ഓർമ്മയിൽ
സൂക്ഷിക്കുന്നതിനപ്പുറം
എന്ത് ചെയ്യുമെന്ന്
ചോദിച്ചില്ലെ.

ഏറ്റവും പ്രീയപ്പെട്ട
കവിതയുടെ
വരികളായി
കുറിച്ചു വയ്‌ക്കുന്നുണ്ട്
നിന്നെ.

-

നിങ്ങൾക്ക് നിറമുണ്ടെന്ന്
പറഞ്ഞാൽ വിശ്വസിക്കുമോ?
പകലിനെ പ്രസവിച്ച് പോറ്റാൻ
വെമ്പി നിൽക്കുന്ന രാത്രികളിൽ,
ഉറങ്ങാതെണ്ണിയ നക്ഷത്രങ്ങളെ
ഓർക്കുമ്പോൾ നിങ്ങൾക്കും
അതേ കരിനിറമാണ്.
ഋതുവറിയാതെ പൂക്കുന്ന
സന്ധ്യയിൽ നിങ്ങൾക്കായി
കാത്തുനിൽക്കുന്ന ചുംബനങ്ങൾക്കും
നിങ്ങൾക്കും ചെഞ്ചോര നിറമാണ്.
കണ്ടുമടുത്ത പകലുകളിൽ
നിങ്ങൾക്ക് മാത്രം
നാരകപ്പൂവിതളിന്റെ നിറമാണ്.
ഇനിയും നിങ്ങൾക്ക്
നിറമുണ്ടെന്ന്‌ പറഞ്ഞാൽ
വിശ്വസിക്കുമോ?

-

പക്ഷികളായിരുന്നു നമ്മൾ,
ആകാശം
എന്നൊന്നുണ്ടെന്നറിയും വരെ

-

ഇല പൊഴിയ്ക്കുവാൻ
തോന്നുന്നുണ്ടെനിക്ക്.
ഉടലൂറ്റി രസിക്കുന്ന ഇത്തിൾ
ചെടികളെ കാട്ടി,
ഉണങ്ങാത്ത മുറിവുകൾ
വെയിലേറ്റ് വെന്ത നീറ്റലിൽ
വേരുകളിലുടക്കാത്ത
കവിതകളെഴുതണം
എനിക്ക്.

-

തളിരിടേണ്ട മണ്ണിൽ
ഇടമില്ലാതാകുമവർക്ക്,
തണലേകിയവർക്ക്,
തണലാകേണ്ടതുണ്ടിനി.

-

അടിവേരിളകും വരെ
ഒരില പോലും കൊഴിക്കില്ലെന്ന്
സ്വയം നിശ്ചയിച്ചുറപ്പിക്കുന്നതാണ്
ചെറുത്തുനിൽപ്പിന്റെ
ആദ്യ ഘട്ടം.

-

ആകാശമെത്ര
അകലെയെന്നറിയാത്ത
പക്ഷികളുണ്ട്
മണ്ണിനാഴം അറിയാത്ത
മനുഷ്യരെപ്പോലെ.

-

നിഗൂഢമാം വശ്യതയിൽ
നീ ചുവന്നു
പൂത്തു വേലിക്കൽ
ഭ്രാന്തിൻ അടയാളമായി
മാറുവാനോ
അതോ സ്വയം
ഭ്രാന്തിയാകുവാനോ?

-

രണ്ടു കൊലപാതകങ്ങൾക്ക്‌
നിങ്ങൾ ഉത്തരവാദിയാണ്.
ഒന്ന്, എന്നെ
വെറുക്കുന്നുവെന്ന്
ഉറക്കെ പറഞ്ഞു തന്ന്
നിങ്ങളെന്നെ കൊന്നു.
മറ്റൊന്ന്, നിങ്ങളെ ഞാനും
വെറുക്കപ്പെടുന്നുവെന്ന
നുണക്കഥ ചൊല്ലി പഠിപ്പിച്ച്
വീണ്ടുമെന്നെ കൊന്നു.

-

അങ്ങനെയും ഒരെക്ഷിയുണ്ട്.
കരവലയങ്ങളാൾ ബന്ധിതരായി
ഉറക്കെ കരയാൻ
പോലും കഴിയാതെ
ഞെരിഞ്ഞമർന്നവർക്കുവേണ്ടി
പിറവി കൊണ്ടവൾ.
വരിഞ്ഞു മുറുകിയ
ഞരമ്പുകളിൽ
ദംഷ്ട്ര താഴ്ത്തി
ഇരയെ കൊല്ലുന്ന
തലതിരിഞ്ഞ
കാൽപ്പാദങ്ങൾക്ക്‌
ഉടമയായവൾ.

-