যাৰ প্ৰশংসা কৰিবলৈও অভিধানত শব্দৰ অভাৱ, তেওঁ ' মা'...
হোষ্টেলৰ সোৱাদবিহীন খাদ্য‌ই যালৈ মনত পেলাই তেওঁ 'মা'
হঠাৎ উজুটি খালো, মুখেৰে উচ্চাৰিত হ'ল- 'মা'...
'মা' - এই সত্তা জীৱন্ত হৈ থাকে মোৰ আপোনাৰ তেজত,
তেওঁ নাই ক'ত, আপোনাৰ -মোৰ হাহিবোৰত কিম্বা চকুপানী বোৰত...
'মা'- যাৰ অবিহনে হয়তো আপুনি-ম‌ই অস্তিত্বশূণ্য...!
তেওঁক ভাল পাবলৈ এটা বিশেষ দিনৰ প্ৰয়োজন নাই, তেওঁ কাষত থাকিলে প্ৰতিটো পল জীপাল হৈ উঠে, তেওঁ কাষত থাকিলে চৌপাশ যেন উজ্বলি উঠে...
'মা'- তেওঁক ভাল পাওঁ বুলি ক'বলৈ কোনো বিশেষ দিন বা কোনো বিশেষ মুহূৰ্তৰ প্ৰয়োজন নাই;
তেওঁক প্ৰতিপল কঢ়িয়াও বুকুৰ মাজত...
তেওঁ বিয়পি আছে মোৰ সমগ্ৰ সত্তা জুৰি...
কথাবোৰ আজিও আগৰ দৰেই থাকিল, মা নোহোৱাকৈ আজিও পিন্ধিবলৈ নিশিকিলো চাদৰ-মেখেলা যোৰ, ক'ৰবাৰ পৰা আহি মা,মা বুলি চিঞৰাৰ সেই পুৰণি অভ্যাসৰ আজিওচোন সাল-সলনি নহ'ল ...
'মা' এক অভ্যাস, 'মা 'হৃদপিণ্ড,' মা 'জীৱন...!!

-

যাত্ৰাপথৰ হাজাৰ বাধাইও যাৰ সপোন পূৰণৰ তীব্ৰ আকাংক্ষাক তিলমানো লৰাব নোৱাৰে মোৰ বোধেৰে সৌ সুদূৰত হয়তো তেওঁৰ বাবেই বাট চাই ৰয়, সফলতাবোৰে...!
বাৰে বাৰে ভাঙিব খোজে ক্ৰুৰ সময়ে সপোনৰ সৌধ;
যাত্ৰাপথত সিচঁৰিত হৈ পৰি ৰয় অজস্ৰ কাঁইট; সকলো নেওচি মগজুৱে বিধ্বস্তপ্ৰায় সত্তাটোক তুলি ধৰে...
এই কান্দো, এই হাহো... তথাপি জীয়াই থাকোঁ, বাৰে বাৰে পৰো, উঠি বহো, যিমানেই আঘাত বাঢ়ে সপোন পূৰণৰ হাবিয়াস সিমানেই তীব্ৰতৰ হৈ উঠে ...
জীয়াই থাকিবলৈও উদ্দেশ্য লাগে, পিছে পিছে খেদি যাবলৈ এটা কঠিন লক্ষ্য লাগে;
ভবামতেই কথাবোৰ হৈ উঠা হয়, বিচৰা মতেই সকলোবোৰ পাই যোৱা হ'লে বুকুৰ এই তীব্ৰ বিষটো নাথাকিলে হয়, এই বিষে চকুৰ টোপনি কাঢ়ে, এই বিষে মোক সজাগ কৰে কিম্বা ইন্ধন যোগায়...
সুদূৰত কোন কাহানীতে দেখা এক পুৰণি সপোনে ৰৈ মোলৈ চাই হাত বাউলী মাতে...
দিঠকৰ পথ এতিয়াও বহু দূৰৈত...
কোটিকলীয়া সপোন টোক চুই চোৱাৰ হাবিয়াসে বিবেকৰ সৈতে মিত্ৰতা কৰে, ই মোক পথ দেখুৱাই, ঠিক আন্ধাৰত জোনাকী পৰুৱাই দেখুওৱাৰ দৰেই...!!

-

কিছুমান কথা নোকোৱাকৈ ৰৈ যায় বুকুৰ কোনো এটা কোণত ...
চিনাকি মানুহে দিয়া আঘাতবোৰনো আৰু ক'ত পাহৰা যায়...!
কেতিয়াবা এনে হয়নে, নিজক বাৰে বাৰে প্ৰশ্ন কৰিলেও উত্তৰ বাৰেপতি আধৰুৱা হৈ ৰয়...!!

কেতিয়াবা মনটো খেলি-মেলি হৈ নুঠেনে? বুকুত হাত থৈ সোধা যায়নে নিজক , নিজৰ অস্তিত্বৰ কথা...!
হঠাৎ কৰ'বাত অনুভৱ বোৰে বাট হেৰুৱাই পেলায়...
নিজৰেই অজানিতে নিজক আছুতীয়াকৈ ৰখাৰ প্ৰক্ৰিয়া আৰম্ভ হয়...
নিজক ভালে ৰখাৰ স্বাৰ্থত নিজকে যেন এটা খোলাত বন্দী কৰোঁ...
নিজৰ ভিতৰখন জুমি চাও, ভুলবোৰ ক'ত কৰিলোঁ অনুসন্ধান কৰোঁ, গভীৰভাৱে...

ভালপোৱাই দিয়া নীলা বিষবোৰতকৈ এই যে বছৰ পুৰণি বন্ধুত্ব‌ই কক্ষপথ সলায় , ই বেছি বিষাক্ত হৈ উঠে...
কিছুমান কথা কোৱা নাযায়, বুকুত সামৰি থৈ দিওঁ, মানুহৰ পৰা নিজক আঁতৰাই আনো , নিজকে ভালে ৰখাৰ আখৰা কৰো...!!

@Atlanta Goswami



— % &

-

কেতিয়াবা কিছুমান পৰিস্থিতিত সহ্য কৰাৰ বাদে আন‌ একোৱেই কৰিব পৰা নাযায়.... এনে হয়নে যে , তুমি‌ কাষেৰে পাৰ হৈ গ'লে তোমাক লক্ষ্য কৰি এটা বেয়া চাৱনি নিক্ষেপ কৰি তুমি শুনাকৈয়ে তোমাক দেখুৱাই তোমাৰ বিষয়ে বেয়াকৈ ক'বলৈও কুন্ঠাবোধ নকৰে এচামে ! এজন মানুহৰ ব্যৱহাৰ আৰু আচাৰ - আচৰণে বুজাই দিয়ে তেওঁৰ সংস্কাৰৰ সীমাৰ পৰিধি, তেওঁৰ মানসিকতাৰ ঠেক গণ্ডি .... আনৰ দৰে হোৱাৰ ইচ্ছা নাই, সততাৰ পথত কাঁইট থাকিব পাৰে, কিন্তু বিফলতা নহয়, শেষ বুলিলেইটো শেষ নহয়, ই আৰম্ভণি নতুনৰ....

-

এয়া সন্মুখত পুনৰ এটা নতুন বছৰ, ৩৬৫ খন উকা পৃষ্ঠাত আজিৰ পৰা আকৌ লিখা আৰম্ভ কৰিম, কিছু নতুন অধ্যায়...!

নতুন বছৰটোত নিজকে আৰু বেছিকৈ ভালে ৰখাৰ , নিজকে খুউব বেছি ভালপোৱাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দিয়ক ,নিজকে...!!

আজিৰ পৰা জীৱনটোক আকৌ এবাৰ নতুন দৃষ্টিৰে চাওক, চৌপাশৰ জটিল পৃথিৱীখনৰ জটিল মানুহ বোৰৰ পৰা নিজকে আঁতৰাই আনি একান্ত‌ই নিজৰ পৃথিৱীখনত বিচৰণ কৰক...

এই নতুন বছৰত নিজকে নতুনকৈ আৱিষ্কাৰ কৰক , আকৌ এবাৰ...

সকলোলৈকে নৱবৰ্ষৰ হিয়া ভৰা ওলগ জনালোঁ , এই নৱবৰ্ষ‌ই আপোনাৰ জীৱনলৈ কঢ়িয়াই আনক প্ৰাপ্তি আৰু সুখ আৰু হাহি ...

শুভ নৱবৰ্ষ ২০২২

-

চিনাকি চৌপাশটো অথবা আপোন ঘৰখনৰ দুৱাৰদলি পাৰ হৈ ভৰি থোৱা পৃথিৱীখন আপুনি-ম‌ই ভাবিব নোৱাৰাকৈ খুউব জটিল...
কিছু ক্ষেত্ৰত আত্মকেন্দ্ৰিক হৈ উঠা দৰাচলতে খুউব জৰুৰী ...!
আপোনাৰ প্ৰথম উদ্দেশ্যে হোৱা উচিত নিজক ভালে ৰখা, নিজকে খুউব ভাল পোৱা, নিজকে এনে এক পৰ্যায় লৈকে আচুতিয়াকৈ যতনেৰে সামৰি ৰখা যাতে আনৰ কথাই আপোনাৰ ওপৰত তিলমানো প্ৰভাৱ পেলাব নোৱাৰে…!!
বাকী আনে কি কৰিছে, কি কৰিব সেয়া আপোনাৰ-মোৰ চিন্তাৰ বিষয় নহয় কোনোপধ্যেই... মাথোঁ নিজক চিনি পাওক, নিজকে নিজেই সোধক, আপুনি কি বিচাৰে আচলতে... নিজৰ মতত অটল থাকক আৰু নিজৰ সেই বিশেষ লক্ষ্য সেই বিশেষ উদ্দেশ্য বুকুত বান্ধি সপোন খেদাৰ আখৰা কৰক...
নিজকে খুউব ভালে ৰাখক, নিজকে খুউব ভাল পাবলৈ ল‌ওক, বিনাদ্বিধাই নিজৰ সংগ উপভোগ কৰক...
জীৱন জীৱন বৰ অনুপম ...💚

-

#ৰক্ষাবন্ধন...

কিছুমান মানুহ তেজৰ সম্বন্ধ নথকাকৈয়ে হঠাৎ আপোন হৈ পৰে, আপোনাৰ-মোৰ বেয়া দিনবোৰৰ সাক্ষী হৈ পৰে... তেওঁলোকে আমাৰ জীৱনৰ কঠিন সময়বোৰত কাষত থিয় দিবলৈ কেতিয়াও হুহকা-পিছলা নাই... এনে মানুহ বোৰক পাহৰা নাযায়, যি আপোনাৰ - মোৰ সুখত হাহিছে‌‌ নতুবা চকুপানীৰে বাট নেদেখা হোৱা দিনবোৰত সাহস হৈ থিয় দিছে...!
জীৱনত কেতিয়াবা এনে কিছু নি: স্বাৰ্থ মানুহৰ সংগ পোৱা যায়, যি জীৱনক ভাল পাবলৈ শিকাই যাই, অহৰহ...!!

বাস্তৱ জীৱনত বিপদৰ সময়ত 'দাদা' বুলি ক'বলৈ গ'লে আচলতে একেবাৰেই আপোন, নিজৰ মানুহ কেইজনৰ বাদে খুউব কম মানুহৰ মুখ কেইখনমান চকুৰ আগত ভাহি উঠে, যাৰ সৈতে সম্পৰ্ক তেজৰ নহয়, অথচ তেওঁ বৰ বিশেষ, যাক শব্দৰে বুজোৱা নাযায়...!!

বাকী, সকলোলৈকে পৱিত্ৰ ৰাখী পূৰ্ণিমাৰ শুভেচ্ছা জনালোঁ...

-

আচলতে নিজকে ভালে ৰখাৰ দায়িত্ববোৰ নিজৰ,
নিজে সুখী হোৱাৰ কাৰণবোৰো বিচাৰি লোৱাৰ দায়িত্ব একান্ত‌ই নিজৰ;
নিজৰ ভাললগাবোৰ বিনাদ্বিধাই কৰি পেলাওঁ আজিকালি, আপুনি কি বুলিনো মোক সমালোচনা কৰিব ...!
যি মানুহ নিজেই নিজৰ অত্যধিক প্ৰিয় তেওঁ জানো সমালোচনালৈ ভয় কৰে...?!

এই যে ৰৈ দিওঁ আইনা খনৰ সন্মুখত বিশ্বাস কৰক, নিজকে বিৰাট ধুনীয়া দেখোচোন, এই যে নিজক ভাল পাবলৈ ল'লো, এই যে নিজক সুখী কৰাৰ দায়িত্ব নিজেই ল'লো, সেইদিন ধৰি জীৱনটোচোন সেউজীয়া হৈ পৰিল...

এই যে নিজেই নিজক সংগ দিবলৈ, নিজৰ প্ৰসংশা নিজেই কৰিবলৈ জানিলো, ঠিক তেতিয়াৰে পৰাই নি:সংগতা কিম্বা নিৰাশা আদি শব্দবোৰ মোৰ অভিধানৰ পৰাই মছ খাই গ'ল..!!

-

দিনটো হয়তো আজিও পাৰ হৈ যাব গতানুগতিক ভাৱে...
তথাপিও এই ৰাতিপুৱা বোৰ আশা হৈ নামি আহে;
পুৰণি দিনবোৰ ঘূৰাই পোৱাৰ আশাৰে সদায় সাৰ পাও...
দিনে-ৰাতিয়ে কামনা কৰোঁ, এই যেন কিবা এটা মিৰাকল হ‌ওক, এটা দু:স্বপ্নৰ দৰেই শেষ হৈ যাওক এই বিভীষিকা...
এই ৰাতিপুৱা বোৰ আশা হৈ নামি আহে... ,
নতুন কিবা এটা পোৱাৰ তাৰণাই, পুৰণি দিনবোৰ ঘূৰাই পোৱাৰ ইচ্ছাই প্ৰতিপল জীয়াই ৰাখে...
এই ৰাতিপুৱা বোৰ আশা হৈ নামি আহে...

-

সহজ কথা নহয় এই ভালপোৱা,
আপোনাৰ চকুৰ পানীবোৰ তেওঁ আজলি পাতি ধৰিব লাগিব,
আপোনাৰ সপোন বোৰ তেওঁৰ নিজৰ সপোন হৈ পৰিব লাগিব...
বিশ্বাস-অবিশ্বাস, প্ৰেম-অপ্ৰেমৰ দোমোজাত আপোনাৰ জীৱন এক পলকলৈও উশাহহীন হৈ পৰিব নালাগিব...!
ভালপোৱা এক দায়িত্ব,
ভালপোৱা ঈশ্বৰ,
ভালপোৱা জীৱন...!!

-