कधी झुळुक येते स्पर्शुनी जाते अनामिक वाऱ्यापरी
विसरून जाते मन दुःख सारे स्वभाव वेगळा दर्पणापरी
अध्यात्माने माखलेला अन् अंधश्रद्धेचा राग तया
कोष उसवत पाखरू होतो जगण्याचा शोधतो रंग नवा
असा मित्र हृदयी निळी निळाई पसरवत जातो
डोह मनाचा खोल जरी भरता तो ही उरत राहतो
पहाटे शशी सर्वकाळ चंदू सोबती असता तमा नसावी
साधक तू संगीताचा तू साधनेचा वारकरी
लेखणी हाती बीज पेरते राष्ट्रप्रेम पसरवते दाही दिशा
निष्ठा मनी प्रत्येका प्रती उमटते प्रतिकृती सावलीतही
ज्ञानाचा लगाम हाती त्यातून बरसती संस्कार मोती
चिंतन मनन सूत्र तयाचे अबादित राहते विवेक बुध्दी
-
उत्तुंग भरारी घेऊया ✨✨
शब्दशालिनी ☘️☘️☘️