলবোৰেৰে
সেইক্ষণৰ চৌপাশ ! 
তেজ গোটমৰা চেঁচা আঙুলিত  
ৰৈ গ'ল এপাচি কথাৰ কাহিনী।
ৰৈ গ'ল উশাহে বাগৰ সলোৱা ক্ষণ।
ছবি হ'ল,
এজনৰ উশাহত তিনিজনৰ জীৱন !
পৰি ৰ'ল উশাহে অঁকা,
আকাশ ক'লা-বগা হোৱা এইখন অদৃশ্য ছবি ।

-

: যাৰ মায়া সহজে এৰিব নোৱাৰি
তাক কি বুলি কয় জানানে ?
: হম্ জানো, "জেইচি" !!

-

: কথাখিনি শুনিবলৈ সময় আছে নে হাতত?
: বতাহ এতিয়া সজীৱ নহয়
নতুন কাহিনীৰ খবৰ ল'বলৈ !!

-

: আকাশখন সদায় গোমোঠা মাৰি থাকে যে !!
: সাঁচতীয়া ৰঙাখিনি আকৌ এবাৰ
মোকলাই দিয়াৰ সাহস নাই আৰু ।

-

ধূলিবোৰ কেনেকৈ মোহাৰে,
ধূলিবোৰক কেনেকৈ সজায়?"
ধূলিয়ে কৈছিল,
"আজিকালি অতীতৰ ৰং
বৰ্তমানতকৈও ৰঙীন !"
ধূলিয়ে ধূসৰ নকৰে,
ধূলিয়ে সোঁৱৰাই,
"অতীতবোৰ কিমান গভীৰলৈ নিজৰ আছিল !!"

-

কোন বেয়া কোন ভাল;
নজনালৈকে সকলো ৰং ঠিকেই আছিল।
সম্প্ৰতি, ৰংবোৰ চিনিবলৈও বৰ টান !!

-

ৰাতিবোৰ তেওঁ সামৰিলে,
উশাহৰ ঘনিষ্ঠতা বাঢ়ে ।
কিয়বা,
আৱেগবোৰ ৰঙা হ'লেও গহীন !
যিমান ঘঁহিলেও চিকমিকাই নুঠে ।

-

বুকুখন সেউজীয়া যেন দেখিলৈই
কিয় ভাবি লোৱা অভীষ্ট বুলি !
ওলোটা দিশে ৰ'লেই শুনিবা,
সেউজ যেন লগা বুকুত
শেলুৱৈ ধৰা শব্দৰ গান ।

-

সোণালী ৰ'দ আৰু
ৰ'দে খেদা চিলাৰ কবিতা ।
কবিতাত এতিয়া নেদেখা ৰং,
নুশুনা কথা,
আৰু নুবুজা সুখ ;
সঁচাকৈয়ে,
আকাশ ইমান অভিমানী !

-