ત્યારે વાંચવું જ્યારે લખવા મારે થોડી પ્રેરણા જોઈતી હોય...
1. તમારે શબ્દકોશની જરૂર નથી. કેમકે ગુજરાતી સાહિત્યમાં લોકો જેમને ગાલિબ તરીકે ઓળખે છે (આપણા મરીઝ સાહેબ) એમને પોતાની કારકિર્દીમાં માત્ર છસ્સો શબ્દો જ વાપર્યા છે. PHDની પણ જરૂર નથી, તેઓ 2 ચોપડી ભણ્યાં હતાં.
2. તમારે લાગણીને વાચા આપવા અઘરા શબ્દોની જરૂર નથી. સાદી ને બોલચાલની ભાષામાં જે લખાય છે એ સમજાય છે અને લોકોમાં વધું પોપ્યુલર થાય છે.
3. પોતાની વાત કરો બીજાની નહીં. કોઈ પણ સારી કવિતા, ગઝલ કે શેરમાં જો તમારો છાંટો ન હોય તો તે ક્યારેય અસરકારક બનતા નથી.
4. ઓછું લખો પણ આછું ન લખો. જલન માતરી સાહેબે ઓછું લખ્યું છે પણ જેટલું લખ્યું છે એ બધુજ છપાયું છે!
5. નામ થવા કે કરવાની આશા એ કદી લખવાની શરૂઆત ન કરો. કામને જ તમારી એક આગવી ઓળખ ઉભી કરવા દો.
6. પોતાને માટે લખો, દુનિયા માટે નહીં. તમારાં લેખનના પહેલાં શ્રોતા તમે પોતે છો. તમારું લેખન તમને અસર કરશે તો દુનીયાને પણ કરવાનું જ છે.
7. વ્યાકરણ ને જોડણીની ભૂલોની ચિંતા ન કરશો. ઘણાં પંડિતો મફતમાં ભૂલ કાઠી આપશે, બસ, તમારે શીખવાનું અને સુધારી લેવાની.-
સૌ પ્રથમ તું નિયત ખુદની સાફ કર,
પછી જ ખુદાને કહેજે કે માફ કર.
ભલે તું ખુદને તારી જ ખીલાફ કર,
પણ પહેલાં ખુદની સાથે ઇન્સાફ કર.-
YQ પર ગુજરાતીમાં લખતાં બધા જ લેખકોમાં કદાચ સૌંથી વધુ પ્રતિભાશાળી છો તમે મેઘાબેન.
મેઘાબેન એટલે શબ્દકોશ! તમારા જેટલો શબ્દ ભંડોળ અહીં કોઈની પાસે નથી; ને જો કોઈની પાસે છે તો એ વાપરતા નથી.
મેઘાબેન એટલે વાવાઝોડું પણ! જે ગતિથી તમે મોટાભાઈ કે બીજા કોઈના કોલાબમાં પ્રતિભાવ આપો છો એ ગતિ પણ અહીં કોઈની પાસે નથી.
મેઘાબેન એટલે બળવાખોર પણ ખરા! (સારા અર્થમાં) તમારા લેખનમાં મેં હંમેશા એક બેબાક ને નીડર થઈને વાત કરતા વ્યક્તિત્વની હાજરી મહેસુસ કરી છે.
મને વિશ્વાસ છે કે ભવિષ્યમાં અમને તમારી રચનાઓ કોઈ કવિ સંમેલનમાં સાંભળવા મળશે. ખુબ લખો ખુબ વધો, તમારી સફળતા અપેક્ષિત છે. જય હો!-
ધ્યેય વગર નું તીર છું, મારી સામે ન આવતા,
પ્રથમથી જ કહી દઉં છું, તમે મને ન ચાહતા.
દશરથનાં હાથમાં આવી છે, ફરી મારી કમાન,
નિર્દોષ મરે તો દોષ પછી, કોઈ મને ન આપતા.-
સિદ્ધિ ન દે તો કંઈ નહીં, તું મુજને આશ દે,
ને ઘર ન દે તો કંઈ નહીં, તું મુજને હાશ દે.
જોયા છે મેં સહુને, મારા દુઃખોનાં દોરમાં,
ખુદ લડી લેવાની શક્તિ, તું મુજને ખાસ દે.
માનું છું બધા કોયડાનાં, હલ નથી હોતા,
ઉકેલ ભલેને ના મળે, તું મુજને પ્રયાસ દે.
લાગે છે પહોંચી ગયો છું, હું પડાવની કને,
એક નવો પડકાર દઈ, તું મુજને પ્રવાસ દે.
જાણું છું નથી પાત્ર, થવાને હું સાધુ કે સંત,
દશા સુખ-દુઃખમાં સમાન, તું મુજને કાશ દે!-
રોજ જીવી ને રોજ મરતા શીખી ગયો છે,
એ છીછરાં પાણીમાં તરતા શીખી ગયો છે.
દરિયાની લાલચ આપીને તને આ માણસ હવે,
નદી તારા વહેણ બદલતાં પણ શીખી ગયો છે.-
મારા વખાણ મને મારા કામની તબાહી લાગે છે.
નિંદા જ હવે મને સારા કામની ગવાહી લાગે છે.
જો તક મળે તો સાંભળું છું ધુની શાયરોની વાત,
જિંદગી એમની મને મારા જેવી કહાની લાગે છે.
સમજાય પણ સ્પર્શે નહીં એ સાહિત્ય શું કામનું,
સીધી સરળ વાત મને ખુદાની જબાની લાગે છે.
જરૂર જેટલું માંગવાનું હજું શીખ્યો નથી માનવી,
જળ ભરેલું આભ મને પૂરની આગાહી લાગે છે.
નાસ્તિક ઠરીશ જો આટલી શ્રધ્ધાથી વાત કરીશ,
નિતી ધર્માલયોની મને ઈશ્વરને ઠગનારી લાગે છે.-
સ્વાર્થ વિના સંબંધ અહીં કોણ બનાવે છે?
દઈને વચન પછી અહીં કોણ નિભાવે છે?
પારકાંની આશા કેમ કરીને રાખું જગતમાં?
વાગે તો માની જેમ અહીં કોણ પંપાળે છે?-
એક નાવ ને કિનારા હજાર છે,
શીશ એક ને હજારો મજાર છે.
એકાદ હોય તો પૂરી કરે! અહીં
જીવ એક ને ઈચ્છાની કતાર છે.-
તારી રાહ જોવાની જ્યારે મળે છે સજા,
થોડીવાર પછી આવે છે એનીમેળે મજા.
એકલો મજા લઉં એટલો નથી હું સ્વાર્થી,
એટલે તને બોલાવી આજે રાખી મેં રજા.-