पाटीवरती गिरगटलेल्या रेषांना विचारलं.
लहानपणी आखलेल्या जीवनाचं कोड काय?
उत्तर मिळालं समाजाचं देणं लागतेस तु.
ज्या समाजात भेद उपजतात शब्दांशब्दांमधून..
होतो अन्याय, अपराध, आणि खूप अतिक्रमणे.
असंख्य मतांच्या अविचारी लोकांचा प्रघात
जाणून-बुजून जघडलेल्या समाजात तू जगतेस ना?
मग बदल हा समाजाचा विकृत मुखवटा,
आणि सोडव या मायाजालातून बंधिस्त जनता.
असेलच ना तुझ्यात जर हिंमत
तर दाखव जुन्या अघोरी विचारांना तुझ बळ.
संपवून टाक अग्नीमार्गातून जाताना
अब्रु, अबला, परावलंबी आसे ऐकतेस ते नारे.
कणखर हो, सशक्त हो, स्वावलंबी आणि जागृत हो.
कडाडती तलवार म्यानातून काढ पण
प्रेमाने सजलेला मायेचा पदर तुझा तसाच राहो.
स्त्रीसामर्थ दाखवताना आई हो, मुलगी हो,
पण कोणताच भेद न मानुनी
आधी भारतीय सशक्त नारी हो,
भोवताली गिरगटलेल्या कुंपणातून बाहेर ये.
आणि अमान्य रेषा तोडूनी या समाजात तू अटळ हो.

-

आम्ही भाग्यवंत की जे जन्मलो भगव्यासाठी
कृतार्थ जाहलो प्रजा होऊनी तयांची.
सूर्य तेज ही फिके पडले त्या बलिदानानंतर
शत्रूलाही उमगले असेल ते रौद्ररूप प्रखर.

आम्हा स्वराज्य जपण्याचे मिळाले वरदान
अंगीकार कारण्या शिवविचारांचे संस्कार.
धन्य जिजाई महापराक्रमी माता
स्वराज्याचे स्वप्न साकारलेले शिवबा.

त्याच विचारांना स्मरून जगल्या येसू
साथ देऊनी धर्मवीरला
थोर त्याग करून धर्म रक्षिला
अखंड हिंदुत्वाचा राजा
छत्रपती संभाजी

आई तुळजाभवानीला स्मरण करून...
आई जिजाऊ
छत्रपती शिवाजीराजे
छत्रपती संभाजीराजे
यांना त्रिवार मनाचा मुजरा.....
.जय भवानी जय शिवराय.

-अंजली अतुल देशपांडे
टिळकवाडी, बेळगाव

-

चाललेली वाट जेंव्हा
खडतर आहे उमगले.
उंच आकाशीचा झोका
जमीनीवर आदळताना पाहिले.
त्या क्षणीच त्या मनाचे
हजार तुकडे झाहले.
अंधारली जेंव्हा सांजवेळा
अस्त माझे जाहले....

-

दुधात साय दाटली.
स्वर्गात चंद्र लपला.
दूर तू जाऊ नको सख्या..
विरह न साहवे मला.

-

हे अभेध, अजस्त्र श्रृंखले
पर्वत मातृभू सहयाद्री
हे समुद्र सखी अतिउंच पश्चिमा
वंदन तुजला अग्नीफुलांनी.
लाखो भटक्यांनी तुझ्या कुशीत निजावे.
उंच कड्यावरुनी गगन स्पर्श करावे.
सह्याद्रीच्या वाटा जोडतानाही;
शिवशंभूना जीवन अर्पण करावे.
सत्यधर्म, अभिप्रेत अर्थ
झुंज-अधिकार भारतीय पुर्वजांचा
अग्नीजन्य, अतिशूर कणखर
राकट इतिहास आहे तुझा
नव्या नवरीसम हिरवा शालू नेसलेले रूप.
देवीदेवतांच्या आश्रयाचे तुझे पवित्र स्थान
परि संथ पाण्यापाशी तुझा कोवळा भास
नक्षत्राचे चांदणेही फिके; मातृभू तुझ्यापुढे,
शौक इतकाच की आज संवर्धनाची गरज भासावी.
दरीखोऱ्यातत जिथे शौर्य भिनले.
तिथे कचऱ्याची साम्राज्य वासावीत.
मातेच्या मायेची भले परतफेड करायची नसते.
परि इतके वाटते माये, तु अखंड जपली जावीस.

-

स्वतःसाठी नाही दुसऱ्यासाठी जगून बघा.
स्वतःच सर्वस्व अर्पण करा त्याच्यासाठी.
मग बघा...
दुःख स्वतःहून तुम्हाला कवेत घेईल ......
🙂

-

डोळ्यातल्या आसवांना पुसण्यापेक्षा
घावावरच्या रक्ताला मिठाचा स्पर्श व्हावा.
सवयींचा पसारा बाजूला करून
चितेवरच्या लकडांवर भरोसा करावा.
आग झाडीत लागली की वणवा पेटतो.
लोकं मनाला भिडली की जीव लागतो
निघून गेली की रुमाल ओले होतात.
आठवणी तशाच राहतात.
शब्द विरून जातात

-

प्रेमाने उमटलेल्या सोनकळीला
अखेर ग्रहण लागलेच...
किती वर्षांचा पसारा होता.
पण समेटण्याचे धाडस नव्हते.
मनाचा गुलाब खुडून नेला,
दुःख निर्माल्य होण्याचे नव्हते.
अविश्र्वासाने मोगरा कैद केला,
सुख गजरा माळण्यात नव्हते.
प्रेम होते. होता जाई- जुईचा स्पर्श
शब्द होते. जगत होते फुलराणीचे आयुष्य.
रानातल्या कळ्या सुध्दा
बहरून आल्या होत्या.
तिन्हीसांजेला गगनातून
रांगासुखाचा वर्षाव झाला.
एकच वादळ. एकच आघात.
सुंदर जग विस्कटून गेले.
स्वप्न माझे फुलण्याचे.
त्या वादळात
विरून गेले.

-