പണ്ടെനിക്ക് അത്യാർത്തിയോടെ സംസാരിക്കുവാൻ തോന്നുന്നത് ഒരു തൂവെള്ള കടലാസ്സ് പോലെ വെണ്മയുള്ള മനുഷ്യരുടെ ഹൃദയത്തിലേക്കാണ്.. അന്ന് ഞാനും സത്യങ്ങളുടെ താക്കോൽ കുറച്ചു നിമിഷങ്ങൾ കൊണ്ട് വിശ്വസ്തരായ മനുഷ്യർക്ക്‌ മുന്നിൽ തുറന്നു നൽകുമായിരുന്നു.. ഇപ്പോൾ അടഞ്ഞ വാതിലുകളും ജനാലയുടെ സാന്നിധ്യം പോലുമില്ലാത്ത ഈ ആത്മാവിന്റെ അറയിൽ ജന്മരഹസ്യങ്ങളുടെ, അതിതീവ്രമായ ഉന്മാദത്തിന്റെ, എന്തിനെന്നു പോലും വ്യാഖ്യാനിക്കാൻ ആവാത്ത വൈകാരികതയുടെ തിരയടിക്കുന്നു.. എത്ര ചികഞ്ഞാലും വീണ്ടും അടരുകൾ ഉള്ള മാംസകഷ്ണം പോലെ എന്റെ കവിതയിൽ ദഹിപ്പിച്ചു കളഞ്ഞ ഓർമ്മകൾ പുനർ അവതരിക്കുന്നു.. യാതൊന്നിലും കുറ്റം ആരോപിക്കാതെ ആനന്ദിക്കുക എന്നതിലെ നിഗൂഢത അത്രയ്ക്ക് പക്വത ഉള്ള മനസ്സിനെ സാധ്യമാകൂ... ചിലപ്പോൾ നിഷ്കളങ്കയായി മരിച്ചു വീഴുന്നതിനേക്കാൾ സൗന്ദര്യം മുറിവേറ്റതിൽ മനം മടുക്കാതെ ജീവിതത്തെ തിരിച്ചു പിടിക്കുന്നതിലാണ്... ഓരോ മുറിവിന്റെ വേരിലും പണ്ടേപ്പോളോ ഭ്രൂണഹത്യ ചെയ്തു കളഞ്ഞ മനുഷ്യരുടെ നാറ്റം.. എന്നിട്ടും ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് മുഖം തുടുക്കും വിധം പൌഡർ അണിയുന്നു ..ഈ ലോകത്തിന്റെ മുഴുവൻ താത്വിക ചിന്തയും ഈ കവിതയിൽ പുനർജനിക്കുന്നു

-

അല്ലെങ്കിലും സ്നേഹരാഹിത്യത്തിൽ ശ്വാസം മുട്ടുന്ന ഒരുവളുടെ ഉള്ളു ചികഞ്ഞു നോക്കിയാൽ വെള്ളം തേടിയുള്ള വേരുകളുടെ അലച്ചിൽ പോലെയൊന്നു കാണാൻ സാധിക്കും.. ഏതൊക്കെയോ മനുഷ്യർ ദാഹജലം നീട്ടിയപ്പോളും സദാചാര ബോധം തലയിൽ ആണിയായി കുത്തി ഇറക്കപ്പെട്ട കരിനീലികൾ ആണല്ലോ നമ്മൾ ഒക്കെയും?

-

കണ്ണുകൾ നിർജ്ജീവമാകുന്ന കാലത്തെ കുറിച്ച് പണ്ടെപ്പോളോ
ചിന്തിച്ചിരുന്നു.. വായനയുടെ വിരസത പ്രകടമാക്കുന്ന കണ്ണിനടിയിലെ കറുപ്പ് പോലെ.. മനുഷ്യരെ മറന്നു വെയ്ക്കാൻ ഉടമ്പടി ഉണ്ടാക്കിയ ദിനങ്ങളിൽ ഒക്കെയും ഇരുട്ടിൽ പച്ച ഗോലികൾ പോലെ അവ വെട്ടിത്തിളങ്ങും.. ഓർമ്മകളുടെ കുഴിയിലേക്ക് ഉന്തിയിട്ടു ഉറക്കം സംഭവിച്ച പോലെ കണ്ണുകൾ അഭിനയിക്കും.. ഒരു രാത്രി, ഒരു പകൽ, വീണ്ടും ആവർത്തിക്കുന്ന ഗണിതമാതൃക പോലെ മറന്നു വെച്ചതൊക്കെ പാതി വെന്ത ഉടലുമായി മുന്നിൽ വരും.. പുതിയ മനുഷ്യരെ ഓർത്തു കവിളുകൾ ചുവക്കും.. അവരും ജീവിതത്തിലെ സംഖ്യ ശ്രേണിയിൽ പഴയ അക്കമാകുന്ന ദിനം ഓർത്തു ചിരിച്ചു കൊണ്ടു കരയും.. അതൊരു മനോഹര നിശബ്ദത സമ്മാനിക്കുമെന്ന് പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ.. എനിക്ക് മനുഷ്യരെ മടുക്കാത്തത് അതുകൊണ്ടാണ്.. അത്രയാഴത്തിൽ മരിക്കാൻ അവസരം നൽകി ഓരോ കിണറുകളായി അവർ വന്നു.. സ്നേഹ ഭ്രാന്ത് കൂടുമ്പോൾ ചത്തു പോകാൻ വേണ്ടി ഓരോന്നിലേക്കും എടുത്തു ചാടി.. മണ്ണിലേക്കിട്ട മീനു പോലെ പിടഞ്ഞു വീണ്ടും ഇഴഞ്ഞു മറ്റൊന്നിലേക്ക്..കണ്ണുകൾ അപ്പോളും നിർജീവമായിരുന്നു.. നമ്മൾ അറിയാറില്ലെന്നു മാത്രം.

-

അമ്മ

-

റോഡ് മുറിച്ചു കടക്കുമ്പോൾമാത്രം
എനിക്കയാളോട്
അനുരാഗം തോന്നും
രോമാവൃതമായ
കൈകളിൽ
എന്റെ തോളുകൾ
കൈകുഞ്ഞിനെ പോലെ
കൊഞ്ചും
ചുണ്ടുകൾ
അർദ്ധനീലവാനം
പോലെ മോഹിപ്പിക്കും
മരിക്കണമെന്ന്
തോന്നുമ്പോൾ
ഒക്കെയും അയാൾക്കൊപ്പം
റോഡ് മുറിച്ചു കടക്കും
വളർത്താത്ത ആട്ടിൻകുഞ്ഞിനെ
വെട്ടി കറി വെക്കുന്ന
വീട്ടിൽ ഉണ്ണാൻ പോകുമ്പോലെ
നിർദയം ഞാൻ
അയാൾക്ക്‌
പ്രതീക്ഷ നൽകും
സ്നേഹം ദ്രവിച്ച
ചുമലുകളിൽ
അയാൾ തലോടും..
റോഡ് സംസാരിച്ചു
തുടങ്ങും..

-

Kavitha

-

കഞ്ചലോചനം

-

The book thief review

-

Iam so happy to see your handwriting again..the one I admire a lot..I always wanted to steal your diary to read what you have written inside it on the days when I quarrelled with you for no particular reason😂why you always considered me as special even though I behaved insanely..you are such a calm,presence in my life and a good listener..The one who hear all my narcissistic relevations with a smile and sometimes trolls me just like a 😺..you are exactly a cat..I know in your previous life,iam not sure if it exists,you will be that kalli poocha 🥰💕I love uu

-

എഴുതുവാൻ ആകാതെ ഈ മഷിപേനയും നെഞ്ചിലെ നോവും എനിക്കെന്തിനാണ്.. ഒരു കരദൂരം ആഴത്തിൽ മനസ്സിൽ പ്രതിഷ്ടിച്ച ബിംബങ്ങൾ ഓരോ ദിനവും നിലത്തു വീണു പൊട്ടുന്നു.. ഈ ഭൂമിയിൽ എന്റേതെന്നു പറയുവാൻ ആരുമില്ലായെന്നു തിരിച്ചറിയുന്ന നിമിഷം ആ നീലകടലാകുന്ന കാലത്തിന്റെ തിരയിൽ സ്വയം ഇല്ലാതാകണം.. ഈ കഥയും കുറച്ചു നിമിഷങ്ങൾക്കപ്പുറം വെറും താളുകൾ മാത്രമാണെന്ന് അറിഞ്ഞാൽ മുൻപ് ഹൃദയം കൊടുത്തു സ്നേഹിച്ച മനുഷ്യരോട് എന്താകും എനിക്ക് തോന്നുക.. അവരുടെ ജീവിതത്തിലെ നിറങ്ങളിൽ ഞാനെന്ന കറുപ്പ് ഇല്ലാതാകുമായിരിക്കും.. അലെങ്കിലും ഒരാൾക്ക് പകരമാകാൻ ഒരുപാട് മനുഷ്യരെ എളുപ്പം കിട്ടുന്ന ഈ ലോകത്തു ആത്മാവിനെന്തു പ്രസക്തി..ഇടയ്ക്ക് തോന്നും ആരൊക്കെയോ സ്വന്തമാണെന് തോന്നലിൽ ആണ് ഞാൻ വീണ്ടും സർക്കസിലെ ജോക്കർ ആകുന്നതെന്നു.. ഓരോ മനുഷ്യനും ഈ ആത്മാവിൽ നിന്നകലുമ്പോൾ എനിക്ക് വീണ്ടും മരണത്തിന്റെ സുഖം അറിയാനാകും.. പുനർജ്ജന്മം എന്നാ നിർവൃതിയും

-