पावसाची आतुरतेने वाट पाहणारी माती किती तरी नाती जपत स्वतःला बांधून ठेवत असते. तरीसुद्धा तिचं मन पावसामध्येच गुंतलेलं असतं की कधी पाऊस येईल आणि मी मोकळा श्वास घेईल... जेव्हा पहिला पाऊस येतो तेव्हा तिचा आनंद गगनात मावत नसतो. सगळी नाती विसरून ती माती पावसामध्ये चिंब होऊन जाते आणि पाऊस ही तिच्या आनंदात सहभागी होतो... आपली नाती सुद्धा अशीच असतात ना... आपण ज्यांची आतुरतेने वाट पाहत असतो ते एकदा समोर आले की आपलाही आनंद गगनात मावत नसतो...
ये अशी प्रिये तू जवळी गं माझ्या.... वाहतो दशदिशांना हा धुंद वारा मनाच्या त्या अधीर भावना संगे पावसाच्या रोमांचकारी धारा तुझा स्पर्श मुका भाळवी मनाला साथ तुझी अधुऱ्या स्वप्नांना क्षणाक्षणांना आधार घेतो मी रुक्ष तरुंचा साद घालतो नद्या-दऱ्या पर्वतांना चित्कार हा अवघा आसमंत गाजविणारा मन माझे सुन्न विषण्ण करणारा अंगिकारच जणू दुःख-विरहांचा आर्जव माझा कळकळीचा या नर्कयातना मज आता सहवेना सहवास तुझा हवाहवासा निद्रिस्त कल्पनांना जाणिवेचा ये अशी प्रिये तू जवळी गं माझ्या....