നീണ്ട മൗനത്തിനൊടുവിൽ
ഞാൻ എന്റെ വരികൾ കൊണ്ട്
നിന്നെ ചേർത്തുപിടിക്കും
നിനക്ക് അന്യമായ ഭാഷയിൽ-
നിന്നു ഞാനെന്റെ ആനന്ദം
വീണ്ടെടുക്കും.....
മടുപ്പൻ മഞ്ഞുകാലത്തെ
നിനക്ക് പങ്കിട്ടു ഞാനെൻ്റെ
ഇലകൾ കൊഴിച്ച് നടക്കും
നിന്നെയും കാത്ത് വലഞ്ഞൊരു
വസന്തത്തെ ,
വേനലിനൊറ്റികൊടുക്കും
നീ എനിക്ക് ഇന്നും അന്യനാണ്...

-

നീയെന്ന ആകാശം ,
എൻ്റെ കൈക്കുംമ്പിളോളം
അടുത്താണ്...
നീയെന്ന നിലാ വെട്ടം
എൻ്റെ കവിളോരം തൊട്ടു
കിടക്കുവാണ്...
നീയെന്ന ഒരു കടൽ
എന്നെ മാത്രം തൊട്ട് പോകുന്നു...
നീയെന്ന ഒരു കാടെന്നെ മാത്രം
കെട്ടിപ്പിടിക്കുന്നു...
അങ്ങനെ നിറയെ
നിറയെ നിന്നെ ചേർത്ത്
ഞാൻ എന്നെ
എഴുതി വയ്ക്കുന്നു...

-

നീ....
എന്റെ കൂട്ടും,
കൂടും,
കുടുക്കയുമാകുന്നു...

-

ഒരുവന്റെ
വിരലറ്റങ്ങളിൽ
ഉന്മാദിയായ
പൂക്കൾ
ഇടംകണ്ടെത്തി...
ഞാനവയെ
സ്വന്തമാക്കി
മുടിയിഴകളിൽ
ഒളിപ്പിക്കുന്നു...

-

I have forgotten myself
many times,
In that one person alone...

-

നിന്നെയും
കാത്ത്
നിരന്തരം
അവധിയെടുത്ത്
മെലിഞ്ഞ
വസന്തം

-

എല്ലാം ഒറ്റയ്ക്ക്
ഒന്നേന്ന് തുടങ്ങണം
ആരോ
കൂടെയുണ്ടെന്ന്
വെറുതെ നിനച്ചു
അതാണ്......

-

എത്രയെത്ര ചിരികൾ
എന്നെ മറന്നു
എത്രയെത്ര ചിരികൾ
എന്നിൽ കടപുഴകി

-

being too close to
someone is sometimes
the worst struggle
that you might feel

-

ചില ചിരികൾ
ഇറങ്ങിപ്പോകുന്നത്
അത്രമേൽ
നൊന്തിട്ടാണ്...

-