ചേർത്ത് നിർത്താനും ചേർന്നിരിക്കാനും ഇത്തവണ ഞാനെന്നെ
തന്നെ അനുവദിച്ചു, പരിഗണിക്കപ്പെടുന്നുണ്ടെന്ന് തോന്നിയ
ഇടങ്ങളിൽ നിന്നും ഓടിപ്പോകുന്നത് നിർത്തി, ചെറിയ
നിരാശകളിൽ സ്വയം നുള്ളിനോവിപ്പിക്കാതെ , ഒരു പൂവിനെ
പോലെ ആർദ്രതയോടെ ഞാനെന്നെ തന്നെ സ്നേഹിച്ചു തുടങ്ങുകയാണ്.

ചുറ്റുമുള്ള എല്ലാ മാറ്റങ്ങളെയും പെട്ടെന്ന് അംഗീകരിക്കാൻ പറ്റുന്ന
നമുക്ക് എന്ത് കൊണ്ടായിരിക്കും സ്വന്തം മാറ്റം ഉൾക്കൊള്ളാൻ മാത്രം ഇത്ര വൈകിപ്പോകുന്നത്?

-

പ്രിയത്തോടെ എന്നോട് ,

എന്റെ നിഴലിലാണിപ്പോൾ ഞാൻ നിൽക്കുന്നിടം,
എന്റെ ഇപ്പോഴത്തെ ശബ്ദമൊക്കെയുമിപ്പോൾ എന്റെ പഴയ
പ്രതിധ്വനിക്കുള്ളിൽ ഒളിച്ചിരിപ്പാണ്.
ആ കൗമാരക്കാരിക്ക് ഇപ്പോളെന്നെ കാണുമ്പോൾ
അഭിമാനം തോന്നുന്നുണ്ടാകുമോ?
അവളോടിനി ഞാനെന്തു സമാധാനം പറയും?
ഇന്നും അവളിലേക്ക് തന്നെ ചുരുങ്ങിപോകുന്നതിൽ
അവളെന്നോട് ക്ഷമിക്കുമോ?

ഞാൻ.

-

നമ്മളെന്നും വളർച്ചയുടെ വഴിയിലാണ് . ഒന്നുകിൽ ശരീരം
അല്ലെങ്കിൽ മനസ് , ഇങ്ങനെ വളർന്നു കൊണ്ടിരിക്കുകകയാണ്.
വഴിയേ ചില തിരിച്ചറിവുകൾ വളമായി ,
ചിലത്‌ കരഞ്ഞുകൊണ്ടും ചിലവ ചിരിയോടെയും..

വെളിച്ചമായി ചിലർ വന്നു,
മഴയായി ചിലര് വന്ന് തണുപ്പിച്ചു,
ഇരുട്ടായി ചിലര് വന്ന് കുഴിയിലാക്കി‌ പോയി,
ഒന്നുമറിയാതെ അങ്ങോട്ടേക്ക്‌
കയറുമായി വന്നു രക്ഷിച്ച വേറെ ചിലര്...

ജീവിതമൊരു ബിന്ദുവിൽ തന്നെ നിശ്ചലമായി
നിന്നെങ്കിലെന്നു ആഗ്രഹിച്ച ദിവസങ്ങൾ..
കൈപ്പത്തിയിലൊതുക്കിയ മണൽത്തരികൾ പോലെ ഇറുകെപിടിച്ചു
കൂടെ നിർത്താൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും ഊർന്നുപോയ എന്റെ പ്രിയമുള്ളോർ ..

എനിക്കിനിയൊന്നും തിരികെ വേണ്ട ,
എനിക്കിനി അവരായാൽ മതിയായിരുന്നു,
എനിക്കായതവർ വെച്ചുനീട്ടിയ സ്നേഹമായാൽ മതിയായിരുന്നു,
എന്നിലെ ഉറവ വറ്റുമ്പോഴൊക്കെ അതിലിറങ്ങി നീന്തണമെനിക്ക്..

മനസും ശരീരവും ഒരുപോലെ വളർച്ചയെത്തുന്ന
അന്നായിരിക്കണം നമ്മളേറ്റവും സന്തുഷ്ടരാകുന്ന ദിനം..

-

യാ റബ്ബ്‌,

ഞാൻ ഞാനായിരിക്കാത്ത കാലത്തോളം
എന്റെ കൂടെയുള്ളവരൊക്കെ എന്റെ തീയിൽ
എരിഞ്ഞില്ലാതാവുന്നതിനെ ഞാൻ ഭയപ്പെടുന്നു..

الباسط,
നിർഭാഗ്യവശാൽ എന്നെ ഞാനാക്കുന്ന ഒന്നും
ഇപ്പോളെന്നിൽ അവശേഷിക്കുന്നുമില്ല ..

-

എന്റെ വായനദിന കുറിപ്പ്..

എപ്പോൾ തൊട്ട് വായിക്കാൻ തുടങ്ങിയെന്ന് ചോദിച്ചാൽ എപ്പോൾ തൊട്ട് നടക്കാൻ തുടങ്ങി? എപ്പോൾ തൊട്ട് നീ സ്വന്തമായി ഭക്ഷണം എടുത്ത് കഴിക്കാൻ തുടങ്ങി? എന്നൊക്കെ ചോദിക്കുമ്പോലെ ആണെനിക്ക്. അറിയില്ല , ഓർമ വെച്ച മുതലേ വായനയില്ലാത്ത ദിവസങ്ങൾ കുറവാണ്.

എല്ലാവരെയും പോലെ കഥബുക്ക് തന്നെ ആദ്യ വായന, ഈ പറഞ്ഞ പോലെ ഒളിച്ചു വായിക്കലാണ് മെയിൻ. തെരുർ മാപ്പിള സ്കൂളിൽ പഠിക്കുന്ന കാലം മൂന്നാം ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞ്‌ നാലിലെത്തിയപ്പോൾ വായിക്കുന്ന ബുക്കിനൊന്നും അത്ര തടി പോരാത്ത പോലെ തോന്നിയിട്ടാണോ എന്നറിഞ്ഞൂടാ , ക്ലാസ് ടീച്ചർ സുശീല ടീച്ചർ പലപ്പോഴും ഫ്രീ പീരീഡ്‌ ഉള്ളപ്പോ ഓരോ കഥകളായി വായിച്ചു തരുന്ന ആ നല്ല കട്ടിയുള്ള ബുക്കിലേക്കായി എന്റെ ശ്രദ്ധ മുഴുവൻ. അവര് വായിച്ചു തരുന്ന ദിവസേന ഓരോ കഥ എന്ന കണക്ക് എനിക്ക് തികയാത്തത് കാരണം ഒരിക്കൽ അടുത്ത്‌ പോയി ആ ബുക്കെനിക്കൊന്നു വായിക്കാൻ തരുമോന്ന് ചോദിച്ചു. ചെറുപ്പം മുതലേ "അത് ചോദിച്ചാൽ മറ്റുള്ളോർ എന്ത് വിചാരിക്കും" എന്ന ചിന്ത എല്ലാ കാര്യത്തിലും ഉണ്ടെങ്കിലും എന്തോ ഓരോ തവണയും മുന്നിലൊരു ബുക്ക് കണ്ടാൽ വല്ലാത്തൊരു ആർത്തി പോലെ ആണ് . ടീച്ചർ ഞാൻ ചോദിച്ചതും സ്നേഹത്തോടെ എനിക്കത് വെച്ച് നീട്ടി. "ഈസോപ്പ് കഥകൾ" അതായിരുന്നു ബുക്കിന്റെ പേര്. ഒറ്റയിരുപ്പിന് ആരും കാണാതെയും കാണിച്ചും അത് തീരുവോളം വായിച്ചു തീർത്തത് ഓർമയിലുണ്ട്. അവിടുന്നു തപ്പാൻ തുടങ്ങിയതാണ് പിന്നെ ലേശം തടിയുള്ള പുസ്തകങ്ങൾക്ക്.

_ബാക്കി താഴെ👇🏻

-

That’s what I love about fixing things. Because I believe
in it. I believe everything, and everyone can be fixed.
When I fix something , something inside me gets fixed too.

We are humans ,
May be we can’t keep going the right way.
May be our mistakes are the ones
that makes us more humane.
May be that’s what’s making us say
things that we never meant to say .
But at the end , consideration
and validation is all that we need.

May be that’s why
sometimes I broke my self intentionally,
hoping that someone will actually
come along and fix myself too.

-

ഒത്തിരി വലുതായി,
ഇത്തിരി നാൾ വീട് വിട്ട് നിൽക്കുമ്പോൾ ,
ഒത്തിരി ദൂരത്താകുമ്പോൾ ,
ഒരുപാട് മുന്നിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ,
നഷ്ടമായിപോകുമോ എന്ന് പേടിക്കുന്ന
ചില ഉമ്മമാരുണ്ട് എനിക്ക് നാട്ടിൽ.
സങ്കടം വരുമ്പോൾ അവരോളം
ഓടിപ്പോകാൻ തോന്നാറില്ലെവിടേക്കും.

-

വലുതാകും തോറും ചെറുതായി പോകുന്ന ചില മനസുകളുണ്ട് , ചുറ്റുമുള്ളവർ ഒരുപാട് പ്രതീക്ഷകളോടെ നോക്കുതോറും ഉരുകി ഉരുകി മെലിഞ്ഞു പോകുന്ന ചില ഹൃദയങ്ങൾ.
അത്തരം ദിവസങ്ങളിൽ നമ്മൾ നമ്മളെത്തന്നെ ചേർത്തങ്ങു പിടിച്ചേക്കണം.

-

തുറന്നിട്ടിരിക്കുന്ന വാതിലിനായുള്ള തിരച്ചിലിനിടയിൽ
ഞാൻ കാണാതെ പോയത് അവിടെയുമിവിടെയുമായി
എനിക്കായി തുറന്ന ഭംഗിയുള്ള ചില ജനലുകളായിരുന്നു.
അവിടെ എനിക്കായി കാത്തിരിക്കുന്ന പുതിയ
ചെറിയ പല പല ലോകങ്ങൾ..
വലിയ ആഡംബരങ്ങളില്ലാത്ത , മറ്റുള്ളവരുടെ പ്രശംസയോ
തൃപ്തിയോ ആവശ്യമില്ലാതെ , ദുഃഖങ്ങളെ ക്ഷമയുടെ
കൂട്ടിലൊതുക്കി കരയാൻ വിടാതെ ,ഉള്ളിലവശേഷിക്കുന്ന
ഇപ്പോഴും വിടരുവാൻ വിടാത്ത ബാക്കി കുറച്ചു സന്തോഷങ്ങളുടെ
തിരിയെ ഒരു ചെറുനാളത്തിൽ മാത്രമൊതുക്കുന്ന,
ലളിതമായ , ബഹളങ്ങളില്ലാത്ത, കുറേ കുറേ ലോകങ്ങൾ.

പക്ഷെ പുറത്തേക്കിറങ്ങാൻ മനസ്സിപ്പോഴും മടിച്ചു
നിൽക്കുകയാണ്. തുറന്നു വെച്ച ജനലരികിലൂടെ കാറ്റും
മഴയും അടങ്ങുന്നതും നോക്കി പുറത്തിറങ്ങി കളിക്കുവാൻ
കാത്തിരിക്കുന്ന ആ പഴയ പത്തു വയസ്സുകാരിയുടെ
മനസ്സാണോ ഇപ്പോഴുമെനിക്ക്?

-

ഒരു നാൾ നമ്മളും മാറും,
പലതും മറക്കും,
സ്വജീവിതം മാത്രം ശ്രദ്ധിച്ചു
നമ്മുടെ തിരക്കുകളിൽ നാം മുഴുകും,
ഏകാന്തതയെ പിന്നിലേക്കാക്കി
പലതിന്റെ പിറകിലായി നാമും ഓടും.
വിരഹവും ദുഖവുമില്ലാത്ത രാത്രികളെ
നാം നമ്മുടേതുമാക്കിത്തീർക്കും,
ഓർമ്മകൾ ഒരു വിലയുമില്ലാത്ത
പഴങ്കഥ പോലെ നാമും വലിച്ചെറിഞ്ഞേക്കും,
അങ്ങനെയങ്ങനെ നമ്മുടെ ലോകവും
കുറച്ചു വ്യക്തികളിൽ മാത്രമൊതുങ്ങും,
വഴികൾ മാറും , കഥകളിൽ പുതുമ വരും..

അപ്പോഴും ഉള്ളിലാ ചെറുസ്വരം
പതിയെ മൂളുമായിരിക്കും,
"ശ്ശൊ! വലുതാവണ്ടായിരുന്നു..".

-