आत्ता नाही बोलू शकत...

आत्ता नाही बोलू शकत,
असे म्हणत खूप काही बोललो,
जरी असेल खूप बोललो,
तरी खरंच शब्द संपण्याइतकं बोललो?

ही शब्दांची कमतरता असली कसली?
कायम उड्या मारणारी जीभ सुद्धा हात टेकूनच बसली!
बोलता येईना म्हणून ओठांवर उगाचच रुसली,
असे वागून जणू, जिभेने स्वतःचीच जीभच खेचली!

या शब्दांच्या अभावाला नक्की काय म्हणावे?
आटलेल्या नदीचे पात्र म्हणावे?
का वाहत्या नदीवर बांधलेले धरण म्हणावे?
पण या शब्दांच्या टंचाईलाच तर अबोला म्हणावे!

आता नाही बोलू शकत,
नाही बोलणं हेच तर बोलणं ठरलंय,
अजूनही एखादा तरी शब्द बोलावासा वाटतो,
पण नाईलाजाने, ओठांना मात्र दाबून ठेवलंय.

आत्ता नाही बोलू शकत,
असे म्हणत खूपच काही बोललो,
बोलताना मात्र कळलेच नाही 'आत्ता नाही बोलू शकत'
असं म्हणत म्हणत,
'आता नाही बोलू शकत' हेही म्हणायला लागलो!

-© अनुज महेश शिंत्रे

-

हाडही नसलेली जीभ, शस्त्र कशी बनली?...

कधी कधी एखादा शब्द,
थोडासा कडवट वाटतो,
भलत्याच अर्थाचा मुखवटा घालून,
उगाचच छळत बसतो...

साधं अक्षरसुद्धा,
जिभेला धार देऊन जातं,
समोरच्यावर वारही न होताच,
असली कसली जखम करू पाहतं?

कानाच्या चुकीमुळे,
शब्द बाण बनून येतो,
असा थेट लागतो,
जणू जिभेला धनुष्याचेच रूप देतो!

त्याच जिभेवर असणारी साखर,
मीठ म्हणून दिसू लागते,
फक्त कानाच्या चुकीमुळे,
निरागस जीभ खुनी समजली जाते...

कधी कधी शांततेतही,
कान वाजू लागतात,
न बोलताही,
खूप काही चुकीचं सांगून जातात...

आता वाटतं निरागस जीभच चुकली असावी,
चालता चालता चुकून पाय घसरली असावी,
पण इतर वेळी हाड नसण्याचे दोषही कसे सोसत असावी,
आणि जर तिला हाडही नसेल, तर शस्त्र कशी बनली असावी?

- ©अनुज महेश शिंत्रे

-

पेनामध्ये शाईऐवजी स्वतःचे अश्रू भरावे म्हणतोय,
कागदावर दिसणार नाहीत ते शब्द, म्हणून काय झालं?
लिहणाऱ्याची दृष्टी घेण्यासाठी त्याचे डोळे घ्यायची गरज नाही,
त्याच्या डोळ्यांत जरी पाहिलं तरी पुरेसं असतं!

– © अनुज महेश शिंत्रे

-

कधी कधी वाटतं...

न बोलता, खूप काही बोलूनी जावे,
ओठ न हलवता, बरेच काही सांगावे!

नसावी कोणतीही भाषा, तरीही लिहता यावे,
कशाला शब्दांची गरज, जर डोळ्यांनी बोलता यावे!

क्षणभरात भिडावी नजर, आणि खूप काही समजुनी जावे,
स्पर्श ही न करता, सगळेच जाणता यावे!

परत असेच काहीतरी रचता यावे, म्हणून शब्दांना कामापुरते आठवावे,
एकदाच असे काही लिहुनी रिकामे व्हावे,
आणि वाचणाऱ्याने समजुनी जावे!

-©अनुज महेश शिंत्रे

-

कसे शोधावे स्वतःला?....

कसे शोधावे स्वतःला?
नव्यासाठी हरवावे का जुन्याला?
जुन्याला हरवून परत त्याचाच शोध कशाला?
हरवलोय हे सांगू तरी कोणाला?
आणि हरवलोय कुठे? हे विचारू तरी कोणा-कोणाला?
पण का शोधावे स्वतःला?
उगाचचं भटकंती कशाला?
हे सगळं समजावणार कोण मनाला?
कुठे सापडलो तरी ओळखीन का स्वतःला?
कसा शोधू स्वतःला?
कोणतरी सांगा ना मला?

-© अनुज महेश शिंत्रे

-

मी लिहण्यातून बोलण्याचा खूप प्रयत्न केला, पण वाचणारा कोणीच नव्हता...

एका अर्थहीन शुल्लक टिंबाचा पूर्णविराम झाला, पण ते जाणणारा कोणीच नव्हता...

उगाचच कागदावर राग काढत राहिलो, पण त्या बिचाऱ्याला वाचवायला कोणीच नव्हता...

एकदा मीच ते शब्द वाचत बसलो, पण मलाही वाचवणारा कोणीच नव्हता...

सुदैवाने वाचता वाचता कसा-बसा वाचलो,
पण तो लिहिणारा वाचलाच नव्हता!

-© अनुज महेश शिंत्रे

-

खोटी अपेक्षा!...

डोळ्यातले अश्रु कुणीच पुसत नाही,
पडल्यावरती हात कोणीच देत नाही,
झुकलेलं डोकं कुणीच उचलत नाही,
वाकलेल्या पाठवरती हात कोणीच ठेवत नाही!

पडलेल्या खांद्यांवरचं ओझं कोणीच उचलत नाही,
जखमांवर फुंकर कोणीच घालत नाही,
सल्ले लाख देतात पण पाठीशी मात्र कोणीच राहत नाही!

न भेटताच एवढं मात्र शिकवून जातात,
'शेवटी कोणीच कोणासाठी येत नाही!'

-©अनुज महेश शिंत्रे

-

मीच स्वतःला हरवलोय!

मीच स्वतःला हरवलोय
मनाच्या एका कोपऱ्यात दडलोय,
तिथेच बसून खूपकाही रचलोय,
आणि स्वतःच स्वतःला जमिनीत गाडून घेतलोय!

मीच स्वतःला हरवलोय,
स्वप्नांपासून लांब गेलोय,
कधी वास्तवाला स्वीकारतोय,
तर कधी भविष्याला नाकारतोय!

मीच स्वतःला हरवलोय,
पण शब्दांना मात्र शोधलोय,
परत त्यांना रचत बसलोय,
आणि स्वतःला त्यांच्यामध्ये शोधलोय!

मीच स्वतःला हरवलोय,
पण परत हीच ओळ पुन्हा रचेन म्हणतोय...!

-© अनुज महेश शिंत्रे

-

मनी जे जे रचले,
ते ते सर्व काही फसले.
जे काही असेल केले,
ते सगळे व्यर्थ गेले.

अनपेक्षित असे सर्व घडले,
हे वाईट स्वप्न तरी नाही ना पडले?
हे स्वप्न असले कसले?
स्वप्नानेच स्वप्नभंग केले.

हास्य सुद्धा कुचेष्टेने हासले,
डोळ्यांनी मात्र समर्थन केले,
पण आता त्यांच्यामधले पाणी सुद्धा आटले.
सुदैवाने विचार नाही संपले,
म्हणूनच तर लिहिणे बोलू लागले.

तूर्तास शब्दांनीच मला सावरले,
म्हणून जे सुचले ते लिहिले.
त्यानिमित्ताने काही चार शब्द तरी रचले गेले!

-©अनुज महेश शिंत्रे

-

Paid Content

-