રોજ જીવી ને રોજ મરતા શીખી ગયો છે,
એ છીછરાં પાણીમાં તરતા શીખી ગયો છે.
દરિયાની લાલચ આપી નદીને, હવે માણસ,
ભોળી નદીનાં વહેણ બદલતાં શીખી ગયો છે.

-

મારા વખાણ મને મારા કામની તબાહી લાગે છે.
નિંદા જ હવે મને સારા કામની ગવાહી લાગે છે.

જો તક મળે તો સાંભળું છું ધુની શાયરોની વાત,
જિંદગી એમની મને મારા જેવી કહાની લાગે છે.

સમજાય પણ સ્પર્શે નહીં એ સાહિત્ય શું કામનું,
સીધી સરળ વાત મને ખુદાની જબાની લાગે છે.

જરૂર જેટલું માંગવાનું હજું શીખ્યો નથી માનવી,
જળ ભરેલું આભ મને પૂરની આગાહી લાગે છે.

નાસ્તિક ઠરીશ જો આટલી શ્રધ્ધાથી વાત કરીશ,
નિતી ધર્માલયોની મને ઈશ્વરને ઠગનારી લાગે છે.

-

સ્વાર્થ વિના સંબંધ અહીં કોણ બનાવે છે?
દઈને વચન પછી અહીં કોણ નિભાવે છે?
પારકાંની આશા કેમ કરીને રાખું જગતમાં?
વાગે તો માની જેમ અહીં કોણ પંપાળે છે?

-

એક નાવ ને કિનારા હજાર છે,
શીશ એક ને હજારો મજાર છે.
એકાદ હોય તો પૂરી કરે! અહીં
જીવ એક ને ઈચ્છાની કતાર છે.

-

તારી રાહ જોવાની જ્યારે મળે છે સજા,
થોડીવાર પછી આવે છે એનીમેળે મજા.
એકલો મજા લઉં એટલો નથી હું સ્વાર્થી,
એટલે તને બોલાવી આજે રાખી મેં રજા.

-

એકબીજાને અમે, હવે નથી મળતાં,
શોધીએ તો પણ, હવે નથી જડતાં.
સામે આવી જવાય છે દર્પણમાં, પણ
લાગે છે જાણે, હવે નથી ઓળખતાં.

-

એ મને સમજ્યા નથી, ને પ્રયત્ન મે પણ કીધો નથી
સફળ થવા મેં કદી, સમજણનો સહારો લીધો નથી
સાંભળ્યું છે કે સફળતાનો નશો, શિરે ચડી જાય છે
એજ કારણે સફળતાનો જામ, મેં હજું પીધો નથી

-

માંગવાનું કહે છે પણ આપતો નથી,
બધા કહે છે પણ તું લાગતો નથી.
જોયો છે મેં પણ ખુદ મુજને ઢંઢોળી,
જો છે તું અંદર તો કાં જાગતો નથી?

-

ખાલી જામ જોઈને, હું ફરી બહેકી ગયો,
તારી યાદ આવી ને, હું ફરી છલકી ગયો.
હાલ હું ક્યાં છું, એની મને ખબર નથી,
જવાનું હતું ક્યાં ને, હું ક્યાં પહોંચી ગયો!

-

કાળી મેસને હોય છે, અશ્રુની જ સાથે લેણું,
ને અશ્રુ હોય છે, લાગણીની જ પાછળ ઘેલું.
ભલે આખું ગામ રડે, કન્યા વિદાયની વેળાએ,
સૌથી ભીનું હોય છે, દીકરીની જ માનું સેલું.

-