आभाळाला माहीत काय,
चंद्र चांदण्यांची प्रीत साय।
हळूच एक चांदणी गळून जाय,
चंद्राला त्याची जाणीव नाय।।
पडली उल्का तेजःपुंजाने,
लोक म्हणती निखळला तारा।
रडत रडत बिचारी उल्का,
पृथ्वीपाशी मागे आसरा।।
परी उद्या रात्री पुन्हा नव्याने,
तोच खेळ रंगवतील तारका।
पुन्हा राज्य चंद्रानेच घ्यावे,
खुलून यावा काल सारखा।।
रोज रातीला अशीच गळते,
एक उल्का आभाळातून।
रोज मग नव्याने कळते,
प्रीत उठते जी अंतरातून।।
-