तिच्या असण्याने जीवन प्रफुल्लित होतं
पण तीचचं जीवन वळवंटासारखा रखरखीत राहतं
अबला, दुर्बल सर्व काही तिला बोललं जातं
स्त्री जीवन दुसऱ्यांची झटण्यातच निघून जात।।
कपाळ तीच असत, पण कुंकू त्याच्या नावाचं भरलं जातं।
गळा तिचा असतो, पण मंगळसूत्र त्याच्या नावाचं घातलं जातं।
उदर तीच असत, पण बाळाला नाव त्याच दिल जातं।
त्याच्या कडे तिच्या नावाचं काय असं काय असत ।
जे वेदनेच्या कळा सोसूनही तिला समाजात दुय्यम स्थान दिल जातं।
खरंच स्त्री जीवन दुसऱ्यांसाठी झटण्यातच निघून जातं।।
ती आहे म्हणून घर गोकुळासारखं वाटतं।
ती नसली तर घर आईविना पोरकं होतं।
तिच्या मूळेच तर संसाराच्या वेलीवर फुल बहरल जातं।
कळीतुन फुल उमलताना दुःख किती सोसलं जातं।
स्त्री जीवन दुसऱ्यांसाठी झटण्यातच निघून जातं

-

एका क्षणात आयुष्य बदलतं
एका क्षणात आयुष्यात विस्कटत
एका क्षणात होत्याचं नव्हत होतं
पण आयुष्यभराच्या आठवणींची शिदोरी
असते त्या क्षणात

-

हमारी पेहली मुलाकात आज भी याद हैं
में अपनी जुल्फे संभाल रही थी
और वो खुदको

-

प्रेम झाले एका क्षणात
आता वसलाय तू माझ्या कणा कणात
अजूनही जाते मी त्या आठवणींमध्ये
जेव्हा हात धरलास तू माझ्या त्या क्षणात

-

तिने केलं पायाच रान
आणि कसा विसरलास रे
तू तिच्या मायेची जाण

अनवाणी पायानी फिरे शेतामधीं
म्हणे माझा लेक नोकरीं घेईन खूप मोठी

तिने घडवलं तू घडलास
अन बाहेरच्या दुनियेला कसा भाळलास

जाण ठेव लेका थोडी तिच्या कष्टाची
दुसरं काही नको तिला
गरज आहे तुझ्या आधाराची

रक्ताचं पाणी करून काबाडकष्ट केले
तुला घडवून तिने स्वतःचे स्वप्न जगले

-

दिल कितना घबराया था
उस झूठे वादो को मैंने
सच्चा मान लिया था
झूठी थी सारी बाते
झूठा वो इन्सान था
पत्थर भी पिघल जाये
पर वो कभी भी न पिघलता

-

आनंदाच्या पायघड्या
आज पसरुनी टाकल्या
ध्येयपूर्तीच्या या स्वप्नाने
आई वडिलांच्या पापण्याहि आज
आनंदाने ओलावल्या

किती तो आनंद त्यांचा
गगनात मावेनासा झाला
काट्यांच्या पायघड्या आज मी
जिद्दीने मेहनतीने फुलांच्या केल्या

आनंदच्या पायघड्या आज मी
पसरुनी टाकल्या

-

जाता जाता या जगाला
हसत अखेरचा निरोप द्यावा
लढता लढता युद्धभूमीवर
भारतमातेच्या कुशीत मी हुतात्मा व्हावा( एक सैनिक)

जाता जाता या जगाला
शिकवण मी माणुसकीची द्यावी
माझ्या प्रत्येक विद्यार्थ्याला
महती मी थोरसंताची सांगावी ( एक शिक्षक)

जाता जाता या जगाला
डोळ्यात मी भरून घ्यावे
मिटले जरी डोळे माझे
तरी सर्वांच्या मनात मी कायम रहावे( मी स्वतः)

-

मेहफिल में आनेका तो बस बहाणा था
ये मुसाफिर तो आपकी नजर का दिवाना था

-

शब्द विरले आठवणीत तुझ्या
आठवणी त्या आपल्या आठवतांना
नभ हे वेडे ओथंबून आले
लपवण्या डोळयातील आसवांना

-