ईश्वराच्या भक्ताची परम ईश्वर भक्ती
आईच्या प्रेमाची सर त्यालाही नाही.
काय असावं आईच्या प्रेमाचं रसायन
काहीही घडलं, बदललं तरी
तिच्या प्रेमावर का कोणतीच
कसलीच अभिक्रिया होत नाही.
आई इतकी स्वार्थी ती आईच
आणि काय तिचं सार स्वार्थ तर तिची मुलं.
शुद्धता आणि पावित्र्यासाठी स्वीकृत अशा
कित्तेक गंगा आईच्या ओल्या पदरातूनच वाहतात.
पदरधारिनी आईचा पदर कधी ऊब देतो कधी सावली
कधी तो पाळणा होतो तर कधी रुमाल कधी टॉवेल.
आईला तिचा स्वतःचा श्वास असतो का शंकाच वाटते!
मुलांच्या चिंता, गरजा, गैरसोयी घेणे हेच तिचे श्वास त्यांचे
सुख,सोयी, सुविधा, चैन, सांत्वन हे सारं तिचा उच्छवास.
आईची आयुष्भर आत्महत्या सुरूच असते.
ती मुलांच्या आयुष्याचं मळा फुलविते
स्वतःच्या जीवनाचं रान तर कधी वाळवंट करून.
आईच्या ममतेच्या गाभाऱ्यात ऊर्जेचे स्वयंभू स्त्रोत असावेत.
अमर्याद आणि अक्षय.
विश्वाच्या उत्पत्तीचे सगळे गूढ एकदाचे उकलता येतील
पण आईच्या अपार ममत्वाचे रहस्य शोधणे अशक्यच आहे.
मानसशास्त्राची मजल आईच्या हृदयाला
तिच्या काळजाला वेधूच शकणार नाही.
निसर्गाच्या अशा समीकरणांच्या
समीकरणात आई बहुदा अपवाद असावी.
वात्सल्याचा, ममत्वाचा, निस्वार्थतेचा नैसर्गिक अधिवास
म्हणजे फक्त आणि फक्त आईच असावी.
-