होते कधी एक कोमल छाया, भावनांची सौम्य माया।
हळूच हसणं, ओलसर स्वप्नं, मनात नित्य नवेच प्रश्नं॥१॥
पण आयुष्याने धडे शिकवले, क्षणात सारे रंग विखुरले।
हळव्या मनाने हार पत्करली, पण त्या वेदनेनं ताकद दिली॥२॥
पूर्वीची मीच, पण आता नवी, मनात वीज, तरी हास्य जरी।
सत्यासाठी आता उभी राहते, अनुराधा पुन्हा परतून पाहते॥३॥
नयनात आता तेज जळते, ओठांवर शब्द नवेच जमते।
जगणं माझं माझ्या हाती, नाही कुणाच्या भीतीखाली॥४॥
हृदय कठोर, पण प्रेम जिवंत, वागणं सरळ, पण तेज प्रचंड।
माझी दुनिया, माझे नियम, अनुराधा झाली आजचं ऋण॥५॥
शब्दांना आता धार मिळाली, मौनातूनही गाथा निघाली।
मी आता फक्त कविता नव्हे, तर रणांगणातली रणजयी झाली॥६॥
जिच्या पावलांनी फुलं उमलली, तीच आता वादळात निघाली।
जणू काळोखात विझलेली ज्योत, पुन्हा उजेड घेऊन पेटली॥७॥
दुःख माझं कवच झालं, हरवलेलं स्वप्न बळ झालं।
गेल्या साऱ्या रात्रींच्या छायांत, मी सूर्योदयासारखी उभी राहिले॥८॥
क्षण तुटले, पण मी टिकले, जणू राखेतून फिनिक्स उठले।
अनुराधा ही नाव आता, तेजाचं ज्वालामुखी झाले॥९॥
मागे वळून मी पाहिले जेव्हा, कळलं - किती काही हरवून गेलं।
पण त्या हरवण्यांतच सापडले स्वतः, हेच खरं सौंदर्य उमजून आलं॥१०॥
शब्द, स्वर, शस्त्र एकच झाले, आता मीच माझं युद्ध जिंकलं।
तुटलेली मी – आता अखंड आहे, मी 'अनुराधा', नव्या रूपात जन्मली आहे॥११॥

-

"आता गुलाब फारसं आवडत नाही..."

जीव पोळल्यापासून प्रेमाचे धाडस डोकावत नाही,
काटा टोचला आता गुलाब फारसं आवडत नाही।।१।।
तुझी आठवण येते जरी, तरी हृदय ओलावत नाही,
डोळे भरतात गंधाने पण ओठांना काही भावत नाही।।२।।
हसण्यामागचं दु:ख आता सहज कुणाला कळत नाही,
मन मोकळं करावं वाटतं, पण कुणीच समजून घेत नाही।।३।।
स्वप्न उगमतात आता फक्त वास्तवाच्या राखेत,
ते स्वप्नच होतं म्हणणंही, मनाला अजून पटत नाही।।४।।
शब्द तुझे, गंध तुझा, आठवण तुझीच मन व्यापते,
म्हणतात... काळ सर्व भरतो, पण हे मन बरं वाटत नाही।।५।।
तुझ्याशिवायही चालते मी, आता स्वतःशी जुळते,
कोणत्याच ओळखीत पुन्हा ‘मी’ हरवताना सापडत नाही।।६।।
"अनुराधा" म्हणते....आता गुलाबही फुलतो काट्यांत,
प्रेमाचं नाव हवं नाही, पण फसवं गोंजारणं आवडत नाही।।७।।

-

शंभर वर्षांचा प्रकाशपथ

शंभर वर्षांच्या या वाटचालीत, इतिहास साक्ष बनला,
एक विचार, एक ध्येय, अखंड सेवेमुळे खुलला।
गगनात भरारी घेणारा, तो स्वयंसेवक वेगळा,
राष्ट्रासाठी जगणारा, हिंदुस्थानाचा पुत्र तगडा।

शाखेतील त्या लहानशा वयात, मोठं स्वप्न रुजलं,
खेळता खेळता मनात, राष्ट्रप्रेमाचं बीज पेरलं।
ध्वजासमोर उभं राहून, दिला मनाने प्रणाम,
देशासाठी झिजायचं, हेच जीवनाचं संग्राम।

दंगली असोत की संकटं, आपत्ती असो कितीही,
संघाची ती सळसळ, थांबत नाही कधीही।
अंधारात दीप धरुनी, चालतो विश्वासानं,
भूतकाळात न गुंतता, बांधतो नव्या काळाचं स्वप्न साजिरं।

संघ म्हणजे उर्जेचा स्त्रोत, विचारांचं खोल सागर,
संघ म्हणजे ध्येयवाद, आणि सजगतेचा आधार।
कुठेही ना गर्जना, तरी असतो ठामपणे,
संघ चालतो सगळीकडे, मूक पण तेजस्वी पणे।

शंभर वर्षांनीही, सुरू आहे प्रेरणेचा प्रवाह,
संघ ही एक भावना, जिचा नाही अंत अथवा थकाव।
पिढ्यानपिढ्या उभे राहतील, हे दीप घेऊन हाती,
भारत माता पुन्हा उठेल, संघाच्या संस्कृतीसाठी।

© अनुराधा सुनील पांडे

-

लागली आस तुझ्या दर्शनाची
उमरावती वासिनी तू
माझी अंबा बाई

-

मनाने मनाची मनापासून मनामध्ये
निर्माण केलेली जागा म्हणजे
" प्रेम "

-

निळ्या निळ्या आकाशी
मखमलीचे गालीचे |
हिरव्या सुंदर टिळेवर
पाखरांचे घर दिसे ||
रंगीबिरंगी इंद्रधनुत
पावसाचे थेंब गळे |
काळ्याभोर ममत्वाचे
सुवास दाहू दिशी पसरे ||
केशरी त्या ललाटाने
जीवन सारे सुखरं होते |
अशा या सुंदर भूमीवर
प्रेमाचे ते गाणं खुलते ||

-

वयाच भान कधीच नसावं
भांडत, सावरत घड्याळी च्या काट्या सारखं जगावं
जगताना सूर्य चंद्रा सारखं ही व्हावं
पण शेवटी दुधात पाण्यासारखं मिसळावं

-

पाऊस बहरतोय पुन्हा
तू ही प्रेमाला बहरू दे
सरीच्या बोलक्या प्रवासात
मला देखील भिजू दे ||

-

पाऊस बहरतोय पुन्हा
तू ही प्रेमाला बहरू दे
सरीच्या बोलक्या प्रवासात
मला देखील भिजू दे ||

-

मनाचा मनाशी, नयनांचा हा खेळ आहे |
नयनांचा नयनांशी, शब्दांचा हा खेळ आहे |
मग गुंतलेल्या या खेळात, प्रेमाचा सहवास आहे ||

-